«Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Κρίστιαν Λίντνερ, είναι πιθανό να ζηλεύει τα τελευταία στοιχεία του Αθηναίου συναδέλφου του. Εξάλλου, τα ελληνικά κρατικά ταμεία είναι γεμάτα», έγραφε για τα έσοδα οκταμήνου η «Handelsblatt». Για τον Προϋπολογισμό επανήλθε ακόμα πιο γενναιόδωρη: Οχι μόνο ο Λίντνερ, έγραψε, αλλά πολλοί από τους ομολόγους του Χατζηδάκη θα ζηλεύουν τα στοιχεία. Γιατί; Διότι «τώρα πρέπει να αναθεωρήσει ξανά το σχέδιο επειδή έχει πάρα πολλά χρήματα».

Πράγματι, τα στοιχεία εντυπωσιάζουν. Το 2025 η Ελλάδα θα έχει το 4ο υψηλότερο πρωτογενές πλεόνασμα στην Ε.Ε., ένα έλλειμμα που θα αγγίζει το μηδέν και τους ταχύτερους ρυθμούς μείωσης του δημόσιου χρέους. Το σχέδιο προβλέπει άνοδο του ΑΕΠ κατά 2,3%, αύξηση ιδιωτικών επενδύσεων κατά 8,4%, μείωση της ανεργίας στο 9,7%, αύξηση της απασχόλησης κατά 0,7%, αύξηση του ΑΕΠ σε ονομαστικούς όρους κατά 10 δισ., πρωτογενές πλεόνασμα 2,4%. Παράλληλα, προβλέπονται μέτρα ενίσχυσης του εισοδήματος με αυξήσεις στους βασικούς μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και στις συντάξεις και με μειώσεις φορολογικών επιβαρύνσεων για 760.000 ατομικές επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες. Και πολλά ακόμα που έχουν αναλυθεί ήδη στις οικονομικές σελίδες.

Είναι γεγονός πως οι αριθμοί κουράζουν, αν και είναι απαραίτητοι για να αποτυπωθεί το οικονομικό δόγμα της κυβέρνησης, που βασίζεται στο εξής μίγμα πολιτικών: περιορισμός της φοροδιαφυγής, χαμηλότεροι φόροι, αύξηση επενδύσεων, περισσότερα έσοδα. Το μεγάλο διά ταύτα, βέβαια, είναι η οικονομική ευμάρεια των αριθμών να γίνει οικονομική άνεση στις τσέπες των πολιτών χωρίς να ροκανίζεται ενδιάμεσα από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό.

Αυτή είναι η μεγάλη, η τεράστια πρόκληση του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης. Και για να είμαστε ειλικρινείς, αυτή ήταν η μεγάλη αποτυχία των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και των ΗΠΑ. Δεν κατάφεραν να διοχετεύσουν στην αγορά, καθώς και στα νοικοκυριά, τα κέρδη της μακροοικονομίας, αφήνοντας, έτσι, ζωτικό χώρο στους πάσης φύσεως λαϊκιστές και δημαγωγούς.

Εχουμε και στην Ελλάδα μπόλικους από τους τελευταίους. Μερικοί, μάλιστα, κυβέρνησαν κιόλας και ακόμα θυμόμαστε πως πέρασαν από τη σεισάχθεια και το «Δεν πληρώνω» στους μαζικούς πλειστηριασμούς και τις αυξήσεις φόρων. Κάποιοι άλλοι πάλι, γνωρίζουν πως δεν θα κυβερνήσουν ποτέ και, έτσι, αισθάνονται ασφαλείς να τα δίνουν όλα. Οι υποσχέσεις, άλλωστε, τζάμπα είναι. Αντιθέτως, αυτό που κοστίζει πολύ ακριβά είναι η ειλικρίνεια. Ας δούμε, λοιπόν, τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει ένας Προϋπολογισμός.

Ο Προϋπολογισμός δεν μπορεί να αυξήσει τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα με έναν νόμο και ένα άρθρο, μπορεί, όμως, να στρώσει τον δρόμο για ακόμα περισσότερες επενδύσεις. Οι επενδύσεις με τη σειρά τους θα αυξήσουν τις θέσεις εργασίας και αυτό θα οδηγήσει νομοτελειακά στην ενδυνάμωση του εργαζομένου, αφού θα μπορεί να διαπραγματεύεται καλύτερα με τον εργοδότη του.

Ο Προϋπολογισμός δεν είναι άσκηση διάπλασης χαρακτήρων. Δεν μπορεί να πείσει τους επιχειρηματίες ότι η επιτυχία της επιχείρησής τους προϋποθέτει ικανοποιημένους εργαζομένους. Αυτό που μπορεί, όμως, να κάνει είναι να μειώσει φόρους και εισφορές, διευκολύνοντάς τους να ανταποκριθούν σε καλύτερους μισθούς.

Τα πράγματα έχουν μια λογική και σχετικά απλή σειρά, η οποία, όμως, έχει ένα βασικό πρόβλημα: δεν είναι γρήγορη διαδικασία. Αλλά ο Προϋπολογισμός του 2025 είναι ένας καλός Προϋπολογισμός. Δίνει, παίρνει, ανταποδίδει.