Δεν γνωρίζω πολλά για το ποδόσφαιρο. Για την ακρίβεια ξέρω ελάχιστα, οπότε αφήνω την εξειδικευμένη ανάλυση στους αθλητικούς μας συντάκτες. Ωστόσο, αυτό για το οποίο είμαι βέβαιη είναι πως ο Νάσος Κωνσταντίνου δεν έπρεπε να πεθάνει στα 24 του χρόνια, επειδή κάποιοι χουλιγκάνοι τον κυνήγησαν στη μέση του δρόμου.

Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Οπως δεν έπρεπε να έχει πεθάνει ο 15χρονος Γιώργος Παναγιώτου, ο Μιχάλης Φιλόπουλος ή ο Κώστας Κατσούλης. Είμαι σίγουρη επίσης πως ένα αθλητικό γεγονός, είτε είναι ποδοσφαιρικός αγώνας είτε μπάσκετ ή βόλεϊ, δεν μπορεί να γίνεται αφορμή για ραντεβού θανάτου, για ξυλοδαρμούς και καταστροφές, για εκβιασμούς και εκφοβισμούς, για βία και αναρχία. Δεν γίνεται ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης ή μια παρέα κεφάτων νεαρών παιδιών να φοβούνται να πάνε σε κάποιον τελικό ή κρίσιμο αγώνα, λόγω των επεισοδίων.

Το τι κάνει η Πολιτεία διά των θεσμικών της οργάνων όλα αυτά τα χρόνια είναι μεγάλη ιστορία, παράλληλα γραμμένη με αυτά που κάνουν ή δεν κάνουν οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι, οι ιδιοκτήτες, οι οργανωμένοι οπαδοί ή οι ίδιοι οι παίκτες. Ακόμα και κάποιος ανίδεος με τα αθλητικά αντιλαμβάνεται πως οι πράξεις είναι λίγες και τα λεφτά πολλά. Τόσο πολλά που εκμεταλλεύονται άψογα το φανατισμό κάποιων οπαδών, τη φιλοχρηματία των ποινικών και τη δίψα για δόξα των παραγόντων. Ολα τα υπόλοιπα είναι απλώς σκορ για τον πίνακα βαθμολογιών.

Ο χουλιγκανισμός και τα έκτροπα στα ελληνικά γήπεδα, όμως, δεν αφορούν μόνο αυτούς που τα δημιουργούν. Αφορούν όλη την ελληνική κοινωνία, και πρωτίστως όσους δεν καίγονται για το ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα, αλλά τους νοιάζει το ευ αγωνίζεσθαι. Αφορά εκείνους που πιστεύουν ακόμα στο ιδεώδες του αθλητισμού, που σπρώχνουν τα παιδιά τους να γραφτούν σε κάποιο τοπικό αθλητικό σύλλογο, που αφελώς ακόμα πιστεύουν πως νους υγιής εν σώματι υγιεί. Εκείνους δηλαδή που δεν γνωρίζουν πολλά από ποδόσφαιρο, αλλά δικαιούνται το ίδιο, ίσως και περισσότερο, να είναι ήσυχοι πως δεν κινδυνεύει ο δικός τους άνθρωπος επειδή πήγε στο γήπεδο.

Και μια σημείωση: Οι Βρετανοί είχαν την ατυχία να δουν το χουλιγκανισμό να γεννιέται στο έδαφός τους, αλλά και την ευκαιρία να τον νικήσουν στην έδρα τους. Πέρασαν δρακόντεια μέτρα και τα τήρησαν. Χωρίς παρεκκλίσεις, χωρίς παραθυράκια, με θατσερική σκληρότητα. Μέχρι τέλους.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου