Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε να ενημερωθεί για τα Γλυπτά από προσκείμενο υπαλληλικό συνδικαλιστικό όργανο. Ευτυχώς, οι θέσεις του δεν απέχουν από εκείνες τις εις βάθος χρόνου πάγιες που τα αφτιά μας έχουν… μαλλιάσει να ακούνε, σε όλους τους τόνους, από σύμπασα την κυβέρνηση, τον πρωθυπουργό, τον διευθυντή του Μουσείου της Ακρόπολης: «Δεν αναγνωρίζουμε στο Βρετανικό Μουσείο νομή, κατοχή και κυριότητα των Γλυπτών του Παρθενώνα». Εχει ο Τσίπρας κάποια άλλη πληροφόρηση που δεν συνάδει με την -καθολικής αποδοχής- διαχρονική εθνική θέση της κυβέρνησης; Πόσο πιο απλό, αν όχι και εποικοδομητικό, θα ήταν να ζητήσει ενημέρωση από τους υπευθύνους που επωμίζονται το ζήτημα, εφόσον δίνει αξιοπιστία στα δημοσιεύματα των βρετανικών εφημερίδων με τις διαρροές του Βρετανικού Μουσείου!

Αιφνιδίως, ο ΣΥΡΙΖΑ, με το άγχος που τον διακατέχει για τις επερχόμενες εκλογές, επιδίδεται σε καταιγισμό δηλώσεων οι οποίες γίνονται… για να γίνουν και δη άνευ αντικειμένου. Αραγε, τι δυσκολεύεται να κατανοήσει όταν η κυβέρνηση προτάσσει την επιστροφή και την επανένωση, χωρίς να αναγνωρίζει στο Βρετανικό Μουσείο ιδιοκτησία των κλεμμένων και κακοποιημένων, από τον Ελγιν, Γλυπτών;

Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι έτσι συμβάλλει στην επιστροφή τους; Δηλαδή, θεωρεί ο Τσίπρας ότι είναι πειστικό στον κόσμο να ασκεί αντιπολιτευτικό «μπούλινγκ», όταν στα τέσσερα χρόνια της θητείας του ουδέποτε ασχολήθηκε με την επιστροφή των Γλυπτών, ούτε και ανιχνεύεται δική του σχετική δήλωση; Πράγματι πιστεύει, καταγγέλλοντας συνεχώς την κυβέρνηση, ότι ο Μητσοτάκης θα φέρει τα Γλυπτά από το Βρετανικό Μουσείο στην Αθήνα, με σκηνοθεσία παλαιών έγχρωμων ταινιών της Τσινετσιτά, εν είδει… θριάμβου Ρωμαίου αυτοκράτορα;

Αλλά αυτή η πολεμική- εκτός ορίων λογικής- λέγεται «κοινή γραμμή, ομοψυχία και σύμπνοια» σ’ ένα θέμα το οποίο έχει τεθεί ως απαίτηση του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, στην αυτοκρατορική Μεγάλη Βρετανία, από το 1830; Αν θέλει, τω όντι, να συμβάλλει στην επιστροφή των Γλυπτών, υπάρχει τρόπος και είναι μονόδρομος: η αντιπολίτευση να συμπράξει, με γνώμονα το εθνικό συμφέρον της χώρας.

Βέβαια, το θέμα της ενασχόλησης με το αρχαίο πολιτιστικό απόθεμα της Ελλάδας από την Αριστερά στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν αντιμετωπιζόταν ως μισαλλόδοξο, εθνοδεξιό, εθνοπατριωτικό, σοβινιστικό. Τώρα ήρθαν τα πάνω-κάτω; Ποτέ δεν είναι αργά να ανανήψει ένα κόμμα, αναγνωρίζοντας εμπράκτως ότι οι «ταμπέλες» καμουφλάρουν ιδεολογικές -διαχωριστικές- σκοπιμότητες.