Η αριστερή φυλή των ΣΥΡΙΖΑ διαπίστωσε «κόπωση» και κατάρρευση της κυβέρνησης. Και σαν νηστική, «κατάρρευση» ονειρεύεται. Δεν πειράζει. Επιχείρησε να προεξοφλήσει ότι στη στιγμιαία «φωτογραφία» των δημοσκοπήσεων δεν αποτυπώθηκε μόνο το αποτέλεσμα της νέας σκληρής κρίσης που δοκιμάζει τις αντοχές των νοικοκυριών, εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά η αποδοκιμασία των κυβερνητικών πολιτικών.

Ο Τσίπρας μόνον ευήθης δεν είναι. Αντιλαμβάνεται ότι ενώ η κυβέρνηση παίρνει τις σωστές αποφάσεις για την ενίσχυση των αδύναμων κρίκων, εκείνος στο Μνημόνιό του τους άφησε στο έλεος του Θεού και πήραν το δρόμο της ξενιτιάς.

Αναγνωρίζω ότι του είναι δύσκολο να παραδεχθεί ότι οι κρίσεις που βρέθηκαν στο δρόμο της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν πρωτόγνωρες, μεγάλης χρονικής διάρκειας, με επιπτώσεις απρόβλεπτες και καίριες, σε πολλαπλούς τομείς: από τον κρατικό μηχανισμό ως την ιδιωτική πρωτοβουλία. Αλλά είναι δυσκολότερο να αφουγκραστεί το πανθομολογούμενο από τους πολίτες: Αν ο Τσίπρας ήταν πρωθυπουργός, ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, η κατάσταση θα ήταν επικίνδυνη για όλους.

Κλασικό παράδειγμα: Οταν η πανδημία βρισκόταν στο υψηλότερο σημείο της, ο Τσίπρας, βλέποντας την εμπιστοσύνη των πολιτών στον Μητσοτάκη, τους κάλεσε σε διαδήλωση υπέρ του δικαιώματος Κουφοντίνα να επιλέξει σε ποια φυλακή θα πάει. Τους προέτρεψε μάλιστα να κατέβουν στο πεζοδρόμιο για να διαδηλώσουν και αναλάμβανε ο ίδιος την ευθύνη, αν μερικοί προσβάλλονταν από τη μόλυνση του ιού. Δηλαδή, θα τους έκανε έναν ωραίο αριστερό επικήδειο; Η τραγική ανευθυνότητά του ούτε πέρασε απαρατήρητη από την κοινωνία ούτε και γίνεται να ξεχαστεί.

Απελπισμένος θα ένιωσε όταν Μητσοτάκης δεν άφησε κανέναν πολίτη χωρίς το επίδομα, για να τα βγάλει πέρα, όταν έκλεισαν τα πάντα. Ας ρωτήσει καλλιτέχνες, δημιουργούς, εργαζομένους στον τουρισμό, στα εστιατόρια, δεκάδες ειδικότητες που στηρίχτηκαν από την κυβέρνηση, την οποία εκείνος, σε απόλυτη αναντιστοιχία, αποκαλούσε ανάλγητη. Ο ίδιος, καθ’ ομολογίαν του υπουργού του επί των Οικονομικών, «φρόντισε τους δικούς τους, τσακίζοντας τη μεσαία τάξη». Λες και τη μεσαία τάξη της Ελλάδας συγκροτούσαν εφοπλιστές, μεγαλοτραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες, στους οποίους βέβαια στάθηκε καλός και πρόθυμος.

Οι πολίτες ξέρουν ότι η άνοδος των τιμών στο καλάθι της νοικοκυράς και στην ενέργεια δεν κτυπά μόνο τους Ελληνες. Ολη η Ευρώπη βάλλεται αναλόγως. Οι εδώ λαϊκιστές πάντα έλεγαν ότι «η ψήφος του Ελληνα περνά μέσα από την τσέπη του». Και ο Τσίπρας σε αυτό ακριβώς οικοδομεί την προπαγάνδα του. Στην άμμο κτίζει. Δεν θα διακινδυνεύσουν οι Ελληνες τη σταθερότητα και το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας για να εμπιστευθούν τον Τσίπρα που το 2015 κατάντησε επαίτης στον Πούτιν για να ζητήσει να του τυπώσει χαρτονομίσματα των εκατό δραχμών! Σκεφθείτε πού θα ήταν η Ελλάδα τώρα… με τη δραχμούλα.