Οι 9 στους 10 θεωρούν τη Γαλλία σε παρακμή, την ώρα που ο προϋπολογισμός του Μπαρνιέ -με το πιστόλι των Βρυξελλών στον κρόταφο- στέλνει δυσανάλογα βαρύ λογαριασμό στην ταλαιπωρημένη κοινωνική πλειοψηφία. Ομως, ως γνωστόν, χωρίς ένα minimum consensus ανάμεσα σε κυβερνώντες και κυβερνώμενους, τότε το θεσμικό εποικοδόμημα (Βουλές, κυβερνήσεις, Δικαιοσύνη κ.λπ.), τα παίρνει και τα σηκώνει ο άνεμος της ζωής.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε προφητικά το 1993 «ή θα τιθασεύσουμε το χρέος ή το χρέος θα μας φάει». Τα αποτελέσματα γνωστά. Οταν, όμως, στη Γαλλία το δίλημμα που τίθεται είναι να φαγωθεί η κοινωνία για να μην φάει το χρέος των 3,2 τρισ. ευρώ και του 115% του ΑΕΠ τη χώρα (ποια χώρα;), ώστε να συνεχίσουν οι ολιγάριθμες ελίτ του χρήματος και ένα προσκολλημένο γραφειοκρατικό στρώμα να τρώνε με χρυσά κουτάλια, η κοινωνική πλειοψηφία θα πει κάποια στιγμή «ως εδώ». Και είναι απολύτως βέβαιο ότι θα βρεθούν πολλοί Λε Πεν, Μελανσόν και άλλοι να την εκφράσουν -αγνά ή υστερόβουλα, δεν έχει σημασία.

Οσοι διαβάζουν Γαλλική Ιστορία θα βρουν πολλά deja vu. Επαναστάσεις, αντεπαναστάσεις, δημοκρατικές ανατάσεις, παλινορθώσεις, ουτοπικά άλματα (1848). Μέγας Ναπολέων, Λουδοβίκος Βοναπάρτης, Πετέν, Λε Πεν, Ντε Γκολ. Η ψευδαίσθηση του «ευρωπαϊκού ονείρου» τα σκέπασε για έξι δεκαετίες, αλλά αποδείχθηκε προσωρινή. Μετά το 1958, η μοναδική φορά που Γάλλος πρόεδρος ανέλαβε «έκτακτες» (πρακτικά «δικτατορικές») εξουσίες λόγω «οξύτατης κρίσης», βάσει του άρθρου 16 του Συντάγματος, ήταν ο Ντε Γκολ το 1961 στον πόλεμο της Αλγερίας. Το έκανε για να αποσοβήσει φασιστικό, στρατιωτικό πραξικόπημα. Θα είναι ο Μακρόν ο δεύτερος στην Πέμπτη Δημοκρατία, λόγω αδυναμίας κατάρτισης προϋπολογισμού και διακυβέρνησης της χώρας;