Ηταν μαζί του όλοι. Ή τουλάχιστον όσοι επεδίωκαν να διατηρηθούν, επικοινωνιακά και πολιτικά, στην πρώτη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν οι μέρες που φαινόταν ξεκάθαρα ότι ο εμφανίσιμος και γυμνασμένος εύελπις ήταν η νέα επένδυση της Αριστεράς προς το μέλλον, καθώς απέπνεε χαρακτηριστικά «αρίστου».

Χαρακτηριστικά που μπορούσαν να πείσουν ότι η ατζέντα της επόμενης ημέρας της Αριστεράς θα ρυθμιζόταν από άνθρωπο που μπορούσε να αντιμετωπίσει την παντοδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και τότε άρχισε να χτίζεται ο νέος μεγάλος μύθος.

Διότι ο Κασσελάκης δεν ήταν η επένδυση της επόμενης ημέρας, αλλά της προηγούμενης. Δεν ήταν επένδυση του «νικηφόρου μέλλοντος», αλλά επελέγη για να σηκώσει στην πλάτη τις επερχόμενες ντροπιαστικές ήττες των αυτοδιοικητικών εκλογών και των ευρωεκλογών, ώστε να μην επιβαρυνθεί περισσότερο η ήδη ταπεινωμένη υστεροφημία του Αλέξη Τσίπρα και της ομάδας του. Μόνο που το προϊόν βγήκε ακόμα περισσότερο πολιτικά απογοητευτικό από όσο υπολόγιζαν όσοι επιχείρησαν να το πουλήσουν ως υψηλών προδιαγραφών και, φυσικά, προσδοκιών.

Εξαιρετική εντύπωση, επίσης, προκαλεί το γεγονός ότι όλοι όσοι τώρα πρωταγωνίστησαν στην αποπομπή του Κασσελάκη από το αξίωμα, έκρυβαν τον σχεδιασμό που στην ουσία ήταν αποτέλεσμα καμαρίλας, ίντριγκας, και ξεφτισμένης μεθόδου κομματικής επιβίωσης. Πάνω από όλα, όμως, στέκεται ο διαλεκτικός υλισμός, η επιχειρηματολογία και η πίστη στον «τελικό σκοπό» και τη νίκη. Οχι του προλεταριάτου, αλλά «να φύγει ο Μητσοτάκης».

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Κασσελάκης ήταν θύμα ενός μηχανισμού που ούτε στην πιο τρελή του φαντασία μπορούσε να φανταστεί. Το μόνο ελαφρυντικό ήταν η πολιτική του απειρία, η ιδεολογική κενότητα και η μίμηση με αστείο τρόπο όσων του έλεγαν ότι έπρεπε να πει και να κάνει. Οσοι από τους παλιούς χειροκροτούσαν και καλωσόριζαν στην Κουμουνδούρου τον ίδιον μαζί με τον Τάιλερ, τη σκυλίτσα, τον πατέρα του και άλλους συγγενείς, σε τι έργο πίστευαν ότι έπαιζαν; Τόσο οι παλιοί του ΣΥΡΙΖΑ όσο και μερικές από τις νέες ανακαλύψεις, τύπου Φαραντούρη;

Οταν ο ίδιος, πριν καν εκλεγεί, έλεγε δημοσίως ότι «γουστάρει να ξεδοντιάσει δικαστικούς και δημοσιογράφους» ή όταν με υπέρμετρη έπαρση καλούσε τον εκλεγμένο πρωθυπουργό να παραιτηθεί, με τι πολιτικό μέγεθος νόμιζαν ότι είχαν να κάνουν; Αλλά δεν ήταν το μέγεθος αυτό που μετρούσε. Ηταν αυτό που εξυπηρετούσε. Ασε που, τελευταία, είχε αρχίσει να αφήνει διάφορα στον αέρα. Περί μαύρου χρήματος και άλλων.

Οσοι πριν από έναν χρόνο τον αβαντάριζαν (βλ. Τσίπρας και οι συν αυτώ), άρχισαν να δουλεύουν την αποπομπή του, η οποία ήταν ηχηρότερη λόγω και των αστοχιών του ίδιου (π.χ. να μην προκηρύξει μόνος του εσωκομματικές εκλογές, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στον εξοστρακισμό). Ολα αυτά μέχρι τον επόμενο υπόγειο και σκοτεινό σχεδιασμό. Με τους ίδιους πρωταγωνιστές που χειροκροτούσαν τον προηγούμενο…