Το πιο απλό, για να μη χάσει τα λογικά του, θα είναι να συγκρίνει καταστάσεις και να δει ποια είναι η πραγματικότητα. Αυτή που βιώνει στην καθημερινότητά του ή η εικόνα που καλλιεργείται από τον ΣΥΡΙΖΑ και το «στρατό» του στα κοινωνικά δίκτυα;

Στην οικονομία, το τοπίο παρέπεμπε σε καταστροφή όταν οι τράπεζες ήταν κλειστές και σχηματίζονταν ουρές συνταξιούχων με τα capital controls, οι φόροι διαρκώς αυξάνονταν, οι μισθοί παρέμεναν στα χαμηλότερα επίπεδα της μνημονιακής περιόδου και η χώρα σχοινοβατούσε μεταξύ του γκρεμού του Grexit και της χρεοκοπίας.

Η εικόνα είναι μάλλον διαφορετική. Η Ελλάδα έχει βγει από κάθε είδους ευρωπαϊκή εποπτεία, οι φόροι μειώνονται σε εισοδήματα και ακίνητα, οι μισθοί βρίσκονται σε ανοδική πορεία παρά την εκρηκτική άνοδο του πληθωρισμού λόγω της ενεργειακής κρίσης και η ανεργία έχει πέσει στα επίπεδα προ Μνημονίων.

Το ανάλγητο κράτος έχει αυξήσει τον κατώτατο μισθό κατά 10%, στη διάρκεια της πανδημίας διέθεσε 43 δισεκατομμύρια ευρώ για την ενίσχυση νοικοκυριών και επιχειρήσεων, ενώ και αυτή την περίοδο η χώρα μας έχει δώσει τα περισσότερα χρήματα σε όλη την ευρωζώνη, ως ποσοστό του ΑΕΠ, για την εξουδετέρωση της ακρίβειας στους λογαριασμούς της ενέργειας.

Στο μεταναστευτικό, η Ελλάδα φυλάσσει τα σύνορά της και οι ροές έχουν περιορισθεί στο ελάχιστο, παρά την οργανωμένη απόπειρα της Τουρκίας να εργαλειοποιήσει το προσφυγικό στέλνοντας χιλιάδες ταλαιπωρημένους ανθρώπους στα σύνορα του Εβρου και στο Αιγαίο. Ντροπή για τη χώρα ήταν οι σκηνές αθλιότητας στη Μόρια και στην Ειδομένη, η πολιτική των «ανοιχτών θαλάσσιων συνόρων» λειτούργησε ως μπόνους για τα κυκλώματα των διακινητών, που θησαύριζαν μετατρέποντας το Αιγαίο σε κόμβο του παγκόσμιου μεταναστευτικού κύματος.

Αλήθεια, όμως, η δημοκρατία κινδυνεύει από πρακτικές που παραπέμπουν σε «καθεστώς Μητσοτάκη»; Στην καθημερινότητα, πάντως, δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Κάθε πολίτης μπορεί να λέει τα πάντα χωρίς περιορισμούς, στα κοινωνικά δίκτυα διακινούνται με ζήλο υβριστικά συνθήματα κατά του πρωθυπουργού, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παρουσία σε φιλικά μέσα ενημέρωσης, που σε αριθμό μπορεί και να υπερτερούν των αντίστοιχων της συμπολίτευσης. Δεν έγινε διαγωνισμός για να κλείσουν τηλεοπτικοί σταθμοί, δεν κρεμάστηκαν στα μανταλάκια 10 πολιτικοί πρώτης γραμμής για να απαλλαγούν αργότερα, ούτε βρέθηκε εργολάβος με ανύπαρκτα βοσκοτόπια και θαλασσοδάνεια για να πάρει κανάλι.

Δυστοπία είναι να παρασέρνεις τη χώρα σε τριτοκοσμικές περιπέτειες με τυχοδιωκτικά δημοψηφίσματα και να εκλιπαρείς τον Πούτιν να σου δώσει χρήματα ή τουλάχιστον εκτυπωτικές μηχανές για δραχμές, παραβιάζοντας τη λαϊκή εντολή. Η σύγκριση είναι απλή, κόσμος δεν είναι τα «trolls» των κοινωνικών μέσων που σπέρνουν διχασμό και τυφλό μίσος, αλλά αυτό που βιώνει η μέση οικογένεια, το οποίο δεν έχει την παραμικρή σχέση με την «πρώτη φορά Αριστερά».