Η ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ Κασσελάκη από την ηγεσία ήταν, βεβαίως, το χρονικό μιας προαναγγελθείσας εξέλιξης. Από την αρχή είχε φανεί το πράγμα. Με τις πρώτες αποχωρήσεις στελεχών που δεν άντεχαν την ήττα από έναν «αλεξιπτωτιστή» στο κόμμα τους, αλλά και από τις αντιδράσεις των υπολοίπων που παρέμειναν για να του κάνουν εσωκομματική αντιπολίτευση, επειδή όλοι αυτοί διακατέχονται από ιδιοκτησιακή αντίληψη για τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν ήθελαν με τίποτα να δεχθούν ότι θα έπρεπε να παραδώσουν τα «κλειδιά» σε έναν ξένο. Γι’ αυτό και δεν το(ν) αποδέχθηκαν ποτέ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ και ο Κασσελάκης έκανε ό,τι μπορούσε για να τους δικαιώσει. Αλλεπάλληλα λάθη, αλαζονικές συμπεριφορές, ίδιον άλλωστε του ΣΥΡΙΖΑ, επικοινωνιακή αντίληψη της πολιτικής με βάση τα social media, έμφαση στην προβολή της ιδιωτικής του ζωής και, κυρίως, άγνοια των θεμάτων και ένδεια πολιτικών θέσεων.

Παρ’ όλα αυτά, έχαιρε της εμπιστοσύνης των πολιτών που τον ψήφισαν για αρχηγό. Οχι, όμως, και των στελεχών που δεν ήθελαν ούτε να τον δουν ούτε να τον ακούσουν. Οχι ότι αυτοί, οι πιο έμπειροι από τον Κασσελάκη στα κομματικά, είναι καλύτεροι.

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ θολούρα, στείρα αντιπολίτευση, λαϊκισμός και απουσία αξιόπιστης πολιτικής πρότασης. Την οποία, άλλωστε, δεν διέθετε ούτε ο Αλ. Τσίπρας, γι’ αυτό και γνώρισε τρεις φορές την εκλογική συντριβή από τον Κυρ. Μητσοτάκη. Μόνο που ο Τσίπρας, που πριόνισε την καρέκλα του Κασσελάκη αλλά δεν έχει ανοίξει ακόμα τα χαρτιά του για τις επιδιώξεις του στον χώρο της Κεντροαριστεράς, ήταν ο μετρ του λαϊκισμού και πολύ πιο ικανός στους τακτικισμούς.

ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΠΑΕΙ, φαίνεται ότι στο τέλος ο «ενοικιαστής» Στ. Κασσελάκης θα μείνει μόνο με την Τζάκρη, τον Αντώναρο και τον Σπηλιωτόπουλο, αν θα είναι και αυτοί. Ομως, οι «ιδιοκτήτες» της Κουμουνδούρου, υπό την όποια νέα ηγεσία, από τον Πολάκη μέχρι τον Γκλέτσο, θα μείνουν χωρίς ψηφοφόρους, με τον ΣΥΡΙΖΑ να επανέρχεται στα παλιά γνώριμα ποσοστά του 3%, όταν πάλευε για να περάσει το κατώφλι της Βουλής.