Ηταν πολλές, διακεκομμένες και ταυτόχρονα συνεχόμενες οι διασπάσεις που αναποδογύρισαν την εγχώρια Αριστερά. Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή και σήμερα, ύστερα από πολλές ονοματοδοσίες, μικρότερες ή μεγαλύτερες διασπάσεις, δεκάδες κόμματα-δορυφόρους αριστερότερα της Αριστεράς, αποχωρήσεις, συνεργασίες, εντάξεις και απεντάξεις, διαγραφές και ανταρσίες, έχουμε το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το πρώτο ξέρει τι αντιπροσωπεύει, από πού έρχεται και πού δεν θα φτάσει ποτέ. Ο δεύτερος ψάχνει δεξιά και αριστερά. Κυριολεκτικά.

«ΠΟΛΛΟΙ ΛΕΝΕ να απευθυνθούμε από κέντρο μέχρι αριστερά της Αριστεράς. Συμφωνώ, αλλά δεν έχει σχέση πού απευθύνεσαι, αλλά ποιος είσαι εσύ. Η Αριστερά για εμένα παραμένει Αριστερά. Δεν μπορεί να κάνει εκπτώσεις στην ιδεολογία της, ο λαός δεν τρώει κουτόχορτο», είπε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. «Δεν έχουμε μία Αριστερά με μία ιδεολογία γραμμένη στην πέτρα, αλλά είμαστε στην εποχή της πληθυντικής Αριστεράς που ψάχνεται (…). Σωστό, να μη χάσουμε την ψυχή μας για να γίνουμε κυβέρνηση, αλλά να μη χάσουμε την κυβέρνηση ψάχνοντας την ψυχή μας», του απάντησε ο Νίκος Μπίστης. Πριν, μετά και ενδιάμεσα από τον διάλογο αυτό, ακούστηκαν πολλά και όχι τα καλύτερα.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΜΠΡΑΗΜ του Μανιού και το αντιεμβολιαστικό μένος της συνέδρου που θαυμάζει τον Πολάκη και τους Ρώσους, μέχρι το Χρηματιστήριο Ενέργειας που θέλει να καταργήσει ο Σκουρλέτης, τις ύβρεις κατά του Δρίτσα και τις πρίζες για τα κομπιούτερ του iSYRIZA που δεν υπάρχουν. Αυτά μονοπώλησαν το συνέδριο και, ειλικρινά, θα ήταν ένα απίθανο υλικό για να γεμίσουν οι παραπολιτικές στήλες, αφήνοντας χώρο στις βασικές σελίδες για την ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ και τις θέσεις που κατέθεσε. Ωστόσο, ελλείψει προτάσεων και πολιτικού λόγου, κατέληξαν οι ατάκες, οι καβγάδες και τα συντροφικά μαχαιρώματα να γίνουν είδηση στη θέση της είδησης που δεν υπήρξε.

ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ όμως δικηγόροι του διαβόλου και ας πούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί κάτι πρωτόγνωρο: Να βάλει τις βάσεις για να μετατρέψει ένα κόμμα του 3% σε αστικό κόμμα εξουσίας. Θαρραλέο, αλλά θνησιγενές, διότι χρειάζονται βασικά προαπαιτούμενα τα οποία δεν διαθέτει ούτε ο Τσίπρας ούτε το κόμμα. Προαπαιτούμενο είναι να μην έχεις βασίσει όλη την ύπαρξή σου στη διαμαρτυρία, στην αντίδραση, στην αρνητική ψήφο και τα τσιτάτα αμφιθεάτρου. Προαπαιτούμενο είναι να έχεις πρόγραμμα, σχέδιο και οργάνωση. Αν δεν τα έχεις, τότε παραμένεις κόμμα διαμαρτυρίας που έτυχε να το ψηφίσουν και απέτυχε να πείσει. Διότι τα κόμματα γίνονται παρατάξεις όταν έχουν αρχές, θέσεις και διακριτή ιδεολογία, όχι όταν σφάζονται για τα οργανωτικά.

ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ανάλυση δεν αφορούν τον λαό τα εσωκομματικά ξεκαθαρίσματα ούτε αν έκλεισε ή άνοιξε η «Ομπρέλα» ούτε ποιος παίρνει ή χάνει εκπομπή στο «Κόκκινο». Αυτό που θυμάται πολύ καλά η χώρα είναι πως όταν ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάστηκε να διαλέξει «ψυχή ή συγκυβέρνηση», επέλεξε τους ΑΝ.ΕΛ. Οταν έπρεπε να αποφασίσει ανάμεσα σε υπερπλεονάσματα και λιγότερη φορολόγηση, επέλεξε τα πρώτα. Οταν μπορούσε να επιλέξει τα γεμάτα ταμεία μέσω επενδύσεων, απάντησε «στα τσακίδια». Και όταν έπρεπε να βάλει πλάτη ως αξιωματική αντιπολίτευση στην πανδημία, έβαζε τρικλοποδιές. Ας μην απορεί, λοιπόν, η Κουμουνδούρου που το «3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία 14-17 Απριλίου» δεν θα περάσει στην πολιτική ιστορία. Αλλωστε, το μόνο που πέτυχε είναι να αναβάλει τον εαυτό του για τις 15 Μαΐου.

Ειδήσεις σήμερα