Ενα σύμπτωμά της είναι, ίσως, το πιο έντονο από όλα, αλλά σύμπτωμα… Το γεγονός ότι το 2025 μιλάμε για το πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη της «αντίστασης» του δυτικού φιλελεύθερου κόσμου απέναντι στο φαινόμενο Τραμπ είναι εξαιρετικά ανησυχητικό, ιδίως αν συγκριθεί με παρόμοιες περιπτώσεις στην Ιστορία, όταν ξαναχρειάστηκε κάτι τέτοιο.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται υπό τον έλεγχο της συγκεκριμένης πολιτικής. Ο Αμερικανός πρόεδρος δείχνει με κάθε ευκαιρία ότι δεν τον αφορά αυτό που βρήκε. Την ίδια στιγμή, προσωπικότητες όπως ο Ελον Μασκ και ο Στιβ Μπάνον υιοθετούν προκλητικές ρητορικές, ενώ ακροδεξιοί κύκλοι στην Ευρώπη δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους και την προσμονή, βεβαίως, για την υποστήριξη που τους έχει υποσχεθεί το σύστημα Τραμπ. Η ομιλία του στο Κογκρέσο ήταν γεμάτη αναλήθειες, όπως το ύψος της οικονομικής βοήθειας των ΗΠΑ προς την Ουκρανία. Αυτός είναι ο κόσμος όπου πλέον παίζεται το διεθνές παιχνίδι. Γεμάτος ανατροπές, σκοτεινός, ταραχώδης, ένα επικίνδυνο μέρος όπου δεν υπάρχουν νόμοι, υπογεγραμμένες συνθήκες, συμφωνημένες συμμαχίες, εμπιστοσύνη, κανόνες συνύπαρξης. Οι νέοι κανόνες διδάσκουν πως δεν υπάρχουν κανόνες, ούτε και ηθική, παρά μόνο ωμότητα, δύναμη και κυνισμός. Με βάση τη γνωστή Ιστορία, όλα αυτά μοιάζουν με προετοιμασία για κάτι πολύ χειρότερο.

Ο Τραμπ καταργεί την τάξη και τους κανόνες που ορίζει ο Χάρτης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, από τον Ιούνιο του 1945 –ο οποίος ουσιαστικά είναι έργο των ΗΠΑ– όπως και τον μετά τον Ψυχρό Πόλεμο κόσμο όπως προέβλεπε η Χάρτα των Παρισίων (Νοέμβριος 1990). Σύμφωνα με την τελευταία, η δημοκρατία είναι η μόνη νόμιμη μορφή διακυβέρνησης και εγγυάται σε όλα τα ελεύθερα κράτη το δικαίωμα στην εθνική κυριαρχία, στην εδαφική ακεραιότητα και την ελεύθερη επιλογή συμμάχων. Επιδοκιμάζει και μιμείται τον Πούτιν. Δεν κάνει κάτι πρωτότυπο, η επίδειξη δύναμης χρονολογείται πριν από την εμφάνιση των οργανωμένων κοινωνιών. Αυτός είναι ο κόσμος που τελειώνει.