Η συνύπαρξή του με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα της χώρας ήταν εξόφθαλμα κραυγαλέα και όχι μόνο από τη δυστροπία που πρόδιδε η γλώσσα του σώματός του όταν βρισκόταν στην Ευρώπη, μακριά από την ασφαλή αγκαλιά του κομματικού μικρόκοσμου. Οι εξωφρενικές ακροβασίες που ξεκίνησαν από την απόπειρα να πειστεί ο Πούτιν να «κόψει» χρήματα για την Ελλάδα, η αναζήτηση κεφαλαίων στα μετακομμουνιστικά διεφθαρμένα σεντούκια της Βενεζουέλας, το δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της χώρας στην Ευρώπη. Η «kolotoumpa» και τα σκισίματα των Μνημονίων.

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που προχθές, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα τα προηγούμενα δέκα χρόνια στην Ελλάδα, σαν να μην είχε κάνει υπερεθνικό λάβαρο την «αρρωστημένη Ευρώπη» και τα «Μέρκελ, γκόου χομ» (sic), εμφανίστηκε ιδιαιτέρως ανήσυχος για το γεγονός ότι η χώρα απομακρύνεται από το ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Είναι άδικο να μην αναγνωρίζεις σε έναν πολιτικό, ιδίως νέο -ο Αλέξης Τσίπρας είναι μόλις 50 ετών- το δικαίωμα να μαθαίνει από τα λάθη του, να μετανιώνει, να αλλάζει, να σκέφτεται άλλους πιο δημιουργικούς τρόπους σκέψης και πολιτικής προοπτικής. Ανθρώπινο και πολιτικά χρήσιμο για το περιβάλλον στο οποίο κινείται και διεκδικεί.

Αυτό είναι το υγιές μοντέλο. Το μη υγιές είναι να καταργεί για τον εαυτό του την ιερή υποχρέωση της μνήμης, η οποία στην πολιτική λέγεται «αυτοκριτική». Ουδεμία ευθύνη; Κανένα λάθος; Για τους χειρισμούς στην Ευρώπη, τη διεθνή απομόνωση της χώρας, το επιπλέον Μνημόνιο, την τοξικότητα, τη σημερινή κατάντια του κόμματος στο οποίο ηγήθηκε; Ο αυτοθαυμασμός στα όρια του απερίσκεπτου ναρκισσισμού κάνει κάθε φιέστα rebranding μέσω του νεοφυούς «Ινστιτούτου Τσίπρα», να μοιάζει με διαφήμιση απορρυπαντικού. Δουλεύει αποκλειστικά και μόνο για… «ξέπλυμα».