ΕΒΑΙΑ, ακόμα και τώρα τα αυτονόητα δεν σημαίνει πως είναι ούτε κατανοητά ούτε αποδεκτά στη χώρα μας. Οι συνδικαλιστάδες αντέδρασαν, γιατί όπως άκουσα και κάποιον από αυτούς να λέει σε ένα ραδιόφωνο όλη αυτή η διαδικασία δεν είναι ισότιμη για τα παιδιά, γιατί άλλα μένουν σε πόλεις, άλλα σε νησιά, άλλα σε βουνά και κάποιες άλλες γραφικές δικαιολογίες. Τρικυμία εν κρανίω.

 ΥΠΑΡΧΕΙ ένα μειοψηφικό κομμάτι στην κοινωνία, που εκφράζεται μέσα από οπισθοδρομικό συνδικαλισμό ή λούμπεν αντιδραστικότητα σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε προσπαθεί να ταράξει τα νερά.

 ΑΚΟΜΑ και στα πιο απλά πράγματα, όπως είναι η αξιολόγηση PISA. Δεν θα σωθεί το ελληνικό σχολείο από αυτή την αξιολόγηση. Αλλά θα γίνει ένα μικρό βήμα προς τα μπροστά. Οπως ένα ακόμα μικρό βήμα θα γίνει με τους διαδραστικούς πίνακες που θα μπουν στις τάξεις και πληρώνονται από το Ταμείο Ανάκαμψης. Ενα ακόμα σημαντικό βήμα θα γίνει του χρόνου, όταν αλλάξουν τα σχολικά βιβλία. Αρκεί, βέβαια, να είναι καλογραμμένα, να έχουν σύγχρονο lay out και οι εκπαιδευτικοί να αφήσουν για πάντα στο παρελθόν κάθε λογική αποστήθισης.

 ΑΥΤΗ είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η θετική πλευρά. Γιατί, όπως πάντα, υπάρχει και η άλλη πλευρά.

 Η ουσιαστική αναβάθμιση θα επέλθει μόνο όταν το σχολείο γίνει ξανά ο βασικός πυλώνας του εκπαιδευτικού συστήματος. Γιατί, εδώ και χρόνια, μοιάζει σαν την «αντιβίωση». Οι μαθητές πηγαίνουν κάθε μέρα στις τάξεις, γιατί είναι υποχρεωμένοι, γιατί αλλιώς θα μείνουν από απουσίες. Η δουλειά, όμως, γίνεται στα φροντιστήρια. Θεωρείται αυτονόητο πως η συντριπτική πλειονότητα των μαθητών γυμνασίου και λυκείου -τα τελευταία χρόνια και στο δημοτικό- πηγαίνουν φροντιστήριο, για να καταλάβουν τι διδάσκονται στο σχολείο. Τραγωδία.

 ΤΟ εκπαιδευτικό σύστημα θα μεταρρυθμιστεί και θα αναβαθμιστεί μόνο όταν από-φροντιστηριοποιηθεί. Αλλιώς, δεν υπάρχει πραγματική σωτηρία. Με ποιο τρόπο θα συμβεί αυτό; Αυτό οφείλουν να το βρουν η κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας. Αυτός θα πρέπει να είναι και ο βασικός στόχος της δεύτερης κυβερνητικής θητείας της Ν.Δ.

 ΤΟ υπάρχον φροντιστηριοποιημένο εκπαιδευτικό σύστημα είναι, δυστυχώς, θεσμοθετημένο εδώ και δεκαετίες και έχει τεράστιους τζίρους.

 ΘΕΛΕΙ η κυβέρνηση να «καθαρίσει» το τοπίο; Αλλά, ακόμα κι αν υπάρχει η βούληση, στο τραπέζι υπάρχουν δύο ακόμα πιο δύσκολα ερωτήματα για να απαντηθούν. Μπορεί; Αντέχει να μπει σε μια άνευ προηγουμένου αντιπαράθεση με τις μικροσυντεχνίες των εκπαιδευτικών και τα μεγαλοσυμφέροντα των φροντιστηριούχων; Αυτό το κρίσιμο στοίχημα θα αποτελέσει την κατ’ αναλογία «αξιολόγηση PISA» για την ίδια την κυβέρνηση.