Σήμερα το βράδυ κλείνουν οι τελευταίες κάλπες των ευρωεκλογών σε 21 κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, καθώς έχουν ήδη ψηφίσει σε Ολλανδία, Ιρλανδία, Τσεχία, Σλοβακία, Μάλτα και Λετονία. Πολύ σύντομα, λοιπόν, θα γνωρίζουμε την ετυμηγορία περίπου 400 εκατομμυρίων πολιτών από 27 χώρες. Οι προγνώσεις ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο δύσκολες, όχι επειδή το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα δεν θα είναι πρώτο, αλλά επειδή νέες δυνάμεις, αντιευρωπαϊκές και υπερσυντηρητικές, θα δείξουν τα δόντια τους… Και από αύριο, θα ξεκινήσει ένα μεγάλο παζάρι, ένα παρασκηνιακό Βυζάντιο κορυφής, ανάμεσα στις μεγαλύτερες πολιτικές οικογένειες με απώτερο στόχο την πλήρωση των μεγάλων θέσεων: πρόεδρος Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πρόεδρος Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, «υπουργός» Εξωτερικών. Και, φυσικά, το μοίρασμα των μεγαλύτερων χαρτοφυλακίων.

Ποιος θα είναι επίτροπος Οικονομίας; Ποιος θα αναλάβει το Αμυνας; Την ίδια στιγμή, το ίδιο σημαντικό, αν όχι σημαντικότερο, είναι τι θα γίνει με τις γλυκοπιπεριές που είπαμε. Και τις πατάτες από Αίγυπτο, τις μπανάνες από Κόστα Ρίκα, τα κρεμμύδια από το Περού. Οι Ισπανοί αγρότες έχουν κάθε λόγο να είναι οργισμένοι, όπως και οι Ελληνες παραγωγοί, που είδαν την κακοκαιρία «Daniel» να πνίγει τον μόχθο μιας ζωής, αλλά οι Βρυξέλλες, αντί να απλοποιούν τους μηχανισμούς αποζημίωσης, τους περιπλέκουν. Κάπως έτσι τα τρακτέρ, εκτός από τα Ηλύσια Πεδία, φθάνουν και στα εκλογικά κέντρα. Στο τιμόνι είναι αυτοί που μένουν πίσω, αυτοί που φοβούνται και θυμώνουν επειδή φοβούνται.

Το 2019 η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν κέρδισε με τη στήριξη των Συντηρητικών, των Σοσιαλιστών και των Φιλελεύθερων. Τώρα το παιχνίδι έχει αλλάξει και τα κουκιά δεν μαζεύονται εύκολα… Πολύ μελάνι έχει ήδη χυθεί για την αναγκαστική προσέγγιση της Τζόρτζια Μελόνι, η οποία, φυσικά, αποτελεί κόκκινο πανί για τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης. Και μόνο η στάση της στο μεταναστευτικό δικαιολογεί τις όποιες ενστάσεις. Ομως, όποιος νομίζει πως τα πράγματα είναι απλά, είναι απλά αφελής. Η Μελόνι είναι υπερσυντηρητική αλλά ευρωπαΐστρια. Δεν είναι ρωσόφιλη και δεν είναι Λεπέν. Η Λεπέν είναι ρωσόφιλη, αλλά δεν είναι -ή τουλάχιστον έτσι θέλει να δείχνει- νεοναζίστρια, όπως ο Μπιερν Χέκε, ο επικεφαλής του γερμανικού ακροδεξιού AfD. Η Πολωνία μέχρι χθες ήταν το εθνικιστικό πρόβατο της Ευρώπης, αλλά τώρα επικεφαλής είναι ο φιλελεύθερος Ντόναλντ Τουσκ. Στη σκιά της απόπειρας δολοφονίας ενός Ευρωπαίου πρωθυπουργού και των απανωτών επιθέσεων κατά πολιτικών, τι είναι, άραγε, προτιμότερο; Μια συμμαχία τρόμου της ριζοσπαστικής Ακροδεξιάς ή ο κατακερματισμός της;

Σε όλο αυτόν τον πολιτικό κυκεώνα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι νέοι Ευρωπαίοι επίτροποι θα αναλάβουν τον Νοέμβριο. Τότε θα ξέρουν και ποιον θα έχουν απέναντι ή δίπλα τους. Τον Τραμπ ή τον Μπάιντεν; Η μάχη μόλις άρχισε.