Τα παιδιά που είχαν την τύχη να βρεθούν στο διάβα του μεγάλου συνθέτη θα το θυμούνται και θα χαίρονται. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για εκείνα που βρέθηκαν ανάμεσα στους θεατές της επεισοδιακής βραδιάς. Ακόμα και αν εκείνη την στιγμή δεν πολυκατάλαβαν τι έγινε, αν κάποιοι το κοιτούσαν από μακριά και γελούσαν ή αν ήταν κοντά και φοβήθηκαν, αυτό που έμεινε είναι ότι μια γιορτή μουσικής αμαυρώθηκε από τη βία και τον ωμό τραμπουκισμό.

Δεν είναι η πρώτη φορά που εκπρόσωποι της τραπ μουσικής σκηνής απασχολούν την επικαιρότητα για αρνητικούς λόγους. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στις πρόσφατες συλλήψεις ή στις διαδικτυακές καταγγελίες και απειλές που ανταλλάσουν, αλλά και για τα μηνύματα που υποτίθεται ότι μεταφέρουν οι στίχοι των τραγουδιών τους. Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε πως η θεματολογία και το μοτίβο της τραπ μουσικής -όχι της ραπ, ούτε του χιπ χοπ- είναι κοινή σε όλο τον κόσμο: ναρκωτικά, βία, όπλα, σεξισμός, ακραία φρασεολογία, σερβιρισμένα με όσο το δυνατόν πιο ωμό, φαντεζί και υπερβολικό τρόπο υπάρχει.

Να δεχθούμε ότι δεν ταυτίζονται οι τράπερ καλλιτέχνες με τους στίχους ή τη σκηνική παρουσία τους και ότι τα περισσότερα από αυτά που λένε είναι -ας το πούμε κομψά- «επιθετικό μάρκετινγκ». Αλλωστε η υπερβολή και η πρόκληση πάντα πουλούσε στην σόου μπίζνες, πόσω μάλλον στην εποχή μας που η επιτυχία μετριέται με views (θεάσεις) στο YouΤube και όσο πιο δυνατή, κακόγουστη και ακραία είναι η πρόκληση τόσο περισσότερα θα είναι και τα likes.

Αυτό όμως που έγινε στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει καμία σχέση με τη μουσική, ούτε με κάποιο βιντεοκλίπ στο οποίο οι μπουνιές είναι σκηνοθετημένες. Εχει να κάνει με ωμή, καθαρή βία μπροστά στα μάτια χιλιάδων θεατών, κυρίως νεαρής ηλικίας. Αλήθεια πιστεύουν ότι δεν έχουν καμία ευθύνη αν κάποια παιδιά πιστέψουν πως αυτό σημαίνει «επιτυχία» και προσπαθήσουν να τους μιμηθούν; Και μια λεπτομέρεια που δεν είναι καθόλου λεπτομέρεια: Οταν ξεκίνησε ο δεύτερος καβγάς, στη σκηνή ήταν η Ιωάννα Παλιοσπύρου, η κοπέλα που έχει βιώσει με τον πιο σκληρό τρόπο που υπάρχει τις συνέπειες της βίας. Η στιγμή που η Ελενα Παπαρίζου αποχωρεί κρατώντας την από το χέρι ήταν η καλύτερη μουσική που ακούστηκε σε αυτή τη βραδιά.