Το 2000 διαπίστωσα ότι ο χρόνος που χρειαζόμουν με το αεροπλάνο για τη Θεσσαλονίκη ήταν σχεδόν ίδιος με εκείνον του τρένου: Μία ώρα ως το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» -και να βρω θέση να παρκάρω-, μία ώρα να περιμένω να επιβιβαστώ και μία ώρα σχεδόν πτήση ως το αεροδρόμιο «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», συν αποβίβαση, μας έκαναν τρεις. Επομένως, οι 4,5 ώρες που έπαιρνε η διαδρομή ως τη Θεσσαλονίκη ήταν και δημιουργικές. Μπορούσα και να διαβάσω ή να χαζέψω τα τοπία της διαδρομής και να κλείσω τα μάτια μου. Το τρένο δεν είχε ακυρώσεις, ούτε καθυστερήσεις.

Δε λέω πως δεν γράφονταν διάφορα στον Τύπο για «σκάνδαλα» οικονομικής διαχείρισης, για διοικήσεις κομματικές και άχρηστες, για κομματικούς διορισμούς, για συνδικαλιστικά βιλαέτια συνδιαχείρισης, αλλά περίμενα ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα φτάναμε να έχουμε τρένα, αν όχι σαν της Ιαπωνίας, τουλάχιστον στο επίπεδο της υπόλοιπης Ευρώπης. Οταν αναγγέλθηκε από την ΕΡΓΟΣΕ ότι η διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη θα γινόταν σε 3 ώρες και 45 λεπτά, το εξέλαβα ως απόδειξη ότι είχε αρχίσει ο εκσυγχρονισμός του υπάρχοντος δικτύου και σύντομα θα ερχόταν η σιδηροδρομική σύνδεση της Ελλάδας με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Με την πάροδο των χρόνων, καθώς μόνον εμβαλωματικές  λύσεις επιλέγονταν και όχι ριζικές, και τα ρεπορτάζ πλήθαιναν όχι μόνον για τη διαχείριση των ευρωπαϊκών κονδυλίων ή για αφύλακτες διαβάσεις, αλλά και με καταγγελίες πολιτών για αναξιοπιστία, παλιά βαγόνια και καθυστερήσεις από βλάβες, ήταν σαφές ότι αντί να πηγαίνει καλύτερα ο Οργανισμός Σιδηροδρόμων, δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το παρελθόν του.

Και ανακοινώνονταν νέα κονδύλια για εκσυγχρονισμό και πάλι νέα κονδύλια για εκσυγχρονισμό, αλλά σαν να ήταν το έργο του Σίσυφου.

Πώς γίνεται όλη η Ευρώπη να ταξιδεύει με τρένο κι εμείς να έχουμε μείνει με τη γραμμή Αθήνα- Θεσσαλονίκη;

Κανείς δεν έβλεπε ότι αυτό το φιλικό και λαϊκό μέσο μπορούσε να συνδέσει την Ελλάδα με όλη την Ευρώπη;

Ωσπου ήρθε η 28η Φεβρουαρίου 2023 σαν μαχαιριά.

Πιστεύω ότι χρωστούσαμε  στη μνήμη των παιδιών που χάθηκαν τη συνολική ανασυγκρότηση των σιδηροδρόμων: Με εγκατάσταση συστημάτων ασφαλείας, με ηλεκτρονικά συστήματα ελέγχου και παρακολούθησης, με μετεκπαίδευση προσωπικού, με βαγόνια τελευταίας τεχνολογίας και οπωσδήποτε με νέες γραμμές, που θα εξασφαλίσουν και νέες ταχύτητες…

Πέρασαν δύο ολόκληρα χρόνια. Μάλλον απραξίας. Κι εκεί που περιμέναμε τον εκσυγχρονισμό για την αξιοπιστία του μέσου, η κυβέρνηση βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, επειδή οι αρμόδιοι δεν έκαναν όσα έπρεπε. Αυτό δεν είναι κρίμα;