Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι η επιλογή σαν καταλληλότερος πρωθυπουργός, τα τιμολόγια στην ενέργεια που πριν από μερικούς μήνες ήταν η προτεραιότητα δεν προκαλούν ανησυχία. Ο πληθωρισμός που μετά τον Covid και την εισβολή στην Ουκρανία χτύπησε όλες τις ευρωπαϊκές οικονομίες παραμένει το μεγαλύτερο πρόβλημα και για τους Ελληνες.

Το εντυπωσιακότερο στοιχείο, όμως, που προέκυψε από τις δημοσκοπήσεις ήταν η ωριμότητα των Ελλήνων. Παρά την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιαστεί ο πληθωρισμός σαν «ακρίβεια του Μητσοτάκη», το 42% των Ελλήνων πιστεύει ότι οφείλεται κατά κύριο λόγο στη διεθνή συγκυρία. Ενα 36% πιστεύει ότι ο καλύτερος που μπορεί να αντιμετωπίσει τον πληθωρισμό είναι ο Μητσοτάκης έναντι 26% που πιστεύει ότι μπορεί να το κάνει ο Τσίπρας. Εδώ εμφανίζεται αδυναμία στην αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ η αντιπολίτευση θα ήταν ευκολότερο να γίνει πολιτικά «η ακρίβεια της Ν.Δ.» να γίνεται προσωπικά «η ακρίβεια του Μητσοτάκη». Χτυπώντας την κυβέρνηση στο δυνατό της σημείο. Στην αποδοχή του Μητσοτάκη από τους πολίτες.

Εδώ μπαίνει το ανθρώπινο στοιχείο. Το πόσο δύσκολο είναι ο Αλέξης Τσίπρας να δεχτεί ότι χάνει από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ιδιαίτερα όταν στην αρχή ο αντίπαλος είχε παρουσιαστεί σαν ο αδύναμος κρίκος. Ο οποίος όταν αντιμετωπίσει τον χαρισματικό άχαστο με το που θα ανέβει στο βήμα της Βουλής θα τον συντρίψει. Ανάμεσα στην αυτογνωσία και την ασφάλεια ενός μπούνκερ της Κουμουνδούρου που οι Μιθριδάτες φωνάζουν «Μητσοτάκη γ…έσαι» και οι κόλακες λένε «εσένα θέλει ο κόσμος, Αλέξη» το δεύτερο είναι φυσικά προτιμότερο.

Το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις πλησιάζει επικίνδυνα στα μονοψήφια νούμερα αποδεικνύοντας ότι οι ψήφοι δεν κερδίζονται από τις υποκλοπές ούτε χάνονται από την Εύα Καϊλή. Καμιά φορά ο λόγος δεν γίνεται να προσδιορισθεί όπως συμβαίνει με τον Νίκο Ανδρουλάκη και το ΠΑΣΟΚ. Αν ρωτήσεις κάποιον γιατί τα ποσοστά πέφτουν, η απάντηση είναι «επειδή ο Ανδρουλάκης είναι λίγος». Αυτό είναι και το τέλος της συζήτησης.

Στον αθλητισμό και την πολιτική υπάρχει ένα πράγμα που λέγεται momentum. Αυτή η κεκτημένη ταχύτητα, η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, που όπως έλεγαν οι παλιοί μπασκετμπολίστες, σε κάνει να βλέπεις το καλάθι δαχτυλήθρα ή γαβάθα. Ο Νίκος Ανδρουλάκης στις δημοσκοπήσεις βλέπει τις ψήφους να εξαφανίζονται σε μια γαβάθα και προσπαθεί να τους ψαρέψει στη δαχτυλήθρα.

Στο καλάθι του καταναλωτισμού

ΑΝΤΙΘΕΤΑ με τα περισσότερα θέματα που ο κόσμος πιστεύει ότι η κυβέρνηση αντιμετώπισε θετικά στις δημοσκοπήσεις, το «καλάθι του νοικοκυριού» είχε μικρότερη αποδοχή από την κάρτα αγορών. Και υπάρχουν λόγοι.

ΣΤΑ ΤΕΛΗ της δεκαετίας του ‘60 που είχα πάει στην Αγγλία, είχα εντυπωσιαστεί από τους Αγγλους που για να βρουν καλύτερες τιμές μπορούσαν να αγοράζουν το τυρί από το «Tresco» αλλά το ζαμπόν από το «Safeway». Κάποιοι μικρότερης ηλικίας το κάνουν και στην Ελλάδα, αλλά οι μεγαλύτεροι και να το κάνουν νιώθουν ζορισμένοι.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ που είναι γενικότερο είναι ο καταναλωτισμός. Δεκαετίες ο κόσμος έμαθε να πιστεύει ότι τα προϊόντα των μεγάλων εργοστασίων που τα ξέρει είναι και τα καλύτερα. Μπορεί το «Boba» με πράσινους κόκκους για το πλυντήριο να είναι ακριβώς το ίδιο με το «Babo» με κόκκινους, αλλά δεκαετίες διαφημιστικών μηνυμάτων έκαναν τον κόσμο να πιστεύει ότι το ένα καθαρίζει σαν αστραπή αλλά το άλλο κάνει το λευκό λευκότερο. Οταν το ένα μπει στο «καλάθι του νοικοκυριού», το άλλο μοιάζει σαν το καλό που δεν είχε λεφτά για να αγοράσει. Πόσο μάλλον τα generic προϊόντα των αλυσίδων των σούπερ μάρκετ που χάνουν από χέρι.

Πιτσιρικαρία και ψήφος

ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ Δευτέρα μια ομάδα νεαρών διαδήλωσε στο κέντρο της Αθήνας ζητώντας την απελευθέρωση του ίνφλουενσερ Αντριου Τέιτ που συνελήφθη στη Ρουμανία για βιασμό, sex trafficking και συμμετοχή σε συμμορία. Στη γλώσσα των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης ίνφλουενσερ ονομάζεται κάποιος που μπορεί να επηρεάσει έναν σημαντικό αριθμό ατόμων. Ο Αντριου Τέιτ διαδικτυακά πρόβαλλε έναν τρόπο ζωής που βασιζόταν στη βία, στο πρόχειρο φαγητό και στη συλλογή σούπερ αυτοκινήτων. Το τελευταίο τον έφερε να συγκρούεται με τη Σουηδέζα ακτιβίστρια Γκρέτα που ο Τέιτ προβόκαρε γράφοντάς της ότι με τα αυτοκίνητά του λατρεύει να μολύνει το περιβάλλον. Αν υπάρχει κάποιο συμπέρασμα απ’ όλη την ιστορία, είναι ότι μέχρι μια ηλικία ο πιτσιρικάς θα στηρίξει και το πιο απίθανο πρόσωπο, φτάνει να διαολίζει τους μεγάλους. Και ένα δεύτερο συμπέρασμα. Μήπως κάποια κυβέρνηση θα αρχίσει να σκέφτεται την άνοδο του ορίου ηλικίας του δικαιώματος στην ψήφο;

ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ θα μπορούσαν να υπάρχουν αριστερές αντιδράσεις για το πόσο συντηρητικός θα ήταν ένας τέτοιος περιορισμός ή για τα όρια ηλικίας, κάποια στιγμή ας αποφασίσουν μέχρι πότε είναι κάποιος πιτσιρικάς ή ημιπιτσιρικάς, όπως είχε χαρακτηρίσει τον θέτο γιο του ο Νίκος Βούτσης, και πότε έχει μεγαλώσει. Από την αρχαιότητα που το προσδόκιμο ζωής ήταν μικρότερο, η ψήφος αφορούσε τους μεγάλους.