Ο Στάρμερ παρέλαβε ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα τύπου Βαρουφάκη-Λαφαζάνη από τον προκάτοχό του, Τζέρεμι Κόρμπιν, ο οποίος στήριζε αναφανδόν την παλαιστινιακή υπόθεση και έφυγε στιγματισμένος για αντισημιτισμό. Το επανέφερε στο χώρο του Κέντρου και της μετριοπάθειας, ενώ στο θέμα της Γάζας ταυτίστηκε απόλυτα με τον Συντηρητικό πρωθυπουργό, Ρίσι Σούνακ, υπέρ του Ισραήλ. Ομως, σε αντίθεση ακόμη και με κεντροδεξιούς πολιτικούς της Ευρώπης που κράτησαν ισορροπίες επισημαίνοντας το ανθρωπιστικό πρόβλημα της Γάζας και την ανάγκη να επιδείξει το Ισραήλ αυτοσυγκράτηση, ο Εργατικός ηγέτης είπε ότι το Ισραήλ «έχει δικαίωμα να κόψει το νερό και το ηλεκτρικό»! Τηρουμένων των αναλογιών, ήταν σαν την ομιλία Κασσελάκη στον ΣΕΒ, που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου.

Βουλευτές και στελέχη των Εργατικών άρχισαν να περνάνε τον πρόεδρό τους γενεές δεκατέσσερις, όχι πάντοτε με ευγενικό τρόπο. «Αυτή η στάση δεν έχει μέλλον. Εδώ βομβαρδίζουν αμάχους. Ο αρχηγός θα ζητήσει εκεχειρία, πάει και τελείωσε!», δήλωσε ένα οργισμένο στέλεχος στο Politico.

Ο Στάρμερ δεν είναι ξένος στο κόμμα του όπως ο Κασσελάκης, αλλά στο Μεσανατολικό δείχνει εκτός τόπου. Οι Εργατικοί έχουν ισχυρούς δεσμούς με αραβικές και παλαιστινιακές οργανώσεις της Βρετανίας, όπως και επιρροή στους Βρετανούς μουσουλμάνους ψηφοφόρους. Τα γραφεία Εργατικών βουλευτών κατακλύζονται από τηλεφωνήματα διαμαρτυρίας και 20 μουσουλμάνοι περιφερειακοί σύμβουλοι αποχώρησαν από το κόμμα. Η δε απόπειρα του Στάρμερ να τα μπαλώσει ζητώντας περιοδικές καταπαύσεις του πυρός στη γραμμή Μπλίνκεν κρίθηκαν «ανεπαρκής» από την αριστερή πτέρυγα.