Ο Μιλέι, που δηλώνει αναρχοκαπιταλιστής, θέλει να λουκετάρει την Κεντρική Τράπεζα, να αντικαταστήσει το πέσο με το δολάριο, ενώ τάσσεται υπέρ του εμπορίου ανθρώπινων οργάνων και της οπλοκατοχής.

ΕΔΩ τα κοιτάμε όλα αυτά από μακριά και γελάμε. Και σκεφτόμαστε τι έπαθαν οι Αργεντινοί και ψήφισαν αυτόν τον απίστευτο τύπο.

Η αλήθεια είναι πως δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί τόσο μεγάλη έκπληξη. Και, κανονικά, θα έπρεπε να μας θυμίζει πολλά πράγματα από το πρόσφατο παρελθόν.

ΚΑΤ’ αρχάς, ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, που γύρω στο 2012 έλεγε «μακάρι η Ελλάδα να γίνει Αργεντινή», που υποτίθεται πως είχε «αντισταθεί» στις αγορές και, βέβαια, είχε χρεοκοπήσει κανονικότατα, όχι όπως η Ελλάδα.

Η Αργεντινή ταλαιπωρείται για πάνω από 20 χρόνια. Οι εικόνες με τους απεγνωσμένους πολίτες να σπάνε σούπερ μάρκετ, κρεοπωλεία και μαγαζιά για να πάρουν τρόφιμα έχουν μείνει ανεξίτηλες σε όλο τον πλανήτη.

ΠΩΣ εξελέγη, λοιπόν, πρόεδρος ο Μιλέι; Οπως εξελέγη πρωθυπουργός και ο Αλέξης Τσίπρας. Και οι δύο εκμεταλλεύτηκαν τους ταλαιπωρημένους λαούς και υποσχέθηκαν πως θα βρέξει χρήμα. Ο Μιλέι με το αλυσοπρίονο και ο Τσίπρας με το σκίσιμο των Μνημονίων. Ο Μιλέι με το λουκέτο στην Κεντρική Τράπεζα και ο Τσίπρας με το σχέδιο εισβολής στο Νομισματοκοπείο και την επιστροφή στη δραχμή.

ΑΝ ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εφαρμόσει όσα είχε σχεδιάσει και δεν είχε γίνει η κωλοτούμπα με το ψευδοδημοψήφισμα, τότε θα είχαμε γίνει Αργεντινή. Θα μπουκάραμε στα σούπερ μάρκετ για να βρούμε φαγητό για τα παιδιά μας.

ΕΥΤΥΧΩΣ, τη γλιτώσαμε στο παρά ένα.

ΤΩΡΑ, οκτώ χρόνια μετά το 2015, έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στην Ελλάδα. Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη έχει φέρει δημοσιονομική σταθερότητα και έχει βάλει την οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά. Προφανώς και χρειάζονται πολλά ακόμα να γίνουν.

ΥΠΑΡΧΕΙ, όμως, ένα σημαντικό κέρδος. Οι λαϊκιστικές, τοξικές και φαντασιακές πολιτικές πια δεν πείθουν τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών. Αυτό που συμβαίνει τώρα στην Αργεντινή συνέβη στην Ελλάδα την περίοδο 2012-2015. Τώρα μπορούμε με άνεση να γελάμε με την Αργεντινή και τον επικίνδυνο «κλόουν» που έγινε πρόεδρος. Και ο λόγος είναι απλός: γιατί κλαίγαμε το 2015.