Στην υπόθεση με τις ξαπλώστρες, αν θέλουμε να δούμε την αλήθεια και όχι να κρύψουμε το κεφάλι στην ίδια άμμο όπου καρφώνονται οι ομπρέλες της παρακμιακής αυθαιρεσίας, θα πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάτι: Οτι δεν είναι μια κλασική ιστορία ελληνικής κομπίνας κάποιων επιτηδείων που έχουν «άκρες» και εκμεταλλεύονται τις τρύπες του συστήματος.

Ιεραρχία, συνωμοτικοί κανόνες, διαχείριση οικονομικών, εκμετάλλευση κάθε νομικού κενού, κάλυψη ή ανοχή της παράνομης δράσης των ομάδων από αδιάφορους ή διεφθαρμένους κρατικούς λειτουργούς, προστασία τους από συνεργασίες σε κρατικές υπηρεσίες, τήρηση της οργανωτικής δομής, διαρκής επιδίωξη επέκτασης και αύξησης των εσόδων και του κύκλου εργασιών, άσκηση βίας όπου κρίνεται απαραίτητο, υποστήριξη και διασύνδεση με άλλες παράνομες δραστηριότητες. Αυτά είναι μερικά από τα βασικότερα χαρακτηριστικά που αποδίδουν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί σε ό,τι αποκαλούμε οργανωμένο έγκλημα. Τρανή απόδειξη το τι συμβαίνει αυτήν την περίοδο στην Ιταλία με τη… «Μαφία της Ομπρέλας» να δίνει σκληρές μάχες με την κυβέρνηση Μελόνι.

Στην Ελλάδα αυτή η παρασιτική δραστηριότητα αναπτύχθηκε με ταχύτητα επιδημίας, για τον απλό λόγο ότι βρήκε χώρο να αναπτυχθεί. Οπως κάνει κάθε δραστηριότητα του οργανωμένου εγκλήματος που φυτρώνει για τρεις βασικούς λόγους: Για να βγάλει λεφτά. Για να αντικαταστήσει το κράτος. Για να εκμεταλλευτεί την απουσία του κράτους. Πολλές φορές τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από όσο θέλουμε να τα βλέπουμε. «Αυτός ο σκοτεινός κόσμος δεν είναι διαφορετικός από εκείνον που λειτουργεί στο φως, ο οποίος συχνά είναι πολύ πιο αδιαφανής από όσο κανείς θα υποπτευόταν ή θα επιθυμούσε. Τόσο στις τραπεζικές συναλλαγές όσο και στις συναλλαγές εμπορευμάτων, το έγκλημα δρα πολύ πιο κοντά μας απ’ όσο νομίζουμε», γράφει Μίσα Γκλένι στο «McMafia» (2008, εκδ. Πάπυρος).

Δεν χωρά αμφιβολία, επίσης, ότι στα μέρη μας η υπόθεση αυτή είναι μία από τις χαρακτηριστικότερες και κυνικότερες ομολογίες παταγώδους αποτυχίας του κρατικού μηχανισμού να επιβάλει όσα προβλέπει το Σύνταγμα της χώρας και οι επιμέρους νομοθεσίες. Η κυβέρνηση, είναι γνωστό, προσπάθησε και εξακολουθεί να προσπαθεί να αντιμετωπίσει αυτό το φαινόμενο. Το ξήλωμα των ομπρελών ή τα βαριά πρόστιμα, όμως, δεν αποκαθιστούν τη νομιμότητα. Η παράνομη ομπρέλα και η ξαπλώστρα είναι αποτέλεσμα προϋπάρχουσας παράπλευρης επιχειρηματικής υποδομής. Beach bar, όμιλοι με νυχτερινά μαγαζιά, έτοιμες και εκπαιδευμένες ομάδες προστασίας και μπράβων, εκβιασμοί, μαύρα λεφτά σε τεράστιες τσάντες, διαφθορά κρατικών υπαλλήλων, διακίνηση ναρκωτικών και ό,τι άλλο χωράει κάτω από τη μεγάλη… ομπρέλα του οργανωμένου εγκλήματος. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Γιατί στον μαφιόζο δεν έχει βρεθεί κράτος που να του πει «την πετσέτα σου και σε άλλη παραλία…».