Μια σχολή οικονομικής σκέψης υποστηρίζει ότι ο πόλεμος είναι απαραίτητο εργαλείο για την επανεκκίνηση του κύκλου της οικονομίας ύστερα από μεγάλες υφέσεις. Η καταστροφή ανθρώπων, κεφαλαίου, πόλεων, υποδομών, εκτάσεων, παραγωγικών μέσων φέρνει ανοικοδόμηση κι αυτή -στο καλό σενάριο- παράγει πλούτο, που τον μοιράζονται σχετικά δίκαια οι «πάνω» και οι «κάτω». Οι εκατόμβες των νεκρών είναι μία «απαραίτητη θυσία», διατείνεται η ανθρωποφάγος θεωρία, για να αναζωογονηθεί ο οικονομικός κύκλος.

Σε τέτοια παράνοια πάει να ξαναμπεί η Ευρώπη με το ReArm. Mε αυτόν τον πακτωλό των 800 δισ. ευρώ, που θα τη βοηθήσει να γίνει ένας πυρηνικός Ρόμποκοπ υπό γαλλική ηγεσία, ξεχνώντας το κοινωνικό κράτος (Μαρκ Ρούτε) προσπαθούν να στρατεύσουν ο Μακρόν και οι ευρωπαϊκές ελίτ τους λαούς τους στη νέα σταυροφορία κατά της Ρωσικής Αρκούδας. (Παρεμπιπτόντως, εδώ ταιριάζει το ανέκδοτο: «Ρωσοφρένεια: Παθολογική κατάσταση, όπου ο ασθενής πιστεύει ότι η Ρωσία είναι ταυτόχρονα έτοιμη να καταρρεύσει και να καταλάβει τον κόσμο»).

Δεν ξέρουμε πώς βλέπει ο Μάριο Ντράγκι τη μονοκαλλιέργεια των εξοπλισμών και το πάρτι των πολεμικών βιομηχανιών ως εργαλείο για την έξοδο από την κρίση. Μέσω αυτών υποτίθεται η Ευρώπη πετυχαίνει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: Βάζει σε κίνηση την οικονομία της παρακάμπτοντας τους δημοσιονομικούς ζουρλομανδύες και αποκτά γεωπολιτική υπόσταση ανεξάρτητα από τις ΗΠΑ.

Τους λαούς της, φυσικά, δεν τους ρώτησε αν αντέχουν κι άλλη λιτότητα ούτε αν καταπίνουν το παραμύθι της κατασκευής ενός -πολύ βολικού- εχθρού, που «δεν θα σταματήσει στην Ουκρανία, αλλά θα μας καταλάβει όλους». Αν οι «πρόθυμοι» (Αγγλογάλλοι κ.λπ.) στείλουν στρατεύματα κι αρχίσουν να παραλαμβάνουν φέρετρα, τότε το αστείο θα τελειώσει. Οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν συμφέρον να το ξεκόψουν πολύ νωρίτερα.