Μία φράση του Σκράτον είναι το «Μια περίεργη πρόληψη έχει εμφανιστεί στη Δύση, ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα από την αρχή. Να ξαναφτιάξουμε την ανθρώπινη φύση, την κοινωνία και τους όρους της ανθρώπινης ευτυχίας. Σαν η γνώση και η εμπειρία των προγόνων μας να μην αφορά την πραγματικότητα». Μια παρατήρηση που αφορά και την Ελλάδα. Στην Ελλάδα, λοιπόν, «προοδευτικές» ομάδες προσπαθούν να φτιάξουν μία χώρα χωρίς Ιστορία, με επιθέσεις ενάντια στην Ιστορία, στην Εκκλησία, στην οικογένεια. Μία χώρα χωρίς παράδοση και Ιστορία έχει την ισορροπία ενός βιολιστή στη στέγη, όπως τραγουδούσε στο ομώνυμο μιούζικαλ ο Τοπόλ.

Το πρόβλημα με τη συντηρητική παράταξη στην Ελλάδα προέκυψε μετά τη δικτατορία. Οταν η αριστερά απέκτησε το προνόμιο να δίνει «πιστοποιητικά» δημοκρατικότητας και οι πολιτικοί της δεξιάς, έντρομοι, μπροστά στην πιθανότητα να χαρακτηριστούν «χουντικοί», έφτιαχναν προοδευτικά προφίλ. Σε άλλες χώρες, όπως η Βρετανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπου δεν υπήρξε δικτατορία, η πίεση βασίστηκε στο παρελθόν, με τον ιμπεριαλισμό στην Αγγλία και την αντιμετώπιση των γηγενών στην Αμερική. Το αποτέλεσμα, μια προοδευτική μειοψηφία να δίνει «πιστοποιητικά» πολιτικής ορθότητας και να μπορεί να αναιρεί την Ιστορία, ακόμα και τις προσωπικές εμπειρίες, στο όνομα των πιστεύω της.

Οι δυτικές κοινωνίες, όμως, στηρίχθηκαν στις εμπειρίες τους. Επιβίωσαν επειδή μόνο μία νέα εμπειρία μπορούσε να αναιρέσει ένα πιστεύω. Το στρατόπεδο της πολιτικής ορθότητας σήμερα ζητάει από τους πολίτες της Δύσης να αλλάξουν τα πιστεύω τους, όχι επειδή κάτι έγινε, αλλά επειδή οι ίδιοι έτσι πιστεύουν. Να ξεχάσουν τις διδαχές των προγόνων τους, να απαξιώσουν τις εμπειρίες που κατέχουν, ακολουθώντας τη θρησκεία της πολιτικής ορθότητας, που οι «πολιτικορθάκηδες» έχρισαν εαυτούς ιερείς. Οσο για τους συντηρητικούς φιλοσόφους, όπως ο Σκράτον, πάντα κάτι θα βρεθεί για να απαξιωθούν. Κάποια μειονότητα θα έχουν προσβάλει, κάτι θα έχουν πει στη γυναίκα τους, κάτι τέλος πάντων θα έχουν κάνει, ώστε να κατηγορηθούν.

Το θέμα δεν είναι να υπάρξει κόμμα συντηρητικών. Τα κόμματα εξουσίας από τη φύση τους είναι πολυσυλλεκτικά. Το θέμα είναι να υπάρχουν συντηρητικές ομάδες πίεσης σε κόμμα εξουσίας. Ετσι ώστε το «σφάξε με, προοδευτικέ μου, να αγιάσω» να φτάσει στο τέλος του.

ΟΙΚΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Το 2012 ο Πάγκαλος είχε πει: «Χωρίς καμία διάθεση χιούμορ, αυτή τη στιγμή είμαι σε αδυναμία να καταβάλω φόρους που οφείλω. Πουλώ ακίνητα, αλλά κανείς δεν αγοράζει». Την ίδια εποχή άλλοι Ελληνες αδυνατούσαν να ικανοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους από δάνεια στις τράπεζες, με αποτέλεσμα τα σπίτια τους να βγαίνουν στο σφυρί. Δώδεκα χρόνια αργότερα, οι τιμές των ακινήτων και τα νοίκια έχουν πάει στα ύψη. Κύριος λόγος μία ιστοσελίδα του Διαδικτύου, το Airbnb, που μετέτρεψε κάθε ιδιοκτήτη ακινήτου σε εν δυνάμει ξενοδόχο.

Το πρόβλημα με το Airbnb είναι ότι αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε. Ξεκίνησε σαν μέσον ενοικίασης του δωματίου που μένει αχρησιμοποίητο στο σπίτι και κατέληξε επιχείρηση που άτομα και εταιρίες αγοράζουν σπίτια, κυρίως στο κέντρο, για να νοικιάσουν τα δωμάτια. Τα αποτελέσματα είναι θετικά και αρνητικά. Το θετικό είναι ότι παλιά μισογκρεμισμένα σπίτια του κέντρου ανακαινίσθηκαν και τα κομμάτια του κέντρου στα οποία έμεναν μόνο μετανάστες περιορίστηκαν. Το αρνητικό, ότι δεν υπάρχουν διαμερίσματα προς ενοικίαση και το κέντρο έγινε τουριστικό σκηνικό χωρίς ντόπιους.

Το πρόβλημα του υπερτουρισμού το αντιμετωπίζουν και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Κάποιες επιτυχημένα, όπως το Παρίσι, που στο κέντρο διατηρεί τον εθνικό του χαρακτήρα. Κάποιες αποτυχημένα, όπως το Λονδίνο, που στο κέντρο του οι Λονδρέζοι σαν κάτοικοι δεν υπάρχουν.

Οι γυναικοκτονίες και οι ληστείες ηλικιωμένων

Συμφωνώ στην αναγνώριση όρου «γυναικοκτονία». Από τη στιγμή που ένας άνδρας χρησιμοποιεί τη σωματική δύναμή του για να σκοτώσει μία γυναίκα, το έγκλημα αποκτά δεδομένη ιδιομορφία. Η χρήση βίας σε αδυνάτους πρέπει να τιμωρείται παραδειγματικά.

Το ίδιο, όμως, ισχύει και στις περιπτώσεις των ληστειών, που οι ληστές μπαίνουν σε ένα σπίτι ηλικιωμένων και τους βασανίζουν μέχρι να πουν πού κρύβουν τα όποια πολύτιμα αντικείμενα έχουν και φεύγουν αφήνοντάς τους δεμένους και φιμωμένους με αποτέλεσμα συχνά να πεθαίνουν.

Στις περιπτώσεις όμως της δολοφονίας των ηλικιωμένων καμιά ομάδα δεν θα βγει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί. Καμία Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν θα δηλώσει συγκλονισμένη και θυμωμένη και δεν θα ζητήσει «την καταπολέμηση της έμφυλης βίας και του εγκλήματος», όπως έκανε στην περίπτωση του εγκλήματος των Αγίων Αναργύρων η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Και δεν προσπαθώ να κατηγορήσω κάποιον για υποκρισία. Η στάση αφορά τις προτεραιότητες της κάθε κυβέρνησης που είναι καθαρά πολιτικές. Η γυναικοκτονία υπάρχει περισσότερο στις ευαισθησίες της σημερινής κυβέρνησης, όπως η ευαισθησία του ΣΥΡΙΖΑ επικεντρωνόταν στην αστυνομική βία. Μια ανάλογη ευαισθησία, με δηλώσεις, την επόμενη φορά που κάποιοι ληστές θα στείλουν ηλικιωμένους στον άλλο κόσμο, θα είναι καλοδεχούμενη.