Τα οποία λένε ότι οι αλλαγές δεν βοήθησαν κανένα από τα σημαντικά υπουργεία που υπήρξαν αντικαταστάσεις. Ούτε ο Γεραπετρίτης είναι καλύτερος από τον Δένδια που από στιλ γεννήθηκε για υπουργός Εξωτερικών ούτε ο Οικονόμου ή ακόμα περισσότερο ο Μηταράκης υπήρχε λόγος να αντικαταστήσουν τον Θεοδωρικάκο, που με τη σειρά του δεν υπήρχε λόγος να έχει πάρει τη θέση του Χρυσοχοΐδη.

Στο γιατί έγινε το rotation μπορούν να υπάρξουν μόνο υποθέσεις. Ενας λόγος ότι ο Μητσοτάκης δεν θα έβγαζε κάποιο ικανό στέλεχος αλλά επίσης δεν θα τον άφηνε τόσο καιρό ώστε να νομίσει ότι το υπουργείο του ανήκει. Δεύτερος λόγος και ισχύει ειδικά στην περίπτωση του Χρυσοχοΐδη, όλοι δεν μπορεί να είναι ευαίσθητοι φιλελέ. Κάποιες μυτούλες σουφρώθηκαν, κάποιοι τον είπαν «καουμπόη» και απομακρύνθηκε από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Προς μεγάλη χαρά όσων αστυνομικών ήθελαν να αράζουν και απογοήτευση αυτών που έβλεπαν ότι γίνεται δουλειά.

Οι καλοί προπονητές διορθώνουν τα λάθη τους. Κάτι που ισχύει και για τους πρωθυπουργούς και ο Χρυσοχοΐδης χρειάζεται στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.

Το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη δεν είναι το υπουργείο που έχει το μονοπώλιο της κρατικής βίας. Την οποία πρέπει να ασκεί ώστε οι πολίτες να νιώθουν ασφαλείς. Και να μην αρχίσουν να ψάχνονται ποιους θα ψήφιζαν ώστε να νιώθουν ασφαλέστεροι. Στο εσωτερικό μιας χώρας είναι το σημαντικότερο υπουργείο στη διάθεση της εκτελεστικής εξουσίας. Ενα παράδειγμα: Την περασμένη εβδομάδα στην Παλλήνη δύο ληστές μπήκαν σε ένα διαμέρισμα. Απέξω δύο συνεργοί τους κρατούσαν τσίλιες. Ο ιδιοκτήτης γύρισε στο διαμέρισμα, οι τσιλιαδόροι δεν έδωσαν σήμα και οι ληστές σακάτεψαν τον ιδιοκτήτη στο ξύλο και μετά έφυγαν. Από τις κάμερες υπάρχει υλικό υψηλής ευκρίνειας. Θα συλληφθούν όμως οι δράστες; Και αν συλληφθούν, πόσο θα κάτσουν μέσα; Οταν κάποιος πάει να πει στο θύμα της ληστείας ότι και οι ληστές είναι θύματα της κοινωνίας, ότι ανήκουν σε μια αδικημένη μειονότητα και ότι η αντίδρασή του είναι τόσο βίαιη επειδή είναι ρατσιστής, το θύμα δεν θα κάτσει να εξετάσει αν είναι ο ίδιος ένοχος. Θα αρχίσει να φοβάται. Και δημοκρατία υπάρχει όχι όταν φοβούνται οι πολίτες, αλλά οι παράνομοι.

Υστερίες στον 21ο αιώνα

Με τη μάχη του κουραμπιέ κατά του μελομακάρονου να ολοκληρώνεται με τα Φώτα και με τα κιλά των γιορτών να προκαλούν αποφάσεις για τον καινούργιο χρόνο που κρατούνται μέχρι να σερβιριστεί η βασιλόπιτα για πρωινό, κάποιες σκέψεις για τις υγιεινιστικές υστερίες του 21^ου αιώνα. Της εποχής που ο Δυτικός άνθρωπος έχει ενοχές για οτιδήποτε του αρέσει ή τον διασκεδάζει.

Δεν θα υπερασπιστώ το κάπνισμα, που μόνο κάποιος που κάπνιζε μπορεί να καταλάβει πόσο καλύτερη αναπνοή και γεύση έχει όταν το κόψει. Ούτε το ποτό, που όποιος πίνει κάθε βράδυ, ανακαλύπτει έναν καινούργιο κόσμο το πρώτο πρωί που θα ξυπνήσει χωρίς να έχει πιει. Θα αναφερθώ στην υστερία να επιβάλουμε κάτι που εμείς βρήκαμε καλό σε κάποιους που δεν το βρήκαν ή αδιαφορούν. Στο κούνημα του δαχτύλου σε όποιο δημόσιο πρόσωπο τολμάει να ανάψει τσιγάρο ή να κρατάει ποτήρι με ουίσκι στο χέρι. Μια καλβινιστική νοοτροπία που μπορεί να ήταν αποδεκτή στους Μορμόνους της Γιούτα αλλά όχι και στην Ευρώπη του 20^ού αιώνα που ο Τσόρτσιλ κράτησε ελεύθερη με ένα πούρο στο στόμα και ένα ποτήρι κονιάκ στο χέρι.

Η παγκόσμια σημασία της ελληνικής αρχαιότητας

Τα κακά νέα και οι δυστυχισμένες οικογένειες πουλάνε στον Τύπο. Η αποχώρηση της Αγγελικής Κοτταρίδη, συνεργάτη του Μανώλη Ανδρόνικου, με την ολοκλήρωση των Αιγών και την αναστήλωση του ανακτόρου του Φιλίππου, που προέβαλε τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα του ελληνιστικού κόσμου και του πολιτισμού του Αλεξάνδρου και των επιγόνων του, άξιζε μεγαλύτερη δημοσιότητα.

Πριν λίγο καιρό διάβαζα το «The Last Kings of Macedonia and the triumph of Rome» του Ian Worthington. Το βιβλίο εξετάζει τη ζωή και την εποχή των τριών τελευταίων βασιλέων της Μακεδονίας αμφισβητώντας τη θέση ότι αποτελούν υποσημείωση στην κλασική μακεδονική ιστορία. Με τον συγγραφέα να πιστεύει ότι ο Φίλιππος ο Ε’, ο Περσεύς και ο Φίλιππος ο ΣΤ’ αξίζουν κάτι περισσότερο από αυτό που οι ιστορικοί τούς απέδωσαν.

Το θέμα δεν είναι όμως η θέση του Worthington. Είναι η παγκόσμια σημασία της ιστορίας της ελληνικής αρχαιότητας. Κάτι που, βομβαρδισμένοι από «προοδευτική» προπαγάνδα, οι Ελληνες δεν μπορούν να αντιληφθούν. Δεν είμαστε πνευματικοί γίγαντες επειδή γεννηθήκαμε στην Ελλάδα. Γεννηθήκαμε όμως σε μια χώρα που έδωσε πνευματικούς γίγαντες στην Ευρώπη. Μεγαλύτερους και από του Διαφωτισμού, που μας έχουν πρήξει ότι δεν τον περάσαμε. Και επειδή ο Διαφωτισμός είναι κάτι σαν το περιοδεύον στον στρατό, η στρατευμένη ευρωπαϊκή κουλτούρα θα μας απορρίψει.