Ομως, βάσει πρωτοκόλλου, πάνε 24 χρόνια από την τελευταία επίσημη επίσκεψη Γάλλου προέδρου στη Γερμανία. Ηταν ο Ζακ Σιράκ το 2000 επί ομολόγου του Γιοχάνες Ράου και καγκελαρίας Γκέρχαρντ Σρέντερ. Τέτοιες τυπικές λεπτομέρειες δεν έχουν και πολλή σημασία, από τη στιγμή που συνεδριάζουν τακτικά τα Υπουργικά Συμβούλια των δύο χωρών και οι ηγέτες τους διατηρούν επαφή είτε έχουν καλή χημεία είτε όχι (όπως καλή ώρα ο Μακρόν με τον Σολτς).

Αυτή τη φορά η τριήμερη επίσκεψη του Μακρόν στη Γερμανία δεν διακρίνεται από χαλαρότητα. Εχει οσμή θανάτου, παρακμής και κατεπείγοντος, για τη σωτηρία του κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού. «Η Ευρώπη μας κινδυνεύει να πεθάνει», προειδοποίησε προ μηνός ο Γάλλος πρόεδρος στην εμβληματική του ομιλία στη Σορβόννη. Ο Σολτς αντέδρασε με ένα like στο Χ, αλλά δεν έκανε και πολλά για να βρει κοινό έδαφος με το Παρίσι στην Ουκρανία (όπου ο Μακρόν θέλει να εκστρατεύσει ως νέος Ναπολέων), στην πυρηνική ενέργεια, στην κοινή άμυνα και την πολιτική ενοποίηση. Παραδόξως, ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν προέρχεται από την AfD ή τη Λεπέν (που χώρισαν προσφάτως με πρωτοβουλία της Γαλλίδας από τραπέζης και κοίτης), αλλά από την απαξίωση των ευρωπαϊκών θεσμών στα μάτια των Γάλλων.

Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο του Φεβρουαρίου, ο γαλλικός λαός έχει τη χαμηλότερη εκτίμηση στο Ευρωκοινοβούλιο από τους 27 (!), παρότι το μoναδικό αιρετό σώμα της Ε.Ε. φιλοξενείται στο έδαφός του, στο Στρασβούργο. Προφανώς η θεσμική Ευρώπη βρίσκεται σε κραυγαλέα αναντιστοιχία με τη λαϊκή, κι αυτό πρέπει κάπως να αντιμετωπιστεί -και μάλιστα γρήγορα. Ως γνήσιος Γάλλος με κλασική παιδεία, ο Μακρόν έλκεται από τα οράματα και το ρομαντισμό, ενώ οι Γερμανοί προτιμούν τα έργα. Ενας αναμφισβήτητα οραματικός Γερμανός πολιτικός, ο σοσιαλδημοκράτης Χέλμουτ Σμιτ, είπε κάποτε το αμίμητο: «Οποιος έχει οράματα, να πάει στο γιατρό». Φτάνει η ασθένεια της Ευρώπης να παίρνει γιατρειά…