ΣΥΝΗΘΩΣ ένα κόμμα ανεβαίνει στα γκάλοπ, γίνεται κυβέρνηση και στη συνέχεια φθείρεται. Εδώ και αρκετά χρόνια τα πράγματα δεν ακολουθούν αυτήν τη μανιέρα. Αντιθέτως. Η Ν.Δ. από το 2016 και μετά χρόνο με το χρόνο αυξάνει τόσο δημοσκοπικά όσο και εκλογικά τη διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ.
ΑΥΤΟ συμβαίνει γιατί η διαφορά τόσο στο πρόγραμμα όσο και στην αποτελεσματικότητα των δύο κομμάτων είναι χαώδης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει σε μια τοξική και λαϊκιστική ρητορική αντιμνημονιακού τύπου ενώ τα Μνημόνια είναι παρελθόν. Το «όχι» σε όλα δεν βρίσκει πια ανταπόκριση στην κοινωνία. Οι πολίτες θέλουν να γίνουν βήματα προς τα εμπρός. Πλησιάζουμε στο 2030, δεν γίνεται να συζητάμε με όρους 1980.
Ινάσιο Λούλα, ο «πρεσβευτής» του Καλού
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στον πολακισμό, παρόλο που άλλαξε αρχηγό και από τον Τσίπρα πήγε στον Κασσελάκη. Πίστευαν πως με την καταστροφολογία και το #Μητσοτάκη_γ@@@σαι στα social media θα κέρδιζαν τις εκλογές, αλλά τελικά υπέστησαν πανωλεθρία. Το «σκοτεινό Διαδίκτυο» τώρα λειτουργεί… υπερωρίες για τον εσωκομματικό εμφύλιο και ο εξευτελισμός από το δίχως έλεος… ξεκατίνιασμα εκθέτει το κόμμα.
ΜΙΚΡΗ σημασία έχει πια αν θα διασπαστεί ή όχι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι κι αλλιώς, θα συνεχίσει να καταρρέει. Και το πρόβλημα της αντιπολίτευσης πια δεν αφορά μόνο στην Κουμουνδούρου, αλλά και στη Χαριλάου Τρικούπη. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί σύντομα να είναι δεύτερο κόμμα στα γκάλοπ ή ακόμα και στις ευρωεκλογές. Πρέπει, όμως, να μη συνεχίζει να… αντιγράφει τον ΣΥΡΙΖΑ.
ΕΧΕΙ έρθει η ώρα να γίνουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Κάποιες έχουν ήδη υλοποιηθεί από την πρώτη τετραετία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Εϊναι δυνατόν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ να αντιδρούν στη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων; Είναι δυνατόν να μη συμφωνούν στον νέο τρόπο επιλογής και αξιολόγησης των διοικήσεων στους 600 φορείς του Δημοσίου; Είναι δικαίωμά τους, βέβαια, και γι’ αυτό κρίνονται από τους πολίτες.
Η κυβέρνηση οφείλει να λάβει το μήνυμα από τις πρόσφατες απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις και τα γκάλοπ. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών τη στηρίζει. Και απαιτεί να γίνουν όλα όσα δεν έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες. Χωρίς εκπτώσεις. Χωρίς φόβο για πολιτικό κόστος. Αν δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή, που η κυβέρνηση διαθέτει τέτοια ηγεμονική υπεροχή, πότε θα είναι;