Οι καλλιτέχνες, ως γνωστόν, υπογράφουν συμβόλαιο για να δώσουν συναυλία ή να κάνουν μια παράσταση. Η αναγραφόμενη αμοιβή τους είναι πρωτεύουσα, αλλά η διασφάλιση των παραμέτρων μιας άρτιας διοργάνωσης είναι εκ των ων ουκ άνευ: Η τέλεια απόδοση των τεχνικών μέσων -φώτα, ηχητικά- η εκτέλεση του σκηνικού, βασικό εργαλείο για την καλύτερη σκηνική παρουσία του καλλιτέχνη. Χωρίς τη γραπτή διασφάλισή τους, ποιος καλλιτέχνης διακινδυνεύει να εκτεθεί;

Η πρόσκληση της Δέσποινας Βανδή να τραγουδήσει στο Τσεσμέ, με τους 50.000 κατοίκους, παραμονές της επετείου της εισβολής των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, έγινε από τη δήμαρχο της πόλης. Αλλά, απ’ ό,τι είδαμε στις φωτογραφίες, η προετοιμασία της ήταν επιπέδου σχολικής γιορτής. Στην Τουρκία, στις σχολικές γιορτές και στις κομματικές συγκεντρώσεις κρέμονται για ντεκόρ, σε τεράστιες διαστάσεις, το πορτρέτο του Κεμάλ -εθνάρχη στη συνείδηση του τουρκικού λαού- και η τουρκική σημαία.

Για την παραγωγή μονόλεπτου βίντεο, μιας καλλιτέχνιδος της λαοφιλίας της κ. Βανδή, ελέγχονται διεξοδικά ακόμη και οι πιο μικρές τεχνικές λεπτομέρειες από την ομάδα παραγωγής της. Η παραγωγή της συγκεκριμένης συναυλίας αφέθηκε στο επιτελείο της δημάρχου επαρχιακής πόλης, χωρίς να ελεγχθούν τα προαπαιτούμενα του συμβολαίου; Δεν έκανε «αρπακτή» η κυρία Βανδή! Συναυλία θα έδινε.

Επρεπε να αφιχθεί η κ. Βανδή στο Τσεσμέ, ανήμερα της συναυλίας, ώστε να διαπιστώσει ότι το σκηνικό ήταν προσωπογραφία του Κεμάλ; Δεν προηγήθηκε χρονικά η ομάδα της να ελέγξει το σκηνικό, απαιτώντας το αυτονόητο; Την ισότιμη παρουσία της ελληνικής σημαίας. Σήμερα, θα μιλούσαμε για τη «συναδέλφωση των λαών», αντί της ανταλλαγής απειλών. Η άρνηση συμπαραγωγής της τουρκικής πλευράς για τους όρους του συμβολαίου δεν σημαίνει την ακύρωσή της; Θυμάμαι, το 1982, στην Τουρκία και στην Ελλάδα τις συναυλίες της Μαρίας Φαραντούρη με τον Ομέρ Ζουλφού Λιβανελί, που τόσα χρόνια πορεύονται, χέρι-χέρι, χωρίς ποτέ να δημιουργηθεί «ελληνοτουρκική ιντερνετική»… σύρραξη.

Ας αποδεχθούμε ότι για το DNA μας δεν είναι αρκετά τα διακόσια χρόνια που πέρασαν, ώστε να «χωνέψει» τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και ότι στο DNA της αντίπερα όχθης, επίσης, δεν καταπίνεται ότι ο αγώνας της Ελλάδας για την ελευθερία της οδήγησε στη διάλυσή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πολλώ δε μάλλον όταν ο Ερντογάν επιχειρεί, με όψιμο αναθεωρητισμό του, να την ανασυστήσει. Γι’ αυτό καλόν είναι και ασφαλές να αφήνουμε την άσκηση της εξωτερικής μας πολιτικής στο υπουργείο Εξωτερικών.

Οι μουσικές του κόσμου δεν είναι για να χωρίζουν, αλλά για να ενώνουν τους λαούς.