Νεότεροι άνθρωποι που γαλουχήθηκαν στα νάματα της «κυβερνώσας Αριστεράς» και ταυτίστηκαν μαζί της, να είναι αποσβολωμένοι και αμήχανοι.

Φαίνονται και οι «νικητές»: Αι γενεαί πάσαι να πανηγυρίζουν στα μουλωχτά, χωρίς όμως να μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους, γιατί «έφαγαν στο γόνατο» τους «υπονομευτές». Οι «στρατηγοί» της νίκης λίγο πιο ξεδιάντροπα να σηκώνουν άλλοι την αριστερή κι άλλοι τη δεξιά γροθιά τους. Και φαίνεται και ο νικητής, που νιώθει ο απόλυτος άρχοντας. Δεν φαίνεται πουθενά ακόμα ο απόλυτος υπεύθυνος της προχθεσινής πολιτικής τραγωδίας ο Α. Τσίπρας, ο οποίος παραμένει κρυπτόμενος, χωρίς ουσιαστικά να έχει αναλάβει το παραμικρό μερίδιο ευθύνης για την εξαέρωση του κόμματος που το έκανε και τον έκανε μεγάλο.

Σε αυτό το δίμηνο της διάσπασης σε αργή κίνηση, η τραγωδία εξελίχθηκε σε κωμωδία. Και η παταγώδης πτώση πήρε χαρακτήρα γελοιοποίησης, με τα παιδικά καμώματα και τα πείσματα ενός εισαγόμενου Τραμπίσκου. Ο οποίος έχει ένα δίκιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ συσσώρευε υπερβολική πολιτική νοσηρότητα («αρρώστια» την είπε), ώστε ήταν μοιραίο πως αργά ή γρήγορα θα διαλυόταν στα εξ ων συνετέθη. Αφού προηγουμένως «κόλλησε» και την ελληνική κοινωνία με εχθροπάθεια, μίσος, τοξικότητα, λαϊκισμό και ρεβανσισμό. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Το ετερόκλητο καραβάνι που δημιουργήθηκε στην πολιτική έρημο της περιόδου 2012-2015 ποτέ δεν ήταν ένα πράγμα. Ούτε ιδεολογικά ούτε πολιτικά ούτε πολιτιστικά ούτε μορφωτικά. Ηταν ένα «καραβάνι», όπως πολύ σωστά το είχε χαρακτηρίσει άθελά του, ο πραγματικός αρχηγός αυτού που απέμεινε μετά τη «Μαύρη Κυριακή», ο Π. Πολάκης.

Αυτός έγραφε και το αδικαιολόγητα υπερτροφικό εγώ του Στ. Κασσελάκη διάβαζε σε σπαστά ελληνικά. Αυτός αποφάσιζε και το «φουσκωμένο παγόνι» εκτελούσε. Ολη αυτή η επίπονη διαδικασία απέδειξε -εκτός των άλλων- ότι ηγείται πλέον του σχήματος που διαδέχεται τον ΣΥΡΙΖΑ ένας αλαζόνας χωρίς ίχνος πολιτικού περιεχομένου, που εκστομίζει με περισσή άνεση βαρύγδουπες πολιτικές ανοησίες, οι οποίες σαν τέτοιες που είναι δεν σημαίνουν πρακτικά απολύτως τίποτα. Θυμίζοντας τις καλλονές στα καλλιστεία, που ω του θαύματος είναι όλες «με την παγκόσμια ειρήνη» και «με την ευτυχία για όλους».

Μέσα στην αντικειμενική πίεση των καταστάσεων ο Στ. Κασσελάκης έδειξε και κρυμμένα (;) στοιχεία του χαρακτήρα του: αδίστακτος, ρεβανσιστής, με ακατέργαστη πολιτική σκέψη, χωρίς ίχνος στρατηγικής σκέψης, αλλά με μπόλικη φιλαυτία και παιδικού επιπέδου «τσαμπουκά». Σε αρκετές στιγμές έμοιαζε με θιγμένο έφηβο, ο οποίος το μόνο που τον ένοιαζε, ήταν «να την πει» με εξυπνακισμό σε όσους τον έθιξαν. Ενας μικρός Τραμπ, που έβλεπε γύρω του μόνο ανθρώπους που τον ζηλεύουν και «βάλτους». Ενώ η μόνη μέθοδος που ξέρει είναι η «αποπαρασίτωση». Ολα made in USA, βγαλμένα απευθείας από το alt right και τον αυθεντικό Τραμπισμό.

Οι γκριμάτσες του στο βήμα της Κ.Ε., οι άγαρμπες χειρονομίες του, το ύφος του την ώρα που τον γιούχαραν, οι εξυπνάδες τύπου… Pummaro όταν απαντούσε, αλλά και ο τρόπος ανάγνωσης της ομιλίας του, που ήταν φανερό ποιος του την είχε γράψει, έδειξαν έναν άνθρωπο ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με κόμματα και πολιτική. Αυτό θα μπορούσε να είναι και καλό, αν δεν πρόδιδε κι έναν άνθρωπο χωρίς ένστικτο αυτοσυντήρησης και πλεονάζουσα αλαζονεία.

Θα μπορούσε ποτέ ένας τέτοιος «πολιτικός» να πάρει ένα σχετικά μεγάλο κόμμα; Θα μπορούσε ποτέ ένας άνθρωπος καταφανώς άπειρος και άσχετος με στοιχειώδεις γνώσεις της πολιτικής και της πραγματικότητας να γίνει ο «ηγέτης με το 55%»; Ασφαλώς όχι. Ο,τι πέτυχε το πέτυχε σαν αχυράνθρωπος του Π. Πολάκη, ο οποίος με τη σειρά του πήρε τη δική του εκδίκηση απ’ αυτούς που ήθελαν να διαγραφεί παραμονές των εκλογών του Μαΐου. Το τι απέμεινε από τον ΣΥΡΙΖΑ θα το δούμε στο άμεσο μέλλον. Οσοι αισθάνονται νικητές, νομίζουν ακόμα ότι κέρδισαν το «μαγαζί γωνία» και όχι μια παλιά ΕΒΓΑ στριμωγμένη σε ένα μικρό σοκάκι της πολιτικής. Ομως, αυτό που απέμεινε είναι το «κόμμα Πολάκη».

Κι εδώ υπάρχει μια δομική αντίφαση. Αυτοί που έχασαν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που κυβέρνησε με τον Α. Τσίπρα και απέτυχε παταγωδώς. Γι’ αυτό και δεν κάνουν γκελ στην κοινωνία. Το 3% στις ευρωεκλογές τους είναι υπεραρκετό και τους ικανοποιεί. Κέρδισε όμως το πιο τοξικό κομμάτι της πάλαι ποτέ ίδιας παρέας. Ο Π. Πολάκης και ο Ν. Παππάς. Με μπροστινό το «αδειανό πουκάμισο» που πάνω αριστερά γράφει «Στέφανος Κασσελάκης».

Συμπέρασμα, από το χάος βγήκε χάος. Το οποίο όμως βαίνει μειούμενο, με ταχύτητα ανάλογη με αυτήν που η κοινωνία στρέφει τα νώτα της στα απομεινάρια ενός κόμματος που δηλητηρίασε την κοινωνία και την καταδίκασε να χάσει μια δεκαετία.

ΑΙΧΜΗ

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΟ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ

Τα όσα διαλυτικά συνέβησαν το Σαββατοκύριακα στον ΣΥΡΙΖΑ, μεγαλώνουν το πολιτικό πρόβλημα που υπάρχει στην αντιπολίτευση. Η «Ομπρέλα» έχει σχεδόν ανακοινώσει την ίδρυση κόμματος. Ενώ η Ε. Αχτσιόγλου και η ομάδα της ουσιαστικά έχουν προαναγγείλει την αποχώρησή τους. Και λογικά θα ενώσουν τις δυνάμεις τους στο ίδιο κόμμα.

Αν κάτι μπορεί να αλλάξει το πολιτικό τοπίο, είναι η δημιουργία ενός κόμματος το οποίο να μπορεί να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ. Τότε μόνο μπορεί να δημιουργηθεί ένα άθροισμα, το οποίο εν δυνάμει μπορεί να αποτελέσει κυβερνητικό αντίπαλο της Ν.Δ.

Το ΠΑΣΟΚ είναι σαφές -κι ακόμα πιο εύλογο μετά τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ- ότι πρώτη προτεραιότητά του είναι στις ευρωεκλογές να είναι καθαρά δεύτερο κόμμα. Αφού το κατοχυρώσει αυτό, μετά τίθεται το ερώτημα μπορεί να συνεργαστεί με κάποιο από τα δύο κόμματα που θα προκύψουν από τον ΣΥΡΙΖΑ και, αν ναι, με ποιο;

Το κόμμα της «αριστερής αντιπολίτευσης» του ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστήσει σαφές ότι ίσως η σημαντικότερη αιτία της διπλής στρατηγικής ήττας είναι η προσπάθεια του Α. Τσίπρα να «πασοκοποιήσει» το κόμμα. Επομένως, λογικά, δεν θα θέλει συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κοντά στην ακραία πολιτική του και στην οικονομία και στα εθνικά θέματα. Το «κόμμα Κασσελάκη-Πολάκη» μπορεί να θέλει συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, αν και δεν συμφωνούν όλοι όσοι έχουν μείνει σε αυτό. Το βέβαιο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα συνεργαζόταν ποτέ με ένα κόμμα στο οποίο κινεί τα νήματα ο Π. Πολάκης και ό,τι συμβολίζει.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι το πολιτικό, κενό που υπάρχει στην αντιπολίτευση παραμένει και πιθανώς μεγαλώνει. Εκτός κι αν οι τελευταίες εξελίξεις δώσουν στο ΠΑΣΟΚ τη δυναμική, την οποία ακόμα δεν έχει αποκτήσει.

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Εχει άδικο ο Στ. Κούλογλου όταν αναρωτιέται για τον Στ. Κασσελάκη «εδώ δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει 4 στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, πώς θα αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη»;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Πώς κατάφερε η κ. Αυγέρη να δει στην επόμενη μέρα του ΣΥΡΙΖΑ «έναν ΣΥΡΙΖΑ ενδυναμωμένο»;