Στα υπόλοιπα, όσο και αν μετά από τόσα χρόνια στη δουλειά είμαι επιφυλακτικός, όλο και κάποιος θα με έψηνε να κάνω το «κλικ» στη σελίδα του και να μάθω αν εφέτος το καλοκαίρι θα πεθάνω από την κλιματική αλλαγή ή μπορώ να περιμένω τον χειμώνα για να πεθάνω από το κρύο, όταν ο Πούτιν κλείσει τον αγωγό του αερίου. Κάποιες οδηγίες για ένα, αν όχι ξένοιαστο, χωρίς τζάμπα ανησυχίες καλοκαίρι.

Δυόμισι χρόνια ο κορονοϊός έδωσε στα Μέσα ψωμί. Βρίσκεται όμως και αυτός στα τελευταία του. Κάποιοι τίτλοι όπως «Σωτήρης Τσιόδρας: Η πρόταση-έκπληξη μετά την έκρηξη κρουσμάτων λόγω της υπερμεταδοτικής Ομικρον 4-5» όλο και κάποιον θα πείσουν να κάνει «κλικ» στη σελίδα του site για να δει τι γράφει μέσα. Οταν όμως αυτό που γράφει είναι ότι ο Τσιόδρας είπε «η κατάσταση είναι διαχειρίσιμη και δεν χρειάζεται κανένα επιπλέον μέτρο, ούτε καν η επαναφορά της μάσκας σε κλειστούς χώρους», μια πτώση στο… ανησυχιόμετρο υπάρχει. Την αποστολή τρομοκρατίας αναλαμβάνουν οι τουπαμάρος του καλοκαιριού. Οι μετεωρολόγοι.

 Κάποτε οι μετεωρολόγοι γράφανε ή λέγανε στα Μέσα τον καιρό: «Αναμένονται υψηλές θερμοκρασίες στα πεδινά της ηπειρωτικής Ελλάδας ενώ οι θερμοκρασίες είναι χαμηλές στα ορεινά» και ο ρόλος τους τελείωνε. Σήμερα οι μετεωρολόγοι είναι ό,τι πλησιέστερο στους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. «Ω αμαρτωλοί. Η θερμοκρασία θα φτάσει τους 36. Μπορεί και τους 38 βαθμούς. Και σε μια λακκούβα στο 342ο χιλιόμετρο της Εθνικής έξω από τη Λάρισα μπορεί να φτάσει τους 41 βαθμούς». Μια είδηση αρκετή για να δώσει τίτλο «Πάνω από τους 40 βαθμούς αύριο η θερμοκρασία». Και αν ο καιρός δεν βοηθάει, υπάρχει και η ενωμένη Ευρώπη. «Στους 42 βαθμούς ο υδράργυρος». Και στο κείμενο μέσα γράφει ότι θα ανέβει στη Σεβίλλη.

 Το «κάηκε και το τελευταίο πράσινο στην Αττική» ανήκει στη δεκαετία του ’80-’90, μαζί με το «Θάλαμος αερίων η Αθήνα». Το τουρκικό έπαιξε πολύ νωρίς. Το «600 ευρώ χρειάζεται για να ταξιδέψει ένα ζευγάρι σε νησί εφέτος» έπαιξε αρκετά, πριν κάποιοι σκεφτούν ότι το τζιπ δεν είναι κάτι σαν τα παιδιά που να μην μπορείς να το αφήσεις στην Αθήνα.

 Οπότε, ψυχραιμία. Εμείς που ζήσαμε επιστρατεύσεις, τον καύσωνα του ’88 και ταξίδι με τη Νεράιδα και τον Πορτοκαλή Ηλιο ξέρουμε ότι ένα ελληνικό καλοκαίρι είναι. Καλά να είμαστε…

Η βομβιστική επίθεση στον Real

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του Τύπου στην Ελλάδα είναι περιορισμένη. Οχι από τις κρατικές παρεμβάσεις και τη βία, όπως θα ήθελαν αριστερίστικες ΜΚΟ, όπως οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα, αλλά από την κρατική ανικανότητα να εξασφαλίσει στους δημοσιογράφους ασφαλές περιβάλλον εργασίας. Στις δεκάδες των επιθέσεων σε εφημερίδες, κανάλια και μεμονωμένους δημοσιογράφους, την περασμένη εβδομάδα ήρθε να προστεθεί η βομβιστική επίθεση με γκαζάκια στον Real.

ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ καταδίκες. Οπως αυτές της ΕΣΗΕΑ που λένε «η δημοσιογραφία δεν θα φιμωθεί» και είναι τόσο τυποποιημένες όσο οι ανακοινώσεις του ΚΚΕ για τις βάσεις του θανάτου. Ούτε τοποθετήσεις των κομμάτων όπως της Ν.Δ.: «Καταδικάζουμε την επίθεση στον δημοσιογραφικό όμιλο Real. Οι πράξεις μίσους που στόχο έχουν την ελεύθερη έκφραση, δεν έχουν καμία θέση στην κοινωνία και τη Δημοκρατία μας. Είμαστε σταθερά ενάντια στην τρομοκρατία». Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπήρξε κάποιο καφενείο που ο ένας είπε: «Ρε συ, πιστεύεις ότι η Ν.Δ. καταδικάζει τις επιθέσεις και είναι σταθερά ενάντια στην τρομοκρατία;» και ο άλλος απάντησε: «Περίμενε να βγει ανακοίνωση για να είμαστε βέβαιοι».

Ο ΤΥΠΟΣ δεν χρειάζεται ανακοινώσεις συμπαράστασης αλλά να συλληφθούν οι ένοχοι. Χειρότερη από κάθε λογοκρισία είναι η αυτολογοκρισία: «Ασε, καλύτερα μην το γράψω και με βάλουν στόχο οι τρομοκράτες». Αλλο ότι αυτοί δεν απασχολούν τις ΜΚΟ.

Το #metoo δεν είναι δικαστήριο

ΤΟ #METOO έχει νόημα σαν απενοχοποιητικό εργαλείο. Οταν κάποιος ή συχνότερα κάποια μπορεί να εκφράσει δημόσια μια τραυματική της εμπειρία, βρίσκοντας συμπαράσταση στη γνώση ότι έχει συμβεί και σε άλλους. Στις χώρες που δεν υπάρχει παραγραφή των αδικημάτων μπορεί να οδηγήσει και σε ποινικές διαδικασίες. Σε καμία όμως περίπτωση το #metoo δεν μπορεί να υποκαταστήσει τα δικαστήρια, δηλαδή να ενοχοποιεί διά διαδικτυακής βοής.

Η ΠΡΩΤΟΔΙΚΗ καταδίκη του Δημήτρη Λιγνάδη είναι κλασική περίπτωση σύγκρουσης του κοινού περί δικαίου αισθήματος και του νόμου. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα ήθελε τον Λιγνάδη να καταδικάζεται σε ισόβια και σε περίπτωση έφεσης να κλείνεται στα υπόγεια μπουντρούμια αφού τόλμησε να αμφισβητήσει την απόφαση του λαϊκού δικαστηρίου. Η δικαιοσύνη όμως δεν μπορεί να αποδίδεται με το «έλα, μωρέ, τώρα, για να υπάρχει καπνός, θα υπάρχει και φωτιά». Σαν αρχή δικαίου το #deneinaiathooi δεν μπορεί να υποκαταστήσει το in dubio pro reo. Επί τεσσάρων κατηγοριών βιασμού εκ των οποίων αθωώθηκε στις δύο και στις άλλες δύο η καταδικαστική απόφαση ήταν κατά πλειοψηφία και με τη δημοσιότητα να έχει αποκλείσει παρόμοια αδικήματα η απόφαση ήταν αυτό που επέβαλε ο νόμος και όχι ανεξέλεγκτα υποκατάστατά του.