Η εθνική τραγωδία των Τεμπών προήλθε από μια αδιανόητη σύγκρουση δύο τρένων που κινούνταν στην ίδια γραμμή. Ναι, να βρεθούν οι υπαίτιοι. Να καθίσουν στο εδώλιο. Να καταδικαστούν. Να αποδοθεί δικαιοσύνη.

ΠΡΕΠΕΙ, όμως, να γίνουν και άλλα πράγματα. Να φτιάξουμε, επιτέλους, έναν αξιόπιστο σιδηρόδρομο. Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, μετά την τραγωδία των Τεμπών, έχουν γίνει σημαντικά βήματα. Τόσο σε επίπεδο ασφάλειας όσο και σε υλοποίηση και σχεδιασμό έργων.

ΤΟ πρόβλημα, όμως, βρίσκεται στον «σάπιο» οργανισμό σιδηροδρόμων. Ο ΟΣΕ ήταν πάντοτε απαξιωμένος. Λειτουργούσε εδώ και δεκαετίες σαν μια παρατημένη ΔΕΚΟ, χωρίς αναπτυξιακό πλάνο, χωρίς πραγματικούς μάνατζερ, χωρίς αύριο. Ηταν ένα «μαγαζί» για προσλήψεις και ρουσφέτια. Κανείς δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία. Φτάσαμε στο 2000 και ο ΟΣΕ ήταν σαν να έχει μείνει κολλημένος στο 1900.

ΔΙΟΙΚΗΣΕΙΣ κομματικά διορισμένες που περίμεναν να περάσουν μία ή δύο τετραετίες. Στην πραγματικότητα, τον Οργανισμό τον διοικούσαν οι συνδικαλιστές, όπως την παλιά ΔΕΗ επί… Φωτόπουλου και άλλων εργατοπατέρων.

ΚΙ όμως, το μοντέλο της ΔΕΗ αποδεικνύει πως όλα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και με τεράστια επιτυχία. Ας θυμηθούμε σε τι κατάσταση βρισκόταν η παλιά ΔΕΗ, όταν έφευγε ο ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία το 2019. Βρισκόταν ένα βήμα πριν από τη χρεοκοπία και το ξεπούλημα για πενταροδεκάρες. Κάτι σαν τον ΟΣΕ, που πουλήθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έναντι 45 εκατ. ευρώ.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εμπιστεύθηκε τη διοίκηση της ΔΕΗ στον Γιώργο Στάσση. Ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ προχώρησε στον ριζικό μετασχηματισμό της επιχείρησης. Με το νέο μοντέλο διοίκησης «εξαφανίστηκαν» οι συνδικαλιστές που κατέβαζαν τους διακόπτες, υιοθετήθηκε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, έγινε στροφή προς τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, έγιναν επενδύσεις στο εξωτερικό. Και, αυτή τη στιγμή, η τιμή της μετοχής της ΔΕΗ σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, ενώ η εταιρία αποτελεί έναν από τους πιο ισχυρούς ενεργειακούς πυλώνες στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.

ΚΑΤΙ αντίστοιχο απαιτείται και στον σιδηρόδρομο. Σε όλο αυτό το «πακέτο» ΟΣΕ – Hellenic Train. Ενα αντίστοιχο αναπτυξιακό σοκ. Ενα μοντέλο ΔΕΗ. Μόνο έτσι θα σωθεί. Και μόνο έτσι θα αποκτήσουμε σύγχρονο σιδηρόδρομο.

Το Εθνικό Θέατρο ως παράδειγμα προς μίμηση 

ΠΕΡΑ από τον «σάπιο» ΟΣΕ και το επιτυχημένο μοντέλο της ΔΕΗ υπάρχει και κάτι ακόμα, που μπορεί να μην κέρδισε τη δημοσιότητα που του αξίζει αυτές τις ημέρες, αλλά αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Είναι το Εθνικό Θέατρο.

ΕΧΟΥΜΕ συνηθίσει, εδώ και δεκαετίες, οι περισσότεροι δημόσιοι πολιτιστικοί οργανισμοί είτε να είναι απαξιωμένοι ως προς το έργο που παράγουν είτε να βυθίζονται σε υπέρογκα χρέη, ενώ δεν λείπουν και φαινόμενα κακοδιαχείρισης.

ΑΥΤΟ που συνέβη, όμως, την τελευταία τριετία στο Εθνικό Θέατρο, υπό τη διεύθυνση του Γιάννη Μόσχου, μάλλον, δεν έχει ξανασυμβεί. Το Εθνικό Θέατρο όχι μόνο παρουσίασε συνολικά 61 παραγωγές, αλλά πέτυχε sold out σε πάρα πολλές παραστάσεις. Συνδύασε την ποιότητα και την εμπορικότητα επιτυγχάνοντας την ιδανική ισορροπία. Αποτέλεσμα; 13 θεατρικά βραβεία και 500.000 θεατές.

ΤΟ ακόμα πιο εντυπωσιακό επίτευγμα του τέως καλλιτεχνικού διευθυντή είναι πως κατάφερε όχι μόνο ο Οργανισμός να μη φέρει κανένα χρέος και να μην έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές, αλλά και τα συνολικά ταμειακά διαθέσιμα να φτάνουν στο ύψος των 4,4 εκατ. ευρώ. Αξίζει το χειροκρότημά μας.