Απάντησε με ψυχραιμία στις φωνές τους, εξήγησε ότι θεώρησε χρέος να ακούσει την άποψή τους, όταν ο γνωστός από παρόμοιες καταστάσεις «αφάνας» την εγκάλεσε γιατί πήγε προς το μέρος τους. Εδωσε τη δέουσα απάντηση όταν την εγκάλεσαν επειδή φωτογραφήθηκε στο φράχτη του Εβρου, λέγοντας πως είναι η προστασία των συνόρων μας.

Οι «αγανακτισμένοι» δεν ήταν παρά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έσπευσαν στο σημείο της τραγωδίας για να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Μόνο που πλέον δεν έχουν ακροατήριο, η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών καταδικάζει τις απρέπειές τους.

Ο «αφάνας», που κατηγόρησε την Πρόεδρο για τυμβωρυχία, δεν πήγε για να θρηνήσει, αλλά για να κάνει φασαρία μήπως αποκομίσει κάποιο κομματικό όφελος. Επιτέθηκε φραστικά στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπως είχαν κάνει οι «σύντροφοί» του το 2011 στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης κατά του αείμνηστου Κάρολου Παπούλια, ενώ δίπλα του η «συναγωνίστρια» έβγαζε το πόρισμα ότι η κυβέρνηση σκοτώνει τους μετανάστες με το φράχτη και τις βάρκες.

Η απάντηση της κυρίας Σακελλαροπούλου ήταν στην πράξη ένα τεράστιο «στοπ» στη δημαγωγία και την κομματική καπηλεία μιας πολύνεκρης τραγωδίας. Ορθωσε το ανάστημα της Δημοκρατίας απέναντι στα «κόλπα» των κατ’ επάγγελμα αγανακτισμένων. Για αυτό και η επιλογή της να πάει κοντά και να ακούσει τις διαμαρτυρίες απαντώντας σε όλα δεν ήταν μόνο δείγμα της δημοκρατικής της ευαισθησίας, αλλά και πράξη ευθύνης απέναντι σε όλους τους πολίτες που εκπροσωπεί και ηγείται.

Το Μεταναστευτικό δεν λύνεται με φωνές και κυρίως με ανυπόστατες κατηγορίες κατά των ελληνικών Αρχών. Οι «αγανακτισμένοι» και οι καθοδηγητές τους καταλόγισαν ευθύνες στο κράτος, άλλωστε αυτός είναι ο «ταξικός εχθρός» τους, όμως δεν βρήκαν να πουν κουβέντα για τα κυκλώματα των διακινητών που φόρτωσαν εκατοντάδες ανθρώπους σε ένα σαπιοκάραβο που έπρεπε να διαπλεύσει τη μισή Μεσόγειο. Δεν είπαν λέξη για τις προσπάθειες του Λιμενικού και του Πολεμικού Ναυτικού για τη διάσωση 104 μεταναστών, που δεν έφεραν ούτε ένα σωσίβιο. Δεν ανέφεραν τίποτα για την άρνηση του «καπετάνιου» να δεχθεί βοήθεια όχι μόνο από τις ελληνικές Αρχές, αλλά και από παραπλέοντα σκάφη που προσέφεραν τρόφιμα και νερό. Στον Εβρο «θρηνούσαν» το θάνατο της ανύπαρκτης Μαρίας, τώρα που υπάρχει εκατόμβη νεκρών νομίζουν ότι βρήκαν την ευκαιρία για να χτυπήσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, αλλά και να επιβάλουν τις ιδεοληψίες τους για «ανοιχτά σύνορα», με τις οποίες θησαυρίζουν τα οργανωμένα κυκλώματα διακινητών.

Το ναυάγιο επαναφέρει την ανάγκη ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής στο ζήτημα του Μεταναστευτικού και όχι την επιστροφή στις πρακτικές που μετέτρεψαν την Ανατολική Μεσόγειο σε παγκόσμια πύλη των μεταναστευτικών ροών από Ασία και Αφρική.

Δεν είναι λύση η ανεμπόδιστη διέλευση των μεταναστών από τα χερσαία σύνορα, ώστε να αποφεύγονται οι επικίνδυνες θαλάσσιες διαδρομές, γιατί και αυτό ακούσθηκε μετά το ναυάγιο στην Πύλο, αλλά αντιθέτως η πάταξη όλων των κυκλωμάτων διακινητών που δρουν ανεξέλεγκτα σε Τουρκία, Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική. Οι παράνομες φάμπρικες του Μεταναστευτικού δημιουργούν απίστευτους «τζίρους», το εισιτήριο θανάτου στο σαπιοκάραβο κόστιζε πάνω από 6.000 δολάρια, κάποιοι θέλουν να θησαυρίζουν και άλλοι κλείνουν τα μάτια στις «μπίζνες» εν ονόματι του «δικαιωματισμού», ο οποίος απλώς μεγαλώνει τις τσέπες των κυκλωμάτων.