Και όμως, μέσα σε αυτό το σκοτεινό τοπίο, η είδηση του θανάτου του γιατρού Γιάννη Νανά όχι απλά δεν χάθηκε, αλλά σχεδόν επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα. Αρκεί, βέβαια, να θέλεις να το δεις, αρκεί να δώσεις χώρο σε ένα κομμάτι του Διαδικτύου που δεν εξαντλείται στις αντιπαραθέσεις, αλλά γίνεται χώρος έκφρασης αγνών συναισθημάτων, όπως η θλίψη για το χαμό ενός τέτοιου ανθρώπου.

Ομότιμος καθηγητής Καρδιολογίας της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ, πρωτοπόρος της επεμβατικής καρδιολογίας και ουσιαστικά ο πρωτεργάτης των μεταμοσχεύσεων της καρδιάς στην Ελλάδα, ο Γιάννης Νανάς, εκτός από εξαιρετικός επιστήμονας και αφοσιωμένος στους ασθενείς του ιατρός, ήταν και ένας σιωπηρά μεγάλος φιλάνθρωπος. Ηταν ο ιδρυτής και πρωτεργάτης του Κέντρου Διεθνούς Αλληλεγγύης & Συνεργασίας – ΚΕΔΑΣ, με το οποίο πέτυχε την ίδρυση δύο νοσοκομείων σε Ουγκάντα και Τανζανία, καθώς και σχολείων, μικρών αγροτικών ιατρείων και αρδευτικών έργων.

«Στο 5ο έτος της Ιατρικής θυμάμαι έναν καθηγητή που ξέφευγε από τα τετριμμένα. Μιλούσε για το θάνατο και μας έλεγε ότι είναι “μυστήριο”. Μερικά χρόνια αργότερα, όντας ειδικευόμενος στη Θεραπευτική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών, μπήκα ένα πρωί στη ΜΕΘ και τον ξαναείδα, ολόκληρο τακτικό καθηγητή πια, καταϊδρωμένο, να κάνει αυτός ο ίδιος θωρακικές συμπιέσεις σε έναν νεαρό με ανακοπή. Μια άλλη φορά, τον είδα να κουβαλά με το καροτσάκι έναν ασθενή στο Αιμοδυναμικό, επειδή είχε καθυστερήσει ο φορέας. Κάποτε, νοσηλεύαμε ένα νέο παιδί από το Πακιστάν με οξεία λευχαιμία, σκελετωμένο, ανήμπορο ακόμη και να φάει. Το είχε μαζέψει το ΕΚΑΒ από το δρόμο. Την πρώτη νύχτα, είδαμε με έκπληξη το παιδί να το φροντίζει αποκλειστική αδελφή, το ίδιο και τις επόμενες. Κανείς μας δεν γνώριζε ποιος την πλήρωνε, αλλά όλοι ξέραμε…», έγραψε από καρδιάς ο συνάδελφός του γιατρός Γιώργος Κρανιδιώτης σε μια ανάρτηση που μέχρι χθες είχε ξεπεράσει τους 5.000 διαμοιρασμούς.

«Δεν είχε ιδιωτικό ιατρείο στο Κολωνάκι, αλλά στην πλατεία Βάθης. Ιδιωτικό ιατρείο που λέει ο λόγος, διότι από τους περισσότερους δεν έπαιρνε χρήματα. (….) Το βέβαιο είναι ότι μαζί με τον Νανά πεθαίνει κι ένας συγκεκριμένος τύπος γιατρού: ο ιατρός universalis, ο ανθρωπιστής, ο αρρωστοκεντρικός, ο σπάνιος συνδυασμός κλινικού και ερευνητή, ο εγκόσμιος ασκητής, ο ολοκληρωτικά αφιερωμένος στην επιστήμη και τη διακονία, ο άνθρωπος στον οποίο ζωή και εργασία δεν μπορούν να διαφορισθούν. Και δυστυχώς, πεθαίνει διά παντός».