Μια θέση που πήρε το παιδί κάποιου κυβερνητικού, μια καταγγελία ΜΚΟ για την ελευθερία του Τύπου, κάτι για τη Novartis. Κάτι που να αντέχει αντιπολιτευτικά έστω και για ένα 24ωρο. Με το μόνο που δεν μπορούσε να γίνει αντιπολίτευση την περασμένη εβδομάδα ήταν με την επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον. Με το να προσπαθήσει να κάνει αντιπολίτευση στην πρωθυπουργική επίσκεψη ο ΣΥΡΙΖΑ, το μόνο που κατάφερε ήταν να κρατήσει στην επικαιρότητα την καλύτερη στιγμή του Κυριάκου Μητσοτάκη από τη στιγμή που έγινε πρωθυπουργός.

Ο λόγος ήταν η ηθική διαύγεια στις ελληνικές θέσεις στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Κάτι στο οποίο αναφέρθηκε ο Τζο Μπάιντεν. Την απόφαση της Ελλάδας να βοηθήσει την Ουκρανία σε ανθρωπιστικό αλλά και στρατιωτικό επίπεδο χωρίς το «αυτά που λέμε έξω δεν είναι για μέσα και αυτά που λέμε μέσα δεν είναι για έξω», κάτι που στην Ελλάδα έχει περάσει σαν πολιτική ενώ για τις δυτικές χώρες δείχνει μια κυβέρνηση που απαξιώνει τους πολίτες της χώρας της.

Ο πρώτος που αναφέρθηκε στον όρο «χάρτινη τίγρης» ήταν ο Μάο Τσε Τουνγκ. Σημαίνει κάτι που μοιάζει φοβερά απειλητικό μέχρι κάποιος να αποφασίσει να το αντιμετωπίσει και να αποδειχθεί φιγούρα από χαρτί. Για δεκαετίες κυβερνήσεις της Δεξιάς αλλά και του Κέντρου ζούσαν με τον τρόμο της Αριστεράς. Η οποία κάθε φορά που μια κυβέρνηση ευθυγραμμιζόταν με την πολιτική των Ευρωπαίων και των Αμερικανών την κατηγορούσε για ξεπούλημα της χώρας. Σε σημείο που αν ένας πρωθυπουργός ευχαριστούσε μια συμμαχική χώρα για την επέμβασή της, όπως είχε κάνει ο Κώστας Σημίτης για τα Ιμια, έπρεπε να απολογείται.

Η μεγάλη επιτυχία της ελληνικής Αριστεράς ήταν να κάνει τη συνεργασία των κυβερνήσεων με τους συμμάχους συνώνυμο της δουλικότητας. Κατά την προεδρία Ρίγκαν όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε εξοργίσει την αμερικανική κυβέρνηση με τις φωτογραφίσεις του με τον Αραφάτ και τον Καντάφι, ο τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα είχε πει στην κυβέρνησή του: «Ασχοληθείτε με τις πράξεις του και όχι με αυτά που λέει». Οτι η περίοδος της υποκρισίας ξεπερνιέται είναι μια κίνηση σεβασμού, όχι μόνο προς τους συμμάχους αλλά και τους Ελληνες πολίτες.

Ομιλία θέσεων στο Κογκρέσο

Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ του Κυριάκου Μητσοτάκη στην κοινή συνεδρίαση Γερουσίας-Κογκρέσου είναι ότι μετέτρεψε μια επετειακή ομιλία για τα 200 χρόνια από την ανεξαρτησία της Ελλάδας σε σύγχρονη παράθεση θέσεων που ξεκινούσαν από την άμυνα και κατέληγαν στη μεταφορά του φυσικού αερίου μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Μια ομιλία που, όπως μου είπε στενός συνεργάτης του για ιστορικά θέματα και ειδικά την Επανάσταση του ’21, ήταν περισσότερο «Κυριάκος» και λιγότερο οι λογογράφοι που τον βοηθούν στη σύνταξη των ομιλιών του.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ φαινόταν από το ότι περισσότερο από συρραφή από κλισέ, με κενά των 5 δευτερολέπτων ανά 10 λέξεις για το κοινό να χειροκροτήσει ή να αποδοκιμάσει, που θα ήταν η εγχώρια τεχνική, ή μερικοί αρχαίοι και μπόλικη δημοκρατία, που είναι η συνηθισμένη τεχνική για ομιλίες στο εξωτερικό, η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη βασίστηκε σε στοιχεία.

ΓΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ η Ελλάδα πίστευε ότι μεγάλες ομιλίες είναι σαν του Ευάγγελου Βενιζέλου, που αντικείμενό τους περισσότερο από το να πουν κάτι είναι να ψαρώσουν. Και στο εξωτερικό, όπως του Ζολώτα. Που όλοι ξέρουν ότι έβγαλε ολόκληρη ομιλία στα αγγλικά με λέξεις με ελληνική ρίζα, αλλά ούτε ένας τι έλεγε στην ομιλία. Οι καλές ομιλίες κρίνονται από το περιεχόμενό τους. Περισσότερο από το πώς τα λέει, αυτά που λέει.

Λεωφορεία… Σουμάχερ

ΣΤΗΝ ΠΕΖΗ ελληνική καθημερινότητα κάτι πρέπει να γίνει με τον τρόπο που οδηγούν τα λεωφορεία. Ειδικά στο τέλος της βάρδιας.

ΑΠΟ ΠΡΩΤΟ ΧΕΡΙ μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι για να επιβιώσεις μισό αιώνα και βάλε πάνω σε μοτοσικλέτα πρέπει να έχεις την παρατηρητικότητα ζώου υπό εξαφάνιση. Μετά τις μάρκες αυτοκινήτων, που παλιά το Peugeot Rallye ήταν το πιο επικίνδυνο, και τις μέρες της εβδομάδας, που η Κυριακή με την οικογένεια που ψάχνει το σπίτι της συννυφάδας και το βλέπει τελευταία στιγμή για να στρίψει, ένα από τα πιο επικίνδυνα πλάσματα της ασφάλτου είναι τα λεωφορεία κατά τις 12. Οταν η βάρδια έχει τελειώσει, ο οδηγός έχει σβήσει τα φώτα της καμπίνας και το γκαζώνει για να πάει στο αμαξοστάσιο. Αυτή την ώρα και υπ’ αυτές τις συνθήκες έχω δει λεωφορεία να κάνουν ταρζανιές που δεν θα τολμούσε ο Σουμάχερ.

ΥΠΑΡΧΕΙ  ΑΝΘΡΩΠΟΣ να το μαζέψει; Είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν θα σηκώσει το χεράκι για να πει «Εγώ», αλλά και αν βρεθεί κάποιος ήρωας να το κάνει, θα υπάρχει μισή ντουζίνα συνδικαλιστές που ανάμεσα στα κεκτημένα δικαιώματα θα επικαλεστούν το δικαίωμα του οδηγού στη λήξη της βάρδιας να οδηγεί στη Μεσογείων με 120.