Οι μοναχικοί ηλικιωμένοι δεν ήταν συνηθισμένη εικόνα στην Ελλάδα του παρελθόντος, ενώ αποτελούσε τρόπο ζωής σε άλλες χώρες εδώ και πολλά χρόνια. Η γήρανση του πληθυσμού και η αύξηση των μονοπρόσωπων νοικοκυριών, για διάφορους οικογενειακούς ή προσωπικούς λόγους, είναι μια πραγματικότητα στις δυτικές κοινωνίες, που καλούνται να τη διαχειριστούν.

Οι θάνατοι πολλών μοναχικών ηλικιωμένων στο Παρίσι στη διάρκεια του μεγάλου καύσωνα το 2003 κινητοποίησε τις Δημοτικές Αρχές τα επόμενα χρόνια, που δημιούργησαν πολλές εστίες και ομάδες εθελοντών για τα καλοκαίρια στη μεγαλούπολη. Η Δημοτική Αρχή του Μιλάνου οργάνωσε φέτος ομάδες εθελοντών για τη φροντίδα ηλικιωμένων και μοναχικών Ατόμων με Αναπηρία κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Η φροντίδα προσφέρεται σε όλα τα άτομα με αδυναμία, ηλικιωμένα ή μη, μετά από ειδοποίηση σε έναν τηλεφωνικό αριθμό – οι αναφορές μελών της οικογένειας, συγγενών, γειτόνων είναι θεμελιώδεις για την ανάδειξη των πιο δύσκολων καταστάσεων.

Ακραίο παράδειγμα μοναχικότητας των ηλικιωμένων και διαμόρφωσης νέων κοινωνικών συνθηκών αποτελεί η Ιαπωνία – μια χώρα στην οποία σχεδόν το 30% του πληθυσμού της ανήκει στην «τρίτη ηλικία». Στην ιαπωνική σύγχρονη γλώσσα έχει καθιερωθεί ο όρος «kodokushi» για να περιγράψει το μοναχικό τέλος ανθρώπων, τους οποίους κανείς δεν αναζητά. Ο θάνατός τους μπορεί να γίνει αντιληπτός εβδομάδες αργότερα από τους γείτονες. Περίπου το 15% των ηλικιωμένων που ζουν μόνοι δεν έχει κανέναν να μιλήσει για περισσότερο από εβδομάδα! Το ποσοστό αυτό είναι 6% στις ΗΠΑ και 8% στη Γερμανία. Λόγω της ιαπωνικής ιδιαιτερότητας, έχουν ξεπηδήσει και ανάλογες επιχειρηματικές δραστηριότητες! Οι μοναχικοί ηλικιωμένοι που έχουν την οικονομική δυνατότητα μπορούν να «νοικιάσουν» για κάποιες ώρες ηθοποιούς για να υποδυθούν οποιονδήποτε λείπει από τη ζωή τους. Μπορούν επίσης να δέχονται τη βοήθεια ανθρώπων επί πληρωμή για να συνομιλούν μαζί τους!