Δεύτερο, σε συνδυασμό με την ανάπλαση της πλατείας Εξαρχείων και την αποκατάσταση του Πολυτεχνείου μπορεί να γίνει ένας κόμβος ομορφιάς της Αθήνας, αντίστοιχος με εκείνον του Συντάγματος, Εθνικού Κήπου, Ζαππείου και Καλλιμάρμαρου, που στο σύνολο δίνουν έναν διαφορετικό χαρακτήρα στην πρωτεύουσα.

Πρώτον, ως προς την είσοδο. Μια είσοδος άδεια και με γυαλί είναι εύκολη και καλή για είσοδος στην ασφαλιστική εταιρία «Α&Β». Σε καμία περίπτωση δεν παραπέμπει σε ελληνικό μουσείο. Αν το επιχείρημα ότι κάτι που παραπέμπει σε αρχαία τεχνοτροπία είναι αυτόματα κιτς ή ζούμε σε σκοτεινές εποχές και είναι αδύνατον να παράγουμε τέχνη ή αρχαία τέχνη είναι από τη φύση της κιτς.

Δεύτερον, οι γυαλισμένες πλάκες, όπως αυτές που μοιάζει να έχει η είσοδος, είναι ωραίες στις οθόνες των υπολογιστών. Στην πραγματικότητα είναι αφιλόξενες. Το καλοκαίρι ανάβουν και στη βροχή γλιστράνε. Σε μια χώρα που τους τρεις καλοκαιρινούς μήνες, που θα είναι η εποχή των επισκέψεων, η θερμοκρασία δεν πέφτει κάτω από τους 40, οι γυμνές πλάκες στο αθηναϊκό κλίμα είναι ό,τι πιο αφιλόξενο υπάρχει. Απόδειξη το πάρκο του Τρίτση απέναντι από το REX που το αποφεύγουν ακόμα και οι άστεγοι.

Τρίτον, ένα αρχείο εικόνων σε κομπιούτερ μπορεί να έχει όλων των ειδών τα δέντρα. Δεν πάει να πει ότι πάνε σε οποιαδήποτε πόλη. Αν κάποιος μου έλεγε σε ποια χώρα παραπέμπουν τα δέντρα που διακρίνονται πίσω από την είσοδο στη μακέτα, θα απαντούσα «Στην Ταϊλάνδη». Και αν υπάρχουν και μαϊμούδες να κυνηγιούνται στα κλαδιά, θα είναι ακόμα ωραιότερα. Αλλά με τα δέντρα που υπάρχουν σήμερα στην Αθήνα δεν έχουν καμία σχέση. Αναφέρομαι στο θέμα των δέντρων επειδή η Αθήνα, που κάθε 10 χρόνια κάποιος δήμαρχος αποφασίζει να φυτέψει φοίνικες, έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά.

Τέταρτον, η υπόσταση της εταιρίας του αρχιτέκτονα Ντέιβιντ Τσίπερφιλντ, που ανέλαβε τη σχεδίαση του νέου αρχαιολογικού μουσείου, δεν τίθεται σε αμφισβήτηση. Είναι παγκόσμιας εμβελείας. Αλλο όμως τα έργα που φαντάστηκε ο αρχιτέκτονας να παρουσιάζονται σε συνθήκες αρχιτεκτονικού «εργαστηρίου» και άλλο η πραγματικότητα. Και αν αυτός που τα έχει σχεδιάσει δεν είναι ντόπιος, αυτός που θα τα εγκρίνει πρέπει να είναι και να σκεφτεί ότι η αποστειρωμένη εικόνα της μακέτας θα πάψει να είναι όταν έρθουν τα πρώτα πούλμαν και ταξί.

Προφανώς η προηγούμενη κριτική δεν είναι παρά η γνώμη ενός πολίτη. Ο οποίος για κάποιες δεκαετίες έζησε την πόλη στα πάνω και στα κάτω της και ελπίζει ότι τα δεύτερα έχουν τελειώσει.

ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ, ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ ΚΑΙ… FAKE NEWS

Από fake λογαριασμούς έχω πείρα από πρώτο χέρι όταν στις εκλογές του 2019 είχε εμφανιστεί ένας λογαριασμός στο όνομά μου στο twitter που στήριζε τις θέσεις μου, αλλά τόσο απλοϊκά, σαν να μην είχα τελειώσει «την πρώτη τη μικρή» που λέγανε και παλιά.

Ποιος τον είχε δημιουργήσει; Κάποιος που διασκέδαζε με το παιχνίδι; Κάποιος που ήθελε να βοηθήσει αλλά ήταν τόσο κουτός που έκανε ζημιά; Κάποιος που ήθελε να κάνει ζημιά και καταλάβαινε ότι ο πιο εύκολος τρόπος ήταν να μοιάζει ότι θέλει να βοηθήσει; Αγνωστο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το Ιντερνετ και ειδικά ο χώρος των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης είναι μια πληθώρα από καθρέφτες. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει αν αυτό που βλέπει είναι το πραγματικό ή μια αντανάκλαση του πραγματικού.

Το σκεφτόμουν όταν ένα γκρουπ εφημερίδων με επικεφαλής την «Guardian» έβγαλε την υπόθεση του Team Jorge, μιας εταιρίας που με επικεφαλής τον Ταλ Χανάν, έναν Ισραηλινό πρώην πράκτορα των ειδικών μονάδων, αναλαμβάνει επιχειρήσεις παραπληροφόρησης για λογαριασμό επιχειρήσεων, μυστικών υπηρεσιών και προεκλογικών εκστρατειών. Αλήθειες ή υπερβολές ενός «ψιλικατζή» που ήθελε να διαφημίσει τις υπηρεσίες του; Πραγματική αποκάλυψη ή επιθυμία δημοσιογράφων να βγάλουν το «μεγάλο θέμα» που γίνεται πραγματικότητα; Στην πληθώρα των καθρεφτών του 21^ου αιώνα η αναγνώριση του πραγματικού γίνεται όλο και δυσκολότερη.

H «διπλωματία των σεισμών»

Η διπλωματία, όπως και η θρησκεία, ακολουθεί μυστήριες ατραπούς. Μετά την κομμουνιστική επανάσταση του 1949 οι διπλωματικές σχέσεις ΗΠΑ – Κίνας είχαν διακοπεί. Το 1971 στους παγκόσμιους αγώνες πινγκ πονγκ στη Ναγκόγια της Ιαπωνίας ο αθλητής της αμερικανικής ομάδας Γκλεν Κάουαν έχασε το πούλμαν που θα τον μετέφερε στο ξενοδοχείο. Μπήκε στο πούλμαν της κινέζικης ομάδας. Ενώ οι άλλοι Κινέζοι αθλητές τον αντιμετώπισαν με υποψία, ο Kινέζος πρωταθλητής Ζουάνγκ Ζεντόγκ τού έκανε δώρο μία μεταξοτυπία της οροσειράς Χουάνγκσαν. Ο Κάουαν, μην έχοντας καλύτερο, του έδωσε μια χτένα που βρήκε στην τσέπη. Ενας δημοσιογράφος ρώτησε τον Κάουαν αν θα επισκεπτόταν την Κίνα και η απάντηση ήταν θετική.

Το κινεζικό υπουργείο Εξωτερικών έστειλε πρόσκληση στην αμερικανική ομοσπονδία του πινγκ πονγκ για την αποστολή μιας ομάδας για φιλικά ματς. Η πρόσκληση έγινε δεκτή και μετά την επίσκεψη του 1972, ο Ρίτσαρντ Νίξον και ο Χένρι Κίσινγκερ επισκέφτηκαν τη Σαγκάη. Ο όρος «διπλωματία του πινγκ πονγκ», που σημαίνει επαφές που εκφράζονται έξω από τις καθιερωμένες μεθόδους, είχε καθιερωθεί. Και αν από τη βοήθεια που έστειλε η Ελλάδα στην Τουρκία προκύψει μια «διπλωματία των σεισμών», μια καταστροφή θα έχει τουλάχιστον ένα καλό αποτέλεσμα.