Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Αχ, αυτή η εργατική τάξη και το μοντέρνο αποπαίδι της, το πρεκαριάτο. Ξαφνικά απέκτησε τόσους σωτήρες από τον επερχόμενο όλεθρο -τη ρομποτοποίηση της εργασίας και την αδηφάγα κερδοφορία του κεφαλαίου και των αγορών. Είναι, πράγματι, θλιβερό να παρακολουθείς ανθρώπους σαν τη Λεπέν και τον Μακρόν να παρηγορούν κοινωνικά «μελλοθανάτους» μήπως και τσιμπήσουν καμιά ψήφο παραπάνω.

Η κόρη του Ζαν-Μαρί πουλάει τζάμπα προστασία και υπόσχεται πράγματα εντελώς ανεφάρμοστα -ότι θα εθνικοποιήσει ένα αμερικανικό εργοστάσιο, λες και έχει τα κότσια ενός Τσάβες ή ενός Μοράλες. Ο Μακρόν, πάλι, έντρομος μπροστά σε αυτό που τον περιμένει, όταν με το καλό ορκιστεί, ζητάει ξαφνικά «αλλαγή της Ευρώπης», σαν άλλος Ολάντ, Σουλτς, Τσίπρας και άλλοι τινές  Ροβεσπιέροι της συμφοράς. «Είτε η Ευρώπη αλλάζει είτε πάμε για Frexit», δήλωσε βαρύγδουπα ο 39χρονος τραπεζίτης με τη μηδενική πολιτική εμπειρία, που λειτουργούσε ως τώρα σε προστατευμένο περιβάλλον.

Τι να πει κανείς και για τους χιλιάδες χαζοχαρούμενους Γερμανούς, που βγήκαν με σημαιάκια της Ε.Ε. και της Γαλλίας να τραγουδάνε τη Μασσαλιώτιδα στο Βερολίνο και να εκλιπαρούν τους Γάλλους «μη μας αφήνετε» -λες κι ο ευρωσκεπτικισμός είναι ερωτικό καβγαδάκι. Ο Ρέντσι ξαναγύρισε για «να σώσει» κι αυτός την Ιταλία -κανονική μασκαράτα- ο Μπλερ, επίσης, ενώ στο γαλλόφωνο κομμάτι του Βελγίου ένα κόμμα με ατζέντα ΑΝΤΑΡΣΥΑ έρχεται δεύτερο στις δημοσκοπήσεις πάνω από τους Σοσιαλιστές και ο αρχηγός του μαχαιρώθηκε στο πόδι από αντιφρονούντα. Σαν να ξανάρχεται το ’20 και αργότερα -Θεός φυλάξοι- το ’30…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου