Μία συνέντευξη, αρχές Μάη 2000, του Μιχάλη Σταθόπουλου, υπουργού Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Σημίτη, που μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές, είχε ανάψει μεγάλη φωτιά: «Η αναγραφή του θρησκεύματος στις νέες ταυτότητες», είχε δηλώσει ο υπουργός, «είναι αντίθετη με το νόμο για την προστασία των προσωπικών δεδομένων». Συμφωνούσε και ο πρόεδρος της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα. Υπήρχε ευρωπαϊκή οδηγία, από το 1997, η οποία έπρεπε να είχε ενσωματωθεί στην ελληνική, που καθόριζε ότι «η αναγραφή θρησκευτικών πεποιθήσεων αποτελεί ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο. Αυτό και μόνο έφτανε για ξεσηκωθεί θύελλα από την Εκκλησία. Η ίδια οδηγία καθόριζε πως στη νέα ταυτότητα δεν θα γραφόταν όνομα συζύγου και επάγγελμα και δεν θα υπήρχε πλέον το δακτυλικό αποτύπωμα. Αλλά αυτά είχαν περάσει στην αφάνεια. Ο μακαριστός Χριστόδουλος πήρε το θέμα επάνω του.

Θυμάστε τις δύο ογκώδεις συγκεντρώσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη; Εγώ τις θυμάμαι, γιατί μετά το 1990 κανένα κόμμα σε εκλογές δεν είχε καταφέρει να κατεβάσει στο Σύνταγμα σχεδόν ένα εκατομμύριο πολίτες. Ενας από τους Ιεράρχες που δεν είχαν συνταχθεί με τη θέση του Χριστόδουλου στον «πόλεμο των ταυτοτήτων» ήταν ο νυν Αρχιεπίσκοπος, κ. Ιερώνυμος. Και μπορεί ο Χριστόδουλος να έχασε και τις μάχες και τον «πόλεμο», αλλά είχε κάνει μία μοναδική επίδειξη της δύναμης της Εκκλησίας.

Μάιος 2000 ήταν, άνοιξη. Χθες, μέσα Φεβρουαρίου, ψιλόβρεχε κι έκανε ψύχρα. Ανδρες και γυναίκες, μάλλον περασμένης ηλικίας, και ανάμεσά τους αρκετοί νέοι άνθρωποι έμοιαζαν λίγο σαν χαμένοι. Ολοι μαζί έκαναν μια ομάδα, μαυροντυμένη, που κρατούσε βιβλιαράκια ανοικτά και άλλοτε διάβαζε και άλλοτε έψελνε σαν σε ιερή αποστολή. Κάποιοι κρατούσαν και εικόνες και λίγοι σημαίες. Αλήθεια λέω πως το θέαμα ήταν στενάχωρο.

Αλλά είμαι υποχρεωμένη να σημειώσω ότι ούτε στη Θεσσαλονίκη- εκεί έγινε μια κλειστή, εξαιρετικά κόσμια, σύναξη στο Βελλίδειο- ούτε στην Αθήνα ο προκαθήμενος ή η Ιερά Σύνοδος κάλεσε τον κόσμο να βγει στις πλατείες να διαμαρτυρηθεί. Πρώτο για το μάταιο του πράγματος. Αφού η Πολιτεία είχε πάρει τις αποφάσεις της. Δεν θα υπήρχε αποτέλεσμα. Το νομοσχέδιο για το γάμο των ομοφύλων και την υιοθέτηση και την κηδεμονία αργά χθες βράδυ ψηφίστηκε κι έγινε νόμος. Και δεύτερον γιατί η Εκκλησία δεν είναι για να διχάζει πιστεύοντες και μη πιστεύοντες, αλλά όλους να τους σκεπάζει.

Γι’ αυτό θα έλεγα πως χθες βράδυ ήταν μία νίκη για την Εκκλησία. Από το 2000 ως το 2024 άλλαξαν πολλά. «Και η Εκκλησία δεν έχει τίποτε να χάσει», όπως είχε πει τότε ο μακαριστός Χριστόδουλος.