Ο Μητσοτάκης, εδώ και τέσσερα χρόνια, ισορροπεί ανάμεσα στα δεξιά και τα αριστερά. Ανάμεσα στην ενίσχυση του τοίχου στον Εβρο και ανάμεσα στις «ποταμίσιες» ευαισθησίες και τον νόμο για τον γάμο στα ομόφυλα ζευγάρια. Για πρώτη φορά, πλησιάζοντας στις ευρωεκλογές, δεν δείχνει τόσο άνετος πάνω στο σχοινί.

Ο κλυδωνισμός δεν έρχεται από την πολιτική παρουσία του Στέφανου Κασσελάκη. Ο Κασσελάκης μπορεί κάθε μέρα να σκέφτεται κάτι καινούργιο για να κρατηθεί στην επικαιρότητα, μπορεί σύντομα να αποκτήσει Μέσα που θα είναι διατεθειμένα να τον προβάλλουν, αλλά στερείται ειδικού βάρους. Σαν να προσπαθεί να επισκευάσει τα ηλεκτρικά με βούρτσα. Σαν να κάνει μια δουλειά που δεν την ξέρει. Σε μια εποχή ευμάρειας, όπως το 2004, ή μεγάλης κρίσης, όπως το 2014, θα είχε μεγαλύτερες προοπτικές. Το 2024 δεν υπάρχουν πολλοί που θα έμπαιναν σε μεγάλες περιπέτειες.

Εκτός αν ανάμεσα στον σύντομο θάνατο, που θα προξενούσε η εκλογή του Κασσελάκη, και τον αργό και οδυνηρό, που προξενεί ο λόγος του Νίκου Ανδρουλάκη, προτιμήσουν τον πρώτο. Ενας φίλος επικοινωνιολόγος τις προάλλες μου έλεγε ότι ο μόνος οξύς λόγος του Ανδρουλάκη είναι για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τις παρακολουθήσεις. Χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι ένας από τους λόγους της πτώσης του Αλέξη Τσίπρα ήταν οι προσωπικές επιθέσεις στον Μητσοτάκη. Πέραν τούτου, ο λόγος του Ανδρουλάκη είναι απλά πολιτικά ορθός. Ο ευφημισμός του απέραντα βαρετός.

Το ΚΚΕ, φτάνοντας το 10%, μοιάζει να χτύπησε ταβάνι. Μαζί του και ο Δημήτρης Κουτσούμπας. Ο Δημήτρης Κουτσούμπας είναι από τη φύση του συντηρητικός πολιτικός, αλλά κάποια στιγμή πίστεψε ότι είναι μεγάλος ατακαδόρος. Με αποτέλεσμα, να πετάξει την ατάκα για τους sugar daddies στην ιδιωτική εκπαίδευση και να τρέχει μετά να τη μαζέψει.

Ωφελημένος από όλα αυτά, ο Κυριάκος Βελόπουλος, με την Ελληνική Λύση να βρίσκεται στην τρίτη θέση. Ακόμα όμως και αν μείνει εκεί, δεν πρόκειται να είναι κάτι περισσότερο από τον αγγελιαφόρο ενός δεξιού μηνύματος. Οτι η δεξιά πλευρά της Ν.Δ., μπροστά στην ανάγκη να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία, άντεξε κάθε μορφής ποταμίσιες ευαισθησίες. Αλλά το «a la guerre comme à la guerre», δηλαδή το «στον πόλεμο βολέψου με αυτά που υπάρχουν», κάποια στιγμή τελειώνει. Περισσότερο από το 2% πάνω, 2% κάτω, οι ευρωεκλογές έχουν ενδιαφέρον στην πολιτική που θα υπαγορεύσουν στην κυβέρνηση για την υπόλοιπη τριετία.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΕΡΤΑ ΣΤΟ #METOO

Δεκάδες χρόνια στην ελληνική ίσχυε το «τα εν οίκω μη εν δήμω». Και πολλές φορές ενδοοικογενειακά εγκλήματα είχαν μείνει ατιμώρητα στο όνομα της συγκεκριμένης ομερτά.

Την τελευταία δεκαετία, ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση του #metoo, η κοινωνία έχει περάσει στο άλλο άκρο. Κάθε ένας πρέπει να ανατρέχει στο παρελθόν του και να αποκαλύπτει κακοποιήσεις. Ακόμα καλύτερα, αν έχουν προκύψει από συμπεριφορές συγγενών του. Με το που κάποιος ή συχνότερα κάποια το καταγγείλει, τα site το χτυπάνε στις πρώτες τους ειδήσεις, τα πρωινάδικα σπεύδουν να προσκαλέσουν το θύμα και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης σπεύδουν να καταδικάσουν τη μητέρα όλων των κακών, την «αγία ελληνική οικογένεια».

Δεν θα πω ότι τέτοιες κακοποιήσεις δεν ήταν κοινές σε παλιότερες εποχές σεξουαλικής πείνας. Και δεν περιοριζόντουσαν στην Ελλάδα. Στον αμερικανικό Νότο στο παρελθόν υπήρχε η φράση «παρθένα είναι αυτή που τρέχει γρηγορότερα από τον αδελφό της». Ούτε θα πω γιατί κάποιοι το καταγγέλλουν. Σε πολλούς η ομολογία πρέπει να έχει χαρακτηριστικά ψυχολογικής ανακούφισης. Αυτό που λέω είναι ότι οι περισσότεροι που κάνουν τις καταγγελίες είναι από τον χώρο της τέχνης. Αν η καριέρα πάει άσχημα και ένα πρωινάδικο μπορεί να δώσει δημοσιότητα, μία «εξομολόγηση» για κάτι που συνέβη πριν από δεκαετίες και κανένας δεν θα διαψεύσει είναι ελκυστική.

Νόμοι και ποινές

Στη δικαιοσύνη υπάρχει μία απαράβατη αρχή. Κανένας νόμος δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικός αν η ποινή του είναι τόσο ελαφριά ώστε ο παραβάτης να μπορεί να την αγνοήσει ή τόσο βαριά ώστε το δικαστήριο να μην την επιβάλει γιατί αντιβαίνει το περί δικαίου αίσθημα. Δύο παραδείγματα.

Στο κέντρο της Αθήνας για τον οδηγό δικύκλου το πρόστιμο για την παράνομη στάθμευση έρχεται φτηνότερα από το πάρκινγκ σε γκαράζ. Το πρόστιμο στο πεζοδρόμιο στοιχίζει ένα δεκάρικο, το πάρκινγκ σε γκαράζ, αν δεχτούν το δίκυκλο, δεν θα πάει κάτω από τάλιρο, οπότε, ακόμα και αν τρως ένα πρόστιμο κάθε δύο μέρες, συμφέρει.

Το αντίστροφο συμβαίνει με τον νόμο περί αθλητισμού. Την περασμένη Κυριακή έξι οπαδοί της ΑΕΚ κατηγορήθηκαν γιατί είχαν ανάψει πυρσούς σε ταράτσα έξω από το γήπεδο της Λαμίας όπου διεξαγόταν ο αγώνας κεκλεισμένων των θυρών. Η ποινή θα ήταν τρεις μήνες χωρίς αναστολή μέχρι την έφεση. Το δικαστήριο αντιμετώπισε θετικά το επιχείρημα της υπεράσπισης ότι οι κατηγορούμενοι δεν μπορούσαν να ξέρουν ότι η απέναντι ταράτσα δεν είναι περιβάλλων χώρος του γηπέδου και αθώωσε τους κατηγορουμένους. Νόμοι με δρακόντειες ποινές είναι καλοί για την εικόνα των υπουργών, αλλά στην πράξη ανεφάρμοστοι.