ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ παίζει στην επικαιρότητα -από τα πιο αστεία έως τα πιο σοβαρά πράγματα- γίνεται εύκολα το αντικείμενο του «διχασμού της ημέρας»! Αυτός ο διχασμός φουντώνει ακόμα περισσότερο και πολύ πιο εύκολα στα χρόνια της «πολιτικής ορθότητας» που ζούμε.

ΑΝ ξαφνικά κάποιος βγει και πει ότι, π.χ., δεν του άρεσαν τα λαμπιόνια στο Σύνταγμα, αμέσως θα γίνει «σφαγή». Το twitter θα χωριστεί σε λαμπιονο-μάχους και λαμπιονο-λάτρες.

ΤΟ ίδιο συμβαίνει εδώ και μέρες με τα χταπόδια. Εχει ανοίξει η συζήτηση αν πρέπει να τα τρώμε ή όχι. Οι χταποδο-προστάτες έχουν κάποια επιχειρήματα, όπως το ότι είναι πανέξυπνα. Και τα γουρουνάκια, βέβαια, είναι πανέξυπνα, αλλά δεν είδα να φτιαχτεί κάποιο «κίνημα» υπεράσπισής τους. Και τα κακόμοιρα τα καλαμαράκια, αυτά δεν έχουν δικαιώματα; Αλήθεια, όμως, δεν είναι ρατσιστικό να καθορίζουμε το τι θα βάλουμε στο πιάτο μας ανάλογα με το IQ του; Δηλαδή, ό,τι είναι… άμυαλο το τρώμε χωρίς τύψεις;

ΚΑΙ αν αυτό κάποιοι το επεκτείνουμε και σε άλλα πράγματα; Να «εγκρίνουν» ή να απαγορεύουν κάποιοι τι βιβλία να διαβάζουμε, τι μουσική να ακούμε, σε ποια μέρη να πηγαίνουμε και πού όχι; Τι θα συμβεί;

ΝΑΙ, για την ώρα πλάκα κάνουμε.

Η αλήθεια είναι πως φαντάζει απίστευτο ότι θα «σφαζόμασταν» και για τα χταπόδια! Πως κάποιοι θα δήλωναν ότι δεν πρέπει να τα τρώμε.

ΣΕ τελική ανάλυση, δικό τους θέμα είναι. Δεν θέλουν, ας μην τρώνε χταπόδια. Για οποιονδήποτε λόγο. Γιατί, όμως, πρέπει να το επιβάλουν ως trend και στους υπόλοιπους;

ΠΡΕΠΕΙ κάθε μέρα να «γεννιέται» μια νέα αντιπαράθεση στα social media; Και κάποιοι να έχουν δίκιο και κάποιοι άλλοι άδικο;

ΑΣ τρώει ο καθένας ό,τι γουστάρει. Οποιος θέλει ας είναι vegan και όποιος θέλει ας τρώει κοκορέτσι. Καλαμαράκια ή χταποδάκι. Γιατί έτσι όπως πάει το πράγμα, από την πολιτική ορθότητα κοντεύουμε να φτάσουμε σε φάση πολιτικής… καταπίεσης. Και όπου υπάρχει καταπίεση, ασθενεί η Δημοκρατία!