Τα ίδια πάνω-κάτω πιστεύει και ο Γάλλος οικονομολόγος Ντανιέλ Ζικμάν, που είδε με ικανοποίηση τους υπουργούς Οικονομικών Γερμανίας, Ισπανίας, Βραζιλίας και Νότιας Αφρικής να υιοθετούν την πρότασή του για επιβολή ελάχιστου ετήσιου φόρου 2% στους 3.000 δισεκατομμυριούχους της Γης.

«Το 80% των ψηφοφόρων συμφωνεί, αλλά δεν είμαι αφελής. Ξέρω ότι οι υπερ-πλούσιοι θα το πολεμήσουν. Μισούν τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου. Θα κάνουν lobbying στις κυβερνήσεις και θα ρίξουν στη μάχη τα ΜΜΕ που κατέχουν», παραδέχθηκε με ρεαλισμό.

Στο άρθρο τους στον «Guardian», εν όψει του G20 της Βραζιλίας, οι υπουργοί δύο μεγάλων οικονομιών της ευρωζώνης και άλλοι δύο των BRICS καλούν τους ομολόγους τους άλλων χωρών να υποστηρίξουν την ιδέα, ώστε να κλείσουν -όσο γίνεται- οι τρύπες των φορολογικών παραδείσων και να ανασάνει ένα τεράστιο κομμάτι του παγκόσμιου πληθυσμού μέσα από μια ετήσια αναδιανομή της τάξης των 290 δισ. ευρώ. Ηθικό έρεισμα γι’ αυτή την πρωτοβουλία υπάρχει με το παραπάνω.

Η Oxfam υπολόγισε ότι στην τριετία της πανδημίας oι δισεκατομμυριούχοι έγιναν πλουσιότεροι κατά 3,3 τρισ. δολάρια ή 34%. Αυτά δεν έπεσαν από τον ουρανό, αλλά τα πήραν από τις τσέπες των φτωχών. Το επιβεβαιώνει η διαπίστωση της Παγκόσμιας Τράπεζας ότι στη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης ανακόπηκε η πρόοδος στη μάχη κατά της παγκόσμιας φτώχειας. (Αυτό εννοούν κατά βάση οι πλούσιοι και οι συνήγοροί τους όταν λένε ότι «η κρίση είναι ευκαιρία».)

Για να χάσουν οι πλούσιοι τα «ασφαλή καταφύγια», όπως το Μονακό ή το Τζέρσεϊ, θα χρειαστούν ισχυρές παγκόσμιες συμφωνίες και κρατικές δεσμεύσεις, που είναι στην πράξη πολύ δύσκολο να τηρηθούν. Στις ΗΠΑ, π.χ., είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχει πολιτική βούληση να καταργηθεί ο φορολογικός παράδεισος του Ντέλαγουερ και να εφαρμοστεί με συνέπεια το «σχέδιο 2%». Από κάπου, όμως, πρέπει κανείς να αρχίσει.