Το ίδιο ισχύει και με τα έθιμα. Σε σύγκριση με τα Χριστούγεννα που πολλά από τα έθιμα είναι σύγχρονα και εισαγόμενα, τα έθιμα του Πάσχα είναι παλιότερα και χαρακτηριστικά ελληνικά. Το αποτέλεσμα είναι η γιορτή του Πάσχα εκτός της θρησκευτικής να έχει και εθνική σημασία. Την οποία καλύτερα από όλους οι Eλληνες που μένουν στο εξωτερικό μπορούν να εκτιμήσουν.

Το Πάσχα είναι μια τελετή διαβεβαίωσης της ελληνικής συνείδησης του κατοίκου του εξωτερικού. Σε όλη την διάρκεια του έτους ο Ελληνας πολίτης ή ελληνικής καταγωγής πολίτης στο εξωτερικό μπορεί να μην έχει ασχοληθεί ούτε στιγμή με την Ελλάδα. Μπορεί να έχει διαβατήριο ξένης χώρας, να μην πηγαίνει σε ελληνικά εστιατόρια και να μην κάνει παρέα με Ελληνες. Ακόμα και να έχει μισοξεχάσει τα ελληνικά του. Οταν έρθει όμως το Πάσχα, αν υπάρχει και το παραμικρό ελληνικό ψήγμα στην κουλτούρα του, θα πάει στην ορθόδοξη εκκλησία στην πόλη του εξωτερικού που μένει για να επιβεβαιώσει την καταγωγή του. Μπορεί να φτάσει στην εκκλησία την τελευταία στιγμή, μπορεί να μην μπει ούτε μέσα, αλλά τη στιγμή που θα πει «Καλό Πάσχα» και που θα ανάψει το κερί από τον διπλανό του θα δηλώνουν και οι δύο μια καταγωγή που δεν έχει λησμονηθεί.

Το αν το Αγιο Φως ανάβει από θαύμα ή από αναπτήρα Bic, το αν πρέπει να μεταφέρεται από την Ιερουσαλήμ με προεδρικές τιμές ή στην tourist classa, αν πρέπει να το υποδέχεται άγημα που να αποδίδει τιμές, ενδιαφέρει ελάχιστα. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η συνέχεια ύπαρξης της εορτής του Πάσχα.

Η σχέση του Πάσχα με την εθνική ταυτότητα είναι αυτή που δημιουργεί και τις αντιδράσεις στο πολιτικό κομμάτι που θα ήθελε να το δει να μεταβάλλεται σε μια αποκλειστικά θρησκευτική γιορτή. Από τη στιγμή που η Εκκλησία με το Πάσχα διατηρεί δεσμούς στους Ελληνες του εξωτερικού που κανένας άλλος οργανισμός δεν θα μπορούσε να διατηρήσει σε πιστούς και απίστους, καλό Πάσχα. Η ευχή που ενώνει σε όλα τα σημεία της Γης τους Ελληνες κάθε χρόνο.

Το ΠΑΚ, ο Ανδρέας και ο Τσακαλώτος

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ του ΣΕΦ μέχρι και τη δεκαετία του ’90 στα συνέδρια του ΠΑΣΟΚ υπήρχε η σκηνή του ΠΑΚ. Το Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα είχε ιδρυθεί από τον Ανδρέα στη Στοκχόλμη το 1968 με αντικείμενο την αντίσταση στη δικτατορία. Στη δεκαετία του ’70 και κυρίως του ΄80 ο ρόλος του είχε ξεπεραστεί. Το όνομά του όμως μαζί με την κόκκινη σημαία -κάτι ανάμεσα σε κινεζική και σημαία του Βιετνάμ- μαζί με κάτι παλιούς αριστερούς υπήρχε στην είσοδο για να θυμίζει ότι το ΠΑΣΟΚ κάποτε ήταν κάτι άλλο.

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ για έναν πολιτικό να δεχτεί ότι το κόμμα και η Ιστορία τον άφησαν πίσω. Στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ η στιγμή που ο Τσκαλώτος έχει σκύψει πάνω από την καρέκλα του Αλέξη Τσίπρα για να διαμαρτυρηθεί για τις διαδικασίες και ο Τσίπρας σηκώνεται με κατανόηση και τον αγκαλιάζει από τον ώμο να τον παρηγορήσει για τον Γιούκλιντ ήταν χειρότερο από διαγραφή. Δεν είχε καν το μοιραίο του φιλιού του θανάτου των δον της Μαφίας. Ηταν η κίνηση συγκατάβασης προς τον θείο, που ξέρουμε ότι θέλει να πει τα δικά του αλλά έχουμε και δουλειές να κάνουμε. Δεν το έχουν καταλάβει, αλλά ο Φίλης, ο Σκουρλέτης, ο Τσακαλώτος πολιτικά είναι το ΠΑΚ στο ΠΑΣΟΚ του Τσίπρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι του Τσίπρα

Ο ΠΡΟΕΔΡΙΚΟΣ ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοί που ξέρουν ότι αν η σχεδία που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ βυθιστεί, δεν υπάρχει επόμενη για να ανέβουν επάνω. Ο Γιάννης Ραγκούσης που ελπίζει ότι στη ζωή υπάρχουν δύο ευκαιρίες για να κάνεις μια πρώτη εντύπωση και ότι μετά τον ΓΑΠ που τον ανακάλυψε το 2006 στην Πάρο, ο Τσίπρας θα τον ξαναανακαλύψει το 2022. Ο Νίκος Μπίστης που όταν στους πολιτικούς του λόγους λέει τη λέξη «πρόεδρος», το πιθανότερο είναι να έχει και σκονάκι για να θυμάται ποιον εννοεί. Και ο Παύλος Πολάκης που όταν απειλεί, νομίζει ότι είναι επικίνδυνος, χωρίς να έχει καταλάβει ότι έχει γίνει σαν τον Νίκο Φέρμα στις παλιές ελληνικές ταινίες. Ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε το ακατόρθωτο. Να πάρει τις 16 πολύχρωμες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ του 2013 και να τις μεταμορφώσει σε προεδρικό κόμμα.

ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΩΝ των Βαρουφάκη και Βελόπουλου που είναι ιδιοκτήτες κομματικών εταιριών, ο Αλέξης Τσίπρας είναι επικεφαλής του πλέον αρχηγικού κόμματος στη Βουλή. Στις επόμενες εκλογές, αν χάσει, δεν πρόκειται να φύγει. Ο ΣΥΡΙΖΑ του ανήκει περισσότερο από την Ενωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη. Τα συνέδρια υπάρχουν όχι για να εκφράζονται πολιτικές θέσεις αλλά για τους κόλακες που με τις ομιλίες ικανοποιούν τη ματαιοδοξία του.

Ειδήσεις σήμερα