Ενας πατέρας να σφίγγει και να μην αφήνει το χέρι της νεκρής κόρης του, μία μητέρα που γέννησε στα χαλάσματα και μετά ξεψύχησε, ένα κοριτσάκι να γίνεται ασπίδα ανάμεσα σε τόνους τσιμέντου και (για) τον αδελφό της. Τέτοιες ανθρώπινες ιστορίες, μοναδικές και αναντικατάστατες, είναι οι ιστορίες των παιδιών που έσωσαν οι Ελληνες πυροσβέστες. Μία τέτοια ιστορία έγραψαν ο Κώστας Νίκας και ο Δημήτρης Ρούπας, που ανέσυραν από τα ερείπια μια 7χρονη. Οπως μοναδική ήταν και η ιστορία του Παναγιώτη Νίκα, που στα χέρια του είχε σωθεί ο 11χρονος Ανδρέας στο σεισμό του Αιγίου.

Στην ιστορία των διασώσεων οι μονάδες πολλαπλασιάζονται. Ενα κι ένα κάνουν 11, μπορεί και 111, καταρρίπτοντας τους κανόνες των μαθηματικών, διευρύνοντας τα ανθρώπινα όρια, μεγεθύνοντας τη δύναμη της θέλησης. Οι διασώστες, ο καθένας μόνος του, ο Κώστας, ο Δημήτρης, ο Γιώργος, ο Αρης, και όλοι μαζί, η ΕΜΑΚ, το ΕΚΑΒ γράφουν τη μεγάλη εικόνα. Οι μονάδες γίνονται ομάδες που γράφουν ιστορία. Η αποστολή της 1ης ΕΜΑΚ στη δοκιμαζόμενη Τουρκία, όπως και οι δεκάδες αποστολές που προηγήθηκαν, από το σεισμό της Αρμενίας το 1988 μέχρι το Ιράν το 2003, την Αλβανία το 2019, αλλά και αυτές που θα ακολουθήσουν διδάσκουν κάθε φορά το ίδιο: η αλληλεγγύη είναι ηρωισμός, ο ηρωισμός είναι αλληλεγγύη.

Πέρα από σύνορα και πολέμους, πάνω από θρησκείες και συγκρούσεις, οι ομάδες διάσωσης είναι το ομορφότερο, το λαμπρότερο ανθρώπινο δυναμικό που έχουν να επιδείξουν τα σύγχρονα κράτη για να νικήσουν φωτιές, πλημμύρες, σεισμούς, επιδημίες. Γιατροί, νοσοκόμοι, πυροσβέστες, αστυνομικοί, λιμενικοί, μηχανικοί, σεισμολόγοι, εξειδικευμένοι τεχνίτες, χειριστές μηχανημάτων, οδηγοί, χαρτογράφοι, μηχανικοί, δύτες, ναυαγοσώστες, ορειβάτες. Ενας τεράστιος μικρόκοσμος που ενώνεται και δουλεύει από κοινού για να ακούσει μια ανάσα, να σώσει μία ζωή.