«ΔΑΣΚΑΛΟΙ» και «καθηγητές» -οι συνδικαλιστικές ηγεσίες τους για υπάρχει ακρίβεια και αφοριστική προσέγγιση- αποφάσισαν να σαμποτάρουν (με κήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων) τις εξετάσεις για την Ελληνική PISA. Τι είναι η PISA; Είναι ένα διεθνές σύστημα ανώνυμης και μετρήσιμης συλλογής δειγματοληπτικών στοιχείων σε εθνικό επίπεδο, που δείχνουν την ποιότητα της εκπαίδευσης. Είναι ένα σύστημα που έχουν υιοθετήσει 78 χώρες του ΟΟΣΑ (μεταξύ αυτών προηγμένες χώρες όπως Ιαπωνία, Σιγκαπούρη και πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και χώρες όπως η Εσθονία, η Τουρκία, η Ουγγαρία, η Σλοβακία, η Ουκρανία, η Πορτογαλία κ.λπ.), προκειμένου να διαπιστωθούν τρεις δεξιότητες-κατανόηση κειμένου, γλώσσα και μαθηματικά-, τις οποίες πρέπει να έχουν οι μαθητές έως τα 16 τους, ολοκληρώνοντας την υποχρεωτική εκπαίδευσή τους. Οι εξετάσεις γίνονται κάθε τρία χρόνια στην ΣΤ’ Δημοτικού και την Γ’ Γυμνασίου. Οι εξετάσεις είναι ανώνυμες και καταφανώς παρέχουν πολύτιμα στοιχεία, ώστε να βελτιωθούν το περιεχόμενο και οι μέθοδοι διδασκαλίας, πρκειμένου να βοηθηθούν η ίδια η εκπαίδευση και κυρίως τα παιδιά. Κι αυτό να μην γίνει όχι στα «κουτουρού», «στο περίπου» ή έστω όχι με βάση τις αντιλήψεις -ή και τις εμμονές- του εκάστοτε υπουργού Παιδείας, αλλά να γίνει με συγκεκριμένα και κυρίως μετρήσιμα στοιχεία. Κι όμως η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ βροντοφωνάζουν ένα νέο «ηρωικό όχι».

ΓΙΑΤΙ άραγε αντιδρούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε κάτι που είναι τόσο προφανές και λογικό; Την απάντηση τη δίνουν μόνες τους, αφού προηγουμένως ρίχνουν την αναγκαία «φιλομαθητική» ζάχαρη-άχνη. «Το πρόγραμμα αυτό έχει δεχθεί σοβαρή κριτική παγκοσμίως» επειδή «η χρησιμοποίησή του ως ερευνητικού εργαλείου οδηγεί σε έναν ακραίο ανταγωνισμό ανάμεσα στην εκπαιδευτική κοινότητα» (!). 78 χώρες που το χρησιμοποιούν ήδη και το καθεστώς ανωνυμίας υπό το οποίο δίδονται οι εξετάσεις θέτουν αυτομάτως εκτός οποιασδήποτε σοβαρής συζήτησης τα συνδικαλιστικά «επιχειρήματα». Αυτά όμως είναι μόνο το πρόσχημα, για να ακολουθήσει η πραγματική ομολογία για το τι και πώς ενοχλεί τους μουσειακής αξίας ινστρούχτορες: Το PISA «οδηγεί σε κατηγοριοποίηση και κατάταξη των σχολείων, των μαθητών αλλά και των εκπαιδευτικών» (σ.σ. η υπογράμμιση δική μου) (!!!). Πέραν του ανυπόστατου των ισχυρισμών (κατάταξη μαθητών), προβάλλει η τρομακτική συντεχνιακή και οπισθοδρομική ομολογία των «πατέρων» της εκπαίδευσης. Δεν πάνε να βγαίνουν «κούτσουρα» από τα ελληνικά σχολεία; Δεν πάνε να υπάρχουν σχολεία που κάνουν καλά ή καλύτερα τη δουλειά τους κι άλλα που δεν την κάνουν καθόλου; Ουδόλως μας νοιάζει. Το μόνο που μας νοιάζει -είναι σαν να λένε- είναι να μη φανεί η ανεπάρκεια των σχολείων και των μαθητών που «διδάσκονται» από ανεπαρκείς ή τεμπέληδες εκπαιδευτικούς. Δηλαδή να μην υπάρξουν χειροπιαστά και μετρήσιμα στοιχεία που δείχνουν με αδιάβλητο τρόπο πού εργάζονται εκπαιδευτικοί με μεράκι και φιλότιμο και πού κηφήνες με δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, που κοιτάνε μόνο την ώρα να σχολάσουν και να πάνε για «δουλειές».

ΕΙΝΑΙ ηλίου φαεινότερον ότι η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ έχουν σηκώσει τα drowns της άμυνάς τους απέναντι σε οτιδήποτε παραπέμπει σε οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησής τους. Αλλωστε, προς τιμήν τους, έχουν ταχθεί ανοιχτά κατά της αξιολόγησης. Δεν το κρύβουν. Ομως αυτή η τρομακτική εικόνα των «βαμπίρ της εκπαίδευσης», αν γίνει ανεκτή κι αν «συνηθιστεί» -όπως προειδοποιούσε και ο μεγάλος Μ. Χατζηδάκης για τον κίνδυνο της εξοικείωσης με τη μορφή του τέρατος-, θα είναι μια τεράστια ήττα για καθένα μαθητή/τρια ξεχωριστά, για κάθε γονιό ξεχωριστά, για κάθε εκπαιδευτικό ξεχωριστά και για όλα την κοινωνία μαζί. Ας μην περάσει λοιπόν.

ΑΙΧΜΗ

ΗΤΤΑ ΣΥΡΙΖΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΝΙΚΗ ΤΣΙΠΡΑ

Βιντεάκια στο Διαδίκτυο με διπλοψηφίες ή με παρέες Πακιστανών και Αφγανών χωρίς δικαίωμα ψήφου στις εθνικές εκλογές να ψηφίζουν. Παρέες 15άρηδων επίσης να προσέρχονται να ψηφίσουν και να εγγραφούν μέλη. Επώνυμες καταγγελίες από ανθρώπους οι οποίοι «ψήφισαν» χωρίς να έχουν πάει ποτέ σε κάποιο από τα 1.000 εκλογικά κέντρα του ΣΥΡΙΖΑ. Ψήφοι «κατοίκων εξωτερικού» με ένα τηλέφωνο κι ένα ανέλεγκτο όνομα. Προτυπωμένες αποδείξεις είσπραξης του δίευρου.

Κάποιες φωνές καταγγελίας όχι από «φασίστες», αλλά από γνωστά μέλη και στελέχη του κόμματος για «μαγειρεμένο φούσκωμα» του αριθμού των ψηφισάντων. Ας τα προσπεράσουμε, αν και δεν είναι λίγες οι «αποχρώσες ενδείξεις». Κι ας δεχθούμε ότι πάνω από 150.000 πολίτες ψήφισαν τον χωρίς αντίπαλο Α. Τσίπρα για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Με ποσοστό που θα έκανε ακόμα και τον Στάλιν να ζηλέψει. Εξ αυτών, όπως είπε ο Ν. Ηλιόπουλος, οι «110.000 είναι νέα μέλη». Αρα, από τα 62.000 παλιά μέλη ψήφισαν μόνο τα 2/3 (περίπου 40.000).

Το ένα τρίτο των παλιών μελών του κόμματος (πάνω από 20.000) εξαερώθηκε. Κι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει. Κι αν πανηγυρίζει γιατί τριπλασίασε τα μέλη του, καλώς πανηγυρίζει. Εστω κι αν τα μέλη που είχε ήταν πάρα πολύ λίγα για ένα κόμμα του 31,5%. Αν πανηγυρίζει γιατί ο Α. Τσίπρας μπορεί να διεκδικήσει την παραμονή του στην ηγεσία του κόμματός του -στο όνομα της 15ης Μαΐου- ακόμα και μετά από τέταρτη ενδεχόμενη ήττα του, πάλι καλώς πανηγυρίζει. Οπως και καλώς πανηγυρίζει αν ένιωθε όπως η ομάδα πόλο που πανηγύρισε, όχι γιατί κέρδισε, αλλά γιατί τέλειωσε ο αγώνας χωρίς να έχει… πνιγεί κανείς. Ναι, με τις 150.000 ξορκίστηκε ο φόβος των 60.000-70.000.

Ομως δεν έχει κανένα λόγο να πανηγυρίζει για το κεντρικό μήνυμα της πολυδάπανης καμπάνιας που έκανε στην προσπάθειά του να υποκαταστήσει την αδιάφορη ευρύτερα -λόγω της μη ύπαρξης αντιπάλου- εκλογή του Α. Τσίπρα με το πολιτικό μήνυμα «Τους στέλνουμε πίσω το λογαριασμό». Εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη συντριπτική ήττα. Γιατί οι 150.000, όπως γράφει και αρθρογράφος φιλικά προσκείμενος στον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να είναι ικανοποιητικός για να δηλώσει ότι γυρίζει σελίδα, «αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ηχηρό μήνυμα αποδοκιμασίας της κυβέρνησης».

Το να… εκλεγεί ο Α. Τσίπρας χωρίς αντίπαλο ήταν πανεύκολο. Το να αυξηθεί ο πολύ μικρός αριθμός των μελών του δεν ήταν πολύ δύσκολο. Το μόνο που ήταν πραγματικά δύσκολο και θα συνιστούσε νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν να βρεθεί ένας πραγματικά μεγάλος αριθμός εκλογέων, να «κουβαλήσει» το πολιτικό μήνυμα «Τους στέλνουμε πίσω το λογαριασμό». Σε αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Α. Τσίπρας ηττήθηκαν και μάλιστα παταγωδώς. Οι 150.000 είναι ελάχιστοι.

Είναι μόλις ένα 3% του εκλογικού σώματος. Ισα-ίσα που «μπαίνει στην Βουλή». Ο ΣΥΡΙΖΑ ασφαλώς δεν διατρέχει κίνδυνο να μην μπει στην Βουλή. Απέχει όμως έτη φωτός από τον δεύτερο -μετά την παραμονή του Α. Τσίπρα στην ηγεσία του- στόχο του ΣΥΡΙΖΑ, να διεκδικήσει τη νίκη στις εκλογές. Στην κορύφωση της νέας σαρωτικής κρίσης ακρίβειας ήρκεσε η εξαγγελία -όχι η άμεση εφαρμογή των νέων μέτρων στήριξης- για να «γυρίσει» το κλίμα. Κάτι που καταγράφηκε ήδη σε τρεις δημοσκοπήσεις (Pulse, Marc, Opinion Poll).

Η διαφορά ανοίγει πάλι και φλερτάρει πάλι με τη διψήφια διαφορά. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ παγιώνεται ως ένα μειοψηφικό κόμμα καταγγελίας, το οποίο απευθύνεται στο περιορισμένο κοινό των κατά περίπτωση «αγανακτισμένων» και μονίμως «αντισυστημικών». Σε ένα χώρο δηλαδή πάρα πολύ μακριά από το Κέντρο και ανεπαρκή και να νικήσει και να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας.