Το βράδυ της Κυριακής, και μετά τη «θριαμβευτική» επανεκλογή του, προχώρησε σε έναν ακόμη συλλογισμό, που παραπέμπει στον γνωστό γρίφο «τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, πόσο το λαδόξιδο;». Η σκέψη του αξίζει να σχολιασθεί:

«Ο ΣΥΡΙΖΑ των 30.000 μελών το 2015 κέρδισε τρεις απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις. Τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ των 172.000 μελών είναι βέβαιο πως θα είναι πρώτο κόμμα και με διαφορά στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αποφασίσει να στήσει κάλπες ο Μητσοτάκης», τόνισε αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στις εσωκομματικές εκλογές.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν από τα μαθηματικά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανή: Εάν δηλώνει βέβαιος ότι το κόμμα του θα είναι πρώτο στις εκλογές επειδή απέκτησε 172.000 μέλη, τι θα πρέπει να λέει ο Ανδρουλάκης που εξελέγη στις εκλογές του ΚΙΝ.ΑΛ., στις οποίες συμμετείχαν 270.000 φίλοι του κόμματος; Μήπως ότι θα ξεπεράσει το 48% του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981; Με την ίδια λογική, ο Μητσοτάκης, που εξελέγη το 2016 σε εσωκομματικές κάλπες στις οποίες μετείχαν 400.000 μέλη, θα πρέπει στις επόμενες εθνικές εκλογές να πάρει πάνω από 60%.

Η αριθμητική του Τσίπρα δεν αντέχει στη λογική. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κέρδισε το 2015 γιατί είχε μόνο 30.000 μέλη, αλλά γιατί είχε υποσχεθεί τα πάντα στους πάντες. Και βέβαια δεν θα κερδίσει στις επόμενες επειδή σε εσωκομματικές εκλογές αυξήθηκε ο αριθμός των μελών κατά 120.000 άτομα.

Αντιθέτως, η τελική συμμετοχή στις προχθεσινές κάλπες ήταν αναντίστοιχη των προσδοκιών που είχε δημιουργήσει ο Τσίπρας. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει από τους πολίτες «να στείλουν πίσω το λογαριασμό στον Μητσοτάκη» και να δώσουν το μήνυμα της «πολιτικής αλλαγής», αλλά τελικώς προσέρχονται λιγότεροι από όσους πήγαν την προηγούμενη εβδομάδα στο ΚΙΝ.ΑΛ. για να αλλάξουν όνομα στο κόμμα, το αποτέλεσμα είναι κατώτερο των περιστάσεων.

Ούτε ρεύμα κατά του Μητσοτάκη δημιουργήθηκε ούτε αέρας νίκης προέκυψε για τον Τσίπρα. Αυτό προκύπτει και από τις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν το προβάδισμα της Νέας Δημοκρατίας να διατηρείται πάνω από τα επίπεδα της νίκης του Ιουλίου του 2019 και τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι καθηλωμένος στο 23%. Και μάλιστα με 172.000 μέλη και όχι με τους 30.000 «αγωνιστές» του 2015.

Απεργίες που εκθέτουν τους συνδικαλιστές

Σύμφωνα με την υπουργό Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, τα τελευταία 2 χρόνια οι συνδικαλιστές της εκπαίδευσης έχουν κηρύξει απεργίες κατά τη χρονική περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων, την ημέρα εξέτασης μαθητών για εισαγωγή σε Πρότυπα Σχολεία και κατά την εφαρμογή του μέτρου της αξιολόγησης.

Τώρα απεργούν κατά της ελληνικής PISA, του συστήματος δηλαδή που θέσπισε το υπουργείο, ώστε για πρώτη φορά να καταγραφούν με ανώνυμο τρόπο οι επιδόσεις των μαθητών σε γνώσεις και δεξιότητες, για να γίνει το εκπαιδευτικό σύστημα καλύτερο.

Η ηγεσία του υπ. Παιδείας θα προσφύγει στη Δικαιοσύνη, όμως οι απεργίες των συνδικαλιστών εκθέτουν τους ίδιους στα μάτια των γονέων και των μαθητών. Και αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια «διεκδίκηση» συντεχνίας, να βρεθεί αντιμέτωπη με τη βούληση της κοινωνίας.