Τον καιρό της ψήφισής του είχε μεν προηγηθεί το χρηματιστηριακό κραχ του 1929, αλλά οι ΗΠΑ δεν είχαν ακόμη μπει για τα καλά στη Μεγάλη Υφεση (Great Depression). Ετσι, ο πρόεδρος Χέρμπερτ Χούβερ και το Κογκρέσο πίστευαν πως αν αυξήσουν τους φόρους σε χιλιάδες ξένες εισαγωγές από οποιαδήποτε χώρα, θα προστάτευαν αυτομάτως τους Αμερικανούς παραγωγούς και θα θωράκιζαν την εθνική οικονομία. Οι περισσότεροι ειδικοί είχαν αντίθετη γνώμη – αλλά ποιος τους άκουγε.

«Οικονομολόγοι από όλη τη χώρα προειδοποίησαν το Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο ότι με αυτό που κάνει θα πλήξει την αμερικανική και την παγκόσμια οικονομία», τόνισε ο Κλοντ Μπάρφιλντ του American Enterprise Institute. Oι επαΐοντες είχαν δίκιο, κι αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή που ο πρόεδρος Χούβερ υπέγραψε τον νόμο περί δασμών. Η Γουόλ Στριτ (ξανα)βούλιαξε και οι άλλες χώρες επέβαλαν αμέσως εμπορικούς περιορισμούς, που δυσκόλεψαν την έξοδο των ΗΠΑ από την ύφεση.

Παρατηρήθηκαν μεγάλες ελλείψεις σε εισαγόμενα προϊόντα και οι Αμερικανοί που είχαν χάσει τις δουλειές τους μπορούσαν να αγοράσουν μόνο εγχώρια. Tο παγκόσμιο εμπόριο συρρικνώθηκε κατά 65%. Στο τέλος τέλος ο Νόμος Smoot-Hawley παρέτεινε την ύφεση στις ΗΠΑ και διεθνώς, με αποτέλεσμα η Αμερική να αλλάξει γραμμή το 1934. Με τον Νόμο περί Αμοιβαίων Εμπορικών Συμφωνιών και άλλα νομοθετήματα που ακολούθησαν πριν και μετά τον πόλεμο, οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν τις μονομερείς ενέργειες και άρχισαν να διαπραγματεύονται διμερείς συμφωνίες με κάθε χώρα, αντί να επιβάλλουν κυρώσεις κατά δικαίων και αδίκων. Ετσι φτάσαμε σιγά σιγά στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και σε συμφωνίες όπως η NAFTA. Tώρα, τι από αυτά ξέρει ο Τραμπ και τι ακριβώς έχει στο μυαλό του, ο ευρών αμειφθήσεται…