Την ώρα που η Ισπανία και η Νότια Γαλλία ψήνονται από τις θερμοκρασίες-ρεκόρ για την εποχή και οι προβλέψεις για τους επερχόμενους παρατεταμένους καύσωνες είναι δυσοίωνες, συμπληρώνονται 30 χρόνια από τη μακρινή εποχή του 1992, που ο νέος και ακμαίος Μπιλ Κλίντον, από τη θέση του πλανητάρχη, μιλούσε για τα βλαβερά αέρια του θερμοκηπίου που προκαλούν αλλαγή στο κλίμα.

Τι έγινε αυτές τις τρεις δεκαετίες, στη διάρκεια των οποίων ακόμη και ο πιο αδιάφορος πολίτης του κόσμου βλέπει πως τα καιρικά φαινόμενα γίνονται όλο και πιο επικίνδυνα και φονικά; Το 1995, στο Βερολίνο, πήρε μορφή η διεθνής διάσκεψη για το κλίμα υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, αλλά η ημερομηνία-ορόσημο για το περιβάλλον ήταν το 1997, στη Σύνοδο του Κιότο, όταν τέθηκε για πρώτη φορά ο στόχος της μείωσης των εκπομπών αερίων κατά 5% στα επόμενα είκοσι χρόνια από τους «μεγάλους ρυπαντές» (τις βιομηχανικές χώρες). Ομως, το αμερικανικό Κογκρέσο αρνήθηκε να υπογράψει το Πρωτόκολλο, εξακολουθώντας -όπως και η Κίνα- να αυξάνει τις εκπομπές αερίων. Το 2015, στο Παρίσι, η σύνοδος κατέληξε με τον πιο σαφή τρόπο στο συμπέρασμα ότι αν η μέση θερμοκρασία του πλανήτη αυξηθεί πάνω από 1,5 βαθμό Κελσίου, η κατάσταση θα γίνει μη αναστρέψιμη. Οι μεγάλες χώρες κλήθηκαν να λάβουν μέτρα για τη μείωση των ορυκτών καυσίμων και τη στροφή στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Κι έπειτα ήρθαν η πανδημία, ο πόλεμος και η ενεργειακή κρίση, που σημαίνει ότι τίθενται εν αμφιβόλω πολλές από τις προηγούμενες δεσμεύσεις των χωρών για στροφή από τα ορυκτά καύσιμα.

Οσο για την κλιματική αλλαγή, κάθε χρόνος που περνά γίνεται όλο και πιο απειλητική για τον πλανήτη. Η Νότια Ευρώπη έζησε τον πιο ζεστό Μάιο των τελευταίων πέντε δεκαετιών και τώρα Νότια Γαλλία και Ισπανία καταγράφουν θερμοκρασίες-ρεκόρ για την εποχή: 39-43 βαθμούς Κελσίου.