Από την αρχαιότητα έως σήμερα, τα έθνη δημιουργούνται μέσα από πολέμους. Η Τρωική Εκστρατεία, τα Περσικά, ακόμα και ο εμφύλιος Πελοποννησιακός Πόλεμος, μαζί με την κατάκτηση της υπόλοιπης Ελλάδας από τον Φίλιππο, ήταν γεγονότα που σφυρηλάτησαν και πολιτικά (πέρα από γλωσσικά, πολιτισμικά και ηθικά) την ενότητα των φύλων του ελλαδικού χώρου. Αντιστοίχως, οι τουρκομανικές φυλές γέννησαν ένα έθνος το 1922 μ.Χ. μέσα από αλλεπάλληλες εδαφικές κατακτήσεις και εξισλαμισμούς, αφού προηγουμένως είχαν συγχωνευτεί οι ίδιες μέσω του Ισλάμ.

Ενας από τους βασικούς λόγους που οι Ευρωπαίοι δεν κατάφεραν ποτέ να νιώσουν ως ένα έθνος είναι γιατί, στην πραγματικότητα, το ζήτημα μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας ή Συνομοσπονδίας ή των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης ποτέ δεν υπήρξε προτεραιότητα των ιδρυτών της! Μια οικονομική σύμπραξη της μεταπολεμικής βορειοευρωπαϊκής βιομηχανίας υπήρξε εξαρχής το εγχείρημα, όπως δήλωνε και το όνομά του (ΕΚΑΧ/Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα και ΕΟΚ/Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα). Το βήμα προς την (μονόπαντα γερμανική) Ε.Ε. έγινε με τη συναίνεση των Αμερικανών, άνευ των οποίων ουδέν.

Οτιδήποτε μπορούν να επικαλούνται οι Μακρόν, Σολτς, Στόλτενμπεργκ, οι Εσθονοί, οι Σουηδοί και κάθε «ρωσοφάγος» της σωστής πλευράς, εκτός από την υποχρέωση των απλών πολιτών να «δώσουν τη ζωή τους για την ευρωπαϊκή κυριαρχία» λόγω της ρωσικής απειλής. Το έπραξε αφελώς ο Ιταλός πρόεδρος, Σέρτζιο Ματαρέλα, ταυτίζοντας τη ζωή και την ευημερία 500 εκατομμυρίων Ευρωπαίων με τα συμφέροντα των πολεμικών βιομηχανιών και κάποιων οικονομικών ελίτ. Πολιτικά δεν συμφωνούμε σχεδόν σε τίποτα με τον Ματέο Σαλβίνι, αλλά θεωρούμε σωστή την αντίδρασή του: «Εγώ βλέπω την Ευρώπη ως κυρίαρχα κράτη που συνθέτουν ένα σύνολο, αλλά η εθνική κυριαρχία είναι βασικής σημασίας. Δεν θα αποδεχθώ ποτέ ένα ευρωπαϊκό “υπερκράτος”, στο οποίο θα κατέχουν την εξουσία όσοι έχουν χρήματα».