Η γενιά μου πήγαινε στην πρώτη τάξη του Δημοτικού στα έξι της χρόνια. Τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να έχουν πολλά ερεθίσματα από τον πραγματικό κόσμο και όχι τον ψηφιακό, κάνοντας το tablet συνέχεια του χεριού τους και το Ιντερνετ μόνη πηγή πληροφόρησής τους, υιοθετώντας εξωφρενικές «θεωρίες», ως γεγονότα. Τρελαίνεσαι; Οχι. Επιστρατεύεις την ηπιότητα και επιλέγεις τις λέξεις, επιχειρώντας να ανατρέψεις επιχειρήματα του τύπου «χέρι μπήκε επίτηδες κι έγινε η τραγωδία στα Τέμπη». Τι «χέρι»; «Ξένων για την αποσταθεροποίηση της χώρας»…

Αυτά σκεφτόμουν καθώς διάβασα -όταν κάθεσαι στο κρεβάτι διαβάζεις ακόμη και τις αναγγελίες γάμων- ότι τον Μάρτιο είχαμε έκρηξη «εισαγωγών», έως και πενταπλάσιες από τις περυσινές, τον ίδιο μήνα. Εισαγωγές αυτοκινήτων, νέων τεχνολογιών, μηχανημάτων, πάσης φύσεως και είδους; Οχι. Εισαγωγές πατάτας, μήλων, ντοματών, πορτοκαλιών, κρεμμυδιών, πιπεριών/γλυκοπιπεριών, λεμονιών, ακτινιδίων , αβοκάντο και αφήνω έξω μπανάνες και μανιτάρια.

Με τη μητέρα μου πηγαίναμε διακοπές στην Κρήτη. Και η μεγάλη μου χαρά ήταν να κατεβαίνω, με τα άλλα παιδιά, «στα ποτιστικά» και να κόβουμε ντομάτες, να τις σκουπίζουμε στο ρούχο μας, να τις τρώμε. Η γλύκα τους γέμιζε το στόμα μας. Χαρά μου ήταν Σεπτέμβρη μήνα, που ακόμη δεν είχε ανοίξει το σχολείο και παρατείναμε τις διακοπές μας, να βλέπω στα χωράφια, με βόδια και αλέτρι, να βγαίνουν οι πατάτες στην άκρη των αυλακιών. Μύριζαν βρεγμένο χώμα. Κάνω ένα άλμα μνήμης να θυμηθώ ότι όταν έκανα εκπομπές για την ευλογημένη Αργολίδα, με το μοναδικό πολιτιστικό απόθεμα των μυκηναϊκών θησαυρών της, περνούσαμε από χιλιάδες στρέμματα πορτοκαλεώνων, όπου ανάμεσα στο πράσινο φύλλωμα πρόβαλαν τα χρυσά πορτοκάλια που με έκαναν να σκέφτομαι «τα χρυσά μήλα», τον ενδέκατο άθλο του Ηρακλή, που τα έκλεψε από τον κήπο των Εσπερίδων και τα παρέδωσε στον Ευρυσθέα των Μυκηνών.

Τι γίνεται τώρα; Στους πορτοκαλεώνες του Αργους μένουν αμάζευτα τα εσπεριδοειδή; Στέρεψαν τα χωράφια και δεν φυτρώνουν πια πατάτες; Ούτε τα κρεμμύδια, στα οποία αναφέρεται ο Αριστοφάνης, με την εύκολη καλλιέργεια και αποθήκευσή τους; Ξέμεινε από ελληνική ντομάτα η χωριάτικη σαλάτα;

Η πρωτογενής αγροτική παραγωγή υστερεί σε τέτοιο βαθμό που γίνεται ο τομέας προβληματικός για την οικονομία μας. Και αντί να δούμε πώς θα αναπτυχθεί η παραγωγή, καλλιεργώντας τα χωράφια που ερημώνουν, και πώς θα καλύψει τις ανάγκες μας, ζητάμε από τις τρίτες χώρες -ήτοι, για τις εισαγόμενες ντομάτες από την Τουρκία, για τις πατάτες από τη Γαλλία, για τα λεμόνια από την Τουρκία, τα κρεμμύδια από Αυστρία, τα μήλα από τα Σκόπια, τα πορτοκάλια από την Αίγυπτο, τις πιπεριές από το Ισραήλ- να πληρούν τις προδιαγραφές που απαιτούνται από την Ε.Ε., με ίσες συνθήκες εργασίας, και ίδια χρήση φυτοφαρμάκων, ώστε να μη αφήνουν υπολείμματα! Και νομίζουμε ότι έτσι μπορούμε να πορευόμαστε; «Πάρε, κόσμε, φρούτα και λαχανικά απ’ έξω», λες και είναι μάρκας… Gucci!