Κάτι παραπάνω, προφανώς, ξέρει η Ενωση Ελβετών Τραπεζοϋπαλλήλων για να δηλώσει σοκαρισμένη από το deal. Τα κεντρικά των δύο τραπεζών απέχουν μεταξύ τους λίγα λεπτά με τα πόδια στο κέντρο της Ζυρίχης, κοντά στην ομώνυμη λίμνη. Ομως, το ειδυλλιακό του πράγματος σταματάει εδώ. Γεννά δέος η διαπίστωση ότι οι δύο πυλώνες του ελβετικού και του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος (γιατί αυτό είναι η UBS και η Credit Suisse) αθροίζουν σε περιουσιακά στοιχεία το 140% του ελβετικού ΑΕΠ. Ανευ της επιβλητικής τους παρουσίας, οι αγελάδες, οι σοκολάτες, τα τυριά και τα ρολόγια θα πήγαιναν άκλαυτα, όπως και οι φαρμακοβιομηχανίες.

Στις επίσημες ανακοινώσεις της, η Ελβετική Ενωση Τραπεζοϋπαλλήλων ανησυχεί κυρίως για τις θέσεις που θα χαθούν (όπως ξέρουμε κι εμείς από τα Μνημόνια, τις θυσίες για την έξοδο από την κρίση τις υφίστανται κυρίως οι εργαζόμενοι). Αλλά η ανησυχία είναι πολύ βαθύτερη.

Αγγίζει τον πυρήνα του ελβετικού brand name -ανθετικού ιστορικά σε παγκόσμιους και ψυχρούς πολέμους, αλλεπάλληλα κραχ και θεμελιακές γεωπολιτικές καταιγίδες- που είναι στην πράξη και brand name του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος. Η Σιγκαπούρη, οι εξωτικοί και συστημικοί φορολογικοί παράδεισοι (Ντελαγουέρ, Σίτι, Γερμανία, Ολλανδία, Λουξεμβούργο κ.ά.) είναι απλές σουίτες στον ελβετικό ουρανοξύστη, που μπάζει νερά. «Εξαφανίστηκε ένα ζόμπι, αλλά γεννήθηκε ένα τέρας», σχολίασε για το γάμο UBS-Credit Suisse η Neue Zurcher Zeitung, κάτι σαν Handelsblatt της Ελβετίας. Η δε Tages-Anzeiger έκανε λόγο για «ιστορικό σκάνδαλο», με θύματα τους Ελβετούς φορολογουμένους, τους πελάτες της νέας mega-bank και φυσικά τους υπαλλήλους, που κατά χιλιάδες θα λάβουν ένα δυσάρεστο e-mail. Οπως οι συνάδελφοί τους της Lehman Brothers, δεκαπέντε χρόνια πριν.