Ενα ενδιαφέρον σημείο της εκπομπής ήταν στα χαρακτηριστικά των ελεγκτών της εναέριας κυκλοφορίας: «Πρέπει να έχουν καλό μνημονικό και αίσθηση του χώρου». Ενα γεγονός που μου κίνησε την περιέργεια. Ποια είναι τα ανάλογα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχουν οι ελεγκτές της κίνησης των τρένων; Και υπάρχουν εξετάσεις που εξετάζονται για να διαπιστωθεί αν τα έχουν;

Ρώτησα αν υπάρχουν εξετάσεις ή αξιολογήσεις των ελεγκτών στα τρένα ένα στέλεχος της κυβέρνησης. Μου έλεγε ότι τους διαβεβαιώνουν ότι περνάνε. Χωρίς να είναι γνωστό -πλην των γενικών χαρακτηριστικών- αν απαιτούνται ιδιαίτερες φυσικές και πνευματικές ικανότητες για τη συγκεκριμένη θέση. Αν άκουγα κάτι περισσότερο σαφές, η επόμενη ερώτηση θα ήταν όχι πόσοι περνάνε τα τεστ, αλλά πόσοι κόβονται. Αφού στην Ελλάδα τα περισσότερα τεστ είναι «για τα μάτια του κόσμου». Η σοβαρότητά τους μπορεί να κριθεί όχι από τους επιτυχόντες αλλά από τους κομμένους.

Για να έρθουμε στα πρόσωπα που έχουν εμπλακεί, το δυστύχημα των Τεμπών μπορεί να εξεταστεί σε διάφορα επίπεδα. Στο πρώτο επίπεδο έχουμε την ανικανότητα, την εγκληματική αμέλεια των υπευθύνων των υπαλλήλων. Αυτών που αν είχαν κινηθεί σωστά, δεν θα είχε υπάρξει δυστύχημα. Σε δεύτερο επίπεδο υπάρχουν τα γεγονότα που προκάλεσαν τον μεγάλο αριθμό των θυμάτων. Τα παράνομα εμπορεύματα στα βαγόνια της εμπορικής αμαξοστοιχίας, τα άτομα που εμπλέκονται στην παράνομη μεταφορά και ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν. Αφού, όπως μου έλεγε άνθρωπος που έχει μεγάλη πείρα στις μεταφορές, είναι κοινή πρακτική τα εμπορεύματα που δεν έχουν καταγραφεί ή έχουν καταγραφεί σε άλλες από τις πραγματικές ποσότητες.

Το τρίτο επίπεδο είναι το πολιτικό. Υπήρξαν στελέχη της κυβέρνησης, που μετά το δυστύχημα είχαν πληροφορίες που δεν τις πέρασαν προς τα πάνω, υποχρεώνοντας τον πρωθυπουργό να λέει ότι αν ήξερε τα γεγονότα που ξέρει σήμερα, δεν θα είχε πει τα πράγματα που είχε πει τότε; Πολιτικά είναι κομβικό, αφού το Μαξίμου έχει βάλει την κόκκινη γραμμή στη συγκάλυψη. Οτι ο πρωθυπουργός δεν ήταν επαρκώς πληροφορημένος και δεν είχε πρόθεση να συγκαλύψει κάτι ή κάποιους.

Κάτι που οι πολίτες μοιάζει να πιστεύουν, αφού οι σφυγμομετρήσεις, μετά τις διαδηλώσεις για τα Τέμπη, δείχνουν ότι στηρίζουν τον πρωθυπουργό. Ετσι δικαιολογείται το 77% που πιστεύουν ότι υπάρχει συγκάλυψη με τα Τέμπη, δίπλα στο 27% που θεωρεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη καταλληλότερο για πρωθυπουργό έναντι του 9% του δευτέρου Νίκου Ανδρουλάκη.

ΣΤΟΠ ΣΤΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ

Στη Σαντορίνη στη διάρκεια των σεισμών συνελήφθη ένας 59χρονος αλλοδαπός τη στιγμή που προσπαθούσε να ανοίξει λεωφορειάκι. Στην κατοχή του είχε διαρρηκτικά εργαλεία. Με προφανή σκοπό να ανοίξει σπίτια που είχαν εγκαταλείψει εσπευσμένα οι κάτοικοι του νησιού. Είναι από τις περιπτώσεις που πρέπει να πέσει βαρύς ο πέλεκυς της δικαιοσύνης.

Ενα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα είναι οι κλοπές σε περιοχές που έχουν πληγεί από φυσικές καταστροφές. Σε περιοχές που συχνά πλήττονται από φυσικά φαινόμενα, όπως στη Λουιζιάνα με τους τυφώνες, οι νόμοι προβλέπουν 3-15 χρόνια για τους πλιατσικολόγους. Σε ορισμένες χώρες την ασφάλεια αναλαμβάνει ο στρατός, αφού κατά τεκμήριο ο κλέφτης είναι σκληρός επαγγελματίας που ψάχνει για ευάλωτους στόχους.

Στο παρελθόν στην Ελλάδα το φαινόμενο των οργανωμένων «εκδρομών» σε τόπους καταστροφών από ομάδες οργανωμένων πλιατσικολόγων συνήθως αντιμετωπιζόταν χαλαρά. Σαν οι επιδρομές να ανήκουν στα φυσικά επακόλουθα και οι πλιατσικολόγοι να είναι προβλεπόμενη εξέλιξη. Με την πολιτική που ακολούθησε μετά τους σεισμούς στη Σαντορίνη, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη δικαιολόγησε το όνομά του. Ας ελπίσουμε να συνεχίσει να το κάνει αφού στη δυστυχία των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους δεν πρέπει να προστίθεται η ανησυχία ότι θα επιστρέψουν για να τα βρουν άδεια.

Ιστορίες νοσταλγίας και αντιφάσεις

Μια κλασική ιστορία νοσταλγίας είναι η Αθήνα του χθες. Αμφισβητώ αν άνθρωποι συνηθισμένοι στις σημερινές συνθήκες θα μπορούσαν να ζήσουν στην Αθήνα του ’50, με το κρύο τον χειμώνα και τις χιονίστρες και τις μεγάλες οικογένειες που για να φύγει ένα μέλος τους έπρεπε να είχε παντρευτεί. Αν είχαμε μείνει στις μονοκατοικίες με τις αυλές, μια Αθήνα των 3 εκατομμυρίων κατοίκων θα ξεκίναγε από το Λαύριο και θα κατέληγε στη Λιβαδειά.

Επίσης, να δεχτώ ότι κάποια από τα νεοκλασικά της παλιάς Αθήνας ήταν όμορφα και καταστράφηκαν με την αντιπαροχή για να χτιστούν οι πολυκατοικίες. Μόνο που οι πολυκατοικίες του ‘50 σήμερα είναι αρχιτεκτονικά αριστουργήματα μπροστά στα γκριζόμαυρα εξαμβλώματα που αντί για σπίτια μοιάζουν με γραφεία.

Αυτό που σίγουρα δεν καταλαβαίνω είναι γιατί, αφού μας αρέσουν τα σπίτια του παρελθόντος, δεν χτίζουμε ανάλογα σήμερα. Στο εξωτερικό έχουν αρχίσει να γκρεμίζουν σπίτια και γραφεία που χτίστηκαν στις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60 και να τα αντικαθιστούν με αντίγραφα των παλαιών κτισμάτων. Μας αρέσει όμως να μουρμουράμε. Να λέμε «πού είναι τα κτίσματα του παρελθόντος…». Και απέναντι στο Χίλτον, που ανακαινίζεται διατηρώντας τα σχέδια του Μόραλη, να χτίζουμε την Πινακοθήκη από σίδερο και γυαλί.