Ποινικές ευθύνες δεν θα μπορούσαν να καταλογισθούν, καθώς ήδη είχαν μεσολαβήσει δύο εκλογικές αναμετρήσεις και κάθε πιθανό αδίκημα είχε παραγραφεί, άλλωστε δεν θα ήταν αυτό το ζητούμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χρεωθεί την τραγωδία του 2015 και αυτό το πολιτικό βάρος ούτε ξεχνιέται ούτε παραγράφεται.

Η έρευνα για την «περήφανη διαπραγμάτευση» Τσίπρα-Βαρουφάκη έπρεπε να γίνει αφενός για να μάθουμε ποιοι κέρδισαν από αυτή τη διαδικασία (οι πρώτοι που έρχονται στο μυαλό μας είναι οι μέτοχοι των ξένων funds που υφάρπαξαν τις ελληνικές τράπεζες αντί πινακίου φακής μέσω της τρίτης ανακεφαλαιοποίησης) και αφετέρου για να αντιληφθεί πλήρως ο ελληνικός λαός το κόστος και τη ζημιά του λαϊκισμού.

Η έρευνα δεν έγινε, και όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, οι πρωταγωνιστές της δραματικής αυτής περιπέτειας για την Ελλάδα βγαίνουν από το καβούκι τους και δηλώνουν… δικαιωμένοι. Υπάρχουν, όμως, τα γεγονότα που παραμένουν αμείλικτα για όσους θέλησαν να σπρώξουν τη χώρα στην άβυσσο του Grexit ή στην αγκαλιά του Πούτιν μέσω των ρωσικών εκτυπωτικών μηχανών για δραχμές.

Για αυτό, καλό είναι να τονίσουμε ξανά ορισμένα γεγονότα που τεκμηριώνουν τις βαρύτατες πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης Τσίπρα:

Την Κυριακή 28 Ιουνίου 2015, λίγες μόλις ώρες μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, δέχεται ένα αγωνιώδες τηλεφώνημα από τον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος, θέλοντας να αποκρούσει τα σχέδια του Βερολίνου για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ (που προωθούσε μέσα στην επικίνδυνη «αυταπάτη» της η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ.), κάλεσε την Αθήνα να καταθέσει αίτημα στον ESM για συμφωνία νέου δανεισμού.

Ο κ. Παυλόπουλος αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών και αναζητεί τον τότε πρωθυπουργό, χωρίς όμως να λάβει άμεση απόκριση. Ο Τσίπρας είχε πάει μαζί με τον Νίκο Παππά στην Αγία Παρασκευή για να γιορτάσουν το άνοιγμα της ΕΡΤ. Τελικώς, κατάφεραν να συνομιλήσουν το βράδυ της Κυριακής και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέπτυξε το σχέδιο Γιούνκερ, πιέζοντας τον Τσίπρα να το εφαρμόσει.

Την επομένη, Δευτέρα 29 Ιουνίου, ο Τσίπρας πείθεται και ο Χουλιαράκης, που βρίσκεται στις Βρυξέλλες, καταθέτει αίτημα στον ESM για νέο δάνειο, ενώ ο Γιούνκερ οργανώνει τη σύγκληση έκτακτου Eurogroup μέσω τηλεδιάσκεψης. Από ελληνικής πλευράς μετέχει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γιάννης Δραγασάκης, καθώς οι Ευρωπαίοι δεν εμπιστεύονταν τον Βαρουφάκη. Ο Δραγασάκης, μετά τη συνεδρίαση, δηλώνει έξω από το Μαξίμου ότι μπορεί, τελικά, το δημοψήφισμα να μη χρειαστεί να γίνει, εφόσον επέλθει συμφωνία.

Την Τρίτη 30 Ιουνίου, η συνεδρίαση του Eurogroup συνεχίζεται, αυτή τη φορά όμως με τη συμμετοχή του κ. Βαρουφάκη και όχι του κ. Δραγασάκη. Η Σύνοδος των Ευρωπαίων υπουργών Οικονομικών καταλήγει σε ναυάγιο.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας, ακόμη και εκείνες τις ημέρες, δεν είχε πλήρη συναίσθηση της επικείμενης καταστροφής. Οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι, εκείνες τις ημέρες, λίγα 24ωρα πριν από το δημοψήφισμα, πίστευε πως ο Μάριο Ντράγκι -επικεφαλής της ΕΚΤ- δεν θα σταματούσε την παροχή χρηματοδότησης μέσω του συστήματος έκτακτης ανάγκης ELA.

«Δεν πρόκειται ποτέ να μας κόψουν τη γραμμή χρηματοδότησης», έλεγε, ενώ έγκυροι νομικοί με τους οποίους συνομιλούσε τον καλούσαν να αλλάξει γνώμη, καθώς τόνιζαν ότι «εάν ο Ντράγκι διατηρήσει τον ELA χωρίς να υπάρχει συμφωνία, τότε θα πάει μέσα για απιστία». Ο τότε πρωθυπουργός επέμεινε στη δική του εσφαλμένη εκτίμηση. Λίγα 24ωρα μετά, η Ελλάδα δεν πλήρωσε τα δάνεια στο ΔΝΤ, ενώ το «όχι» του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου μετατράπηκε την επομένη σε «ναι» στο βαρύ τρίτο Μνημόνιο, με τις αυξήσεις φόρων και τις περικοπές εισοδημάτων. Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε.