Αποφασίζοντας να στείλουν το μήνυμα στις πολυεθνικές να βάλουν τα προϊόντα τους εκεί που… ξέρουν, αν δεν μειώσουν τις τιμές. Ο τρόπος είναι το ψάξιμο. Πού βρίσκονται οι καλύτερες τιμές. Μαζί με το… ξεκόλλημα από τις μάρκες. Οι εταιρίες μπορεί να λένε ότι το ένα απορρυπαντικό έχει κόκκινους και μπλε κόκκους και το άλλο το αντιλεκιαζόλ, που εξαφανίζει τους λεκέδες. Η πείρα μου όμως, που περιλαμβάνει περιόδους οικονομικής… στέγνας, με έμαθε ότι το μεγαλύτερο όπλο των πολυεθνικών είναι η αυθυποβολή.

Καμία Henkel δεν θα τρομάξει από τα 320 χιλιάρικα του προστίμου που της έβαλε για αθέμιτη κερδοφορία. Ούτε θα φοβηθεί ότι οι καταναλωτές θα μποϊκοτάρουν τα προϊόντα της. Εκτός αν ξέρετε άτομα που, προτού αγοράσουν απορρυπαντικό, κοιτάνε το όνομα της εταιρίας παραγωγής. Θα ρίξει όμως τις τιμές όταν οι καταναλωτές προτιμήσουν το φτηνότερο προϊόν που βρίσκεται στο διπλανό ράφι. Και αν και αυτό είναι ακριβό, το generic product, το απορρυπαντικό χωρίς όνομα εταιρίας σε διαφανή σακούλα που θα αγοράσετε στη λαϊκή. Και μη νομίσετε ότι είναι εύκολο να τα γράφεις. Εζησα μήνες στο Βερολίνο, ψωνίζοντας αποκλειστικά από Aldi Markt, και στη Βρετανία του ’60, όταν κάναμε ένα μίλι ποδαρόδρομο για να ψωνίσουμε ζβαν φτηνότερο κατά έξι πένες.

Η κατοικία όμως είναι μία άλλη ιστορία και εδώ η πολιτεία πρέπει να επέμβει. Ο λόγος είναι ότι η αύξηση στα νοίκια και την αγορά κατοικίας είναι εισαγόμενη. Τα φτηνά αεροπορικά εισιτήρια εκτόξευσαν την αγορά του Airbnb και τις τιμές στην αγορά ακινήτων. Το Airbnb στα νησιά και στα κέντρα των μεγάλων πόλεων δημιούργησε το φαινόμενο να ζούμε στην Ελλάδα και σιγά σιγά οι τιμές των ακινήτων να ανεβαίνουν σε επίπεδα Βόρειας Ευρώπης. Εδώ δεν σηκώνει μποϊκοτάζ, αφού το χρήμα είναι εισαγόμενο.

Στις τιμές των ακινήτων μόνο το κράτος μπορεί να παρέμβει. Αποθαρρύνοντας την αγορά ακινήτων από αλλοδαπούς. Τουλάχιστον αυτών που δεν είναι πολίτες χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οσο για το Airbnb, βάζοντας κανόνες λειτουργίας και ασφαλείας των χώρων ανάλογων των ξενοδοχείων.

Το μόνο που δεν πρέπει να κάνει το κράτος είναι να μπει στο λούκι της κατασκευής δημοτικών κατοικιών, που η υπόλοιπη Ευρώπη το πλήρωσε ακριβά όταν έγιναν γκέτο. Και μη νομίσει κάποιος ότι αυτά γίνονται μόνο στη Γαλλία και την Αγγλία. Μία από τις πιάτσες αγοράς ναρκωτικών στην Αθήνα βρίσκεται σε εργατικές πολυκατοικίες.

Ποιοι βρίσκονται στον δρόμο για τη νέα Ευρωβουλή

Παραδοσιακά οι ευρωεκλογές είναι κάτι σαν τις Αποκριές. Μια που όσους βγούνε θα τους στείλουν στις Βρυξέλλες και δεν πρόκειται να τους τρώνε μία τετραετία στη μάπα, μπορούν να το ρίξουν έξω. Και να ψηφίσουν τους σπάνιους, τους καινούργιους και τους περίεργους.

Μετά τον Βελόπουλο, που κοντεύει να γίνει πολιτικό κατεστημένο, δύο κόμματα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα στείλουν εκπρόσωπο στην Ευρωβουλή. Τρία που έχουν σοβαρές πιθανότητες.

Στην Ευρωβουλή με το ένα πόδι μέσα είναι η Νίκη και η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής. Κοντά να μπουν, αλλά όχι σίγουρα, είναι η Λατινοπούλου και οι Δημοκράτες του Λομβέρδου. Λίγες πιθανότητες για το Μέρα25 του Βαρουφάκη. Εκεί που τα πράγματα μπλέκονται είναι με τη Νέα Αριστερά και τον Πέτρο Κόκκαλη. Στη Νέα Αριστερά οι δημοσκοπήσεις δίνουν μεγαλύτερα νούμερα απ’ όσο οι ίδιοι περιμένουν. Το κόμμα του Κόκκαλη έχω την υποψία ότι έχει περισσότερους φίλους στις μετρήσεις από ψηφοφόρους στις κάλπες.

Στον Κόκκαλη υπάρχει ο Κούλογλου και από την ηρωική εποχή της βιντεοκασέτας ο Αλβέρτος Εσκενάζη. Μετά, αν δεν έχεις μεταπτυχιακό με αντικείμενο την οικολογία, δεν μετράς. Στην Ευρωβουλή, όμως, σε στέλνουν τα ονόματα και όχι αν έκανες μεταπτυχιακό στην αναπαραγωγή της πάπιας.

ΑΠΟΝΟΜΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Μία κλασική αγγλική ταινία της δεκαετίας του ‘40 είναι το «Οι δήμιοι επίσης πεθαίνουν». Η ανάγκη του ανθρώπου να δει τη δικαιοσύνη να αποδίδεται σε αυτούς που παραβίασαν τα προνόμιά τους. Η απονομή δικαιοσύνης στις υποθέσεις εκβιασμών μέσω της ΔΟΥ Χαλκίδας πρέπει να είναι άμεση.

Επειδή ο πέλεκυς της δικαιοσύνης δεν είναι από ατσάλι αλλά από φελιζόλ, το θέμα του χρόνου είναι σημαντικό. Οπως και η θέση των κατηγορουμένων μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση. Δεν υπάρχει τίποτα που να εξοργίζει περισσότερο τον πολίτη από το να διαβάζει ότι ένας δημόσιος υπάλληλος μεταφέρθηκε από μία υπηρεσία σε άλλη ή θα πάει στο πουθενά και θα συνεχίσει να πληρώνεται. Ιδιαίτερα όταν ξέρει ότι αυτό μπορεί να τραβήξει χρόνια. Αν όμως το λέει ο νόμος; Να αλλάξει ο νόμος. Δεν είναι μία λαϊκίστικη πρόταση, αλλά η αποδοχή ότι ο νόμος δεν μπορεί να είναι υπέρτερος του δικαίου.

Οπως και οι ευαισθησίες. Αν η υπόθεση αφορούσε #metoo, είναι σίγουρο ότι όλοι θα είχαν πάει στο πυρ το εξώτερον. Με την υπόθεση της ΔΥΟ, δεν είμαι βέβαιος. Τέλος πάντων, ας μην το μουρμουράω. Πριν από 40 χρόνια, τα λεφτά από τους εκβιασμούς θα είχαν χαρακτηρισθεί ως μικρά «δωράκια» και κανείς δεν θα έδινε σημασία.